خبرورزشی/ فرهاد اشراقی؛ وقتی فولادی‌ها گفتند ۶ بازیکن کرونایی داریم، خیلی از آن‌هایی که قبلاً می‌گفتند جان مهمتر از جام است، به آن‌ها حمله کرده و گفتند چرا حالا که تیم شما سوم جدول است و سهمیه آسیا می‌گیرد، چنین حرفی می‌زنید؟! حتی اگر فولادی‌ها دروغ گفته باشند (اگر) ماهیت این افراد مشخص شد و اینکه آن‌ها نگران خودشان بودند نه جان فوتبالیست‌ها.
سؤال کلیدی، اما اینجاست؛ به فرض که ۶ بازیکن یک تیم کرونا گرفته باشند، خب از کجا معلوم که آن‌ها در حین تمرین یا مسابقه کرونا گرفته‌اند؟ چه تضمینی هست که مثلاً هنگام خرید از سوپرمارکت یا رد و بدل کردن پول و کارت بانکی، آلوده نشده باشند؟ قاعدتاً اگر قرار باشد فوتبال به خاطر کرونا تعطیل شود، بازار و کسب و کار و فعالیت‌های دیگر هم باید تعطیل شود.
مدلی از مربیان را در ایران داریم که وسط فصل با یک تیم بدبخت بیچاره قرارداد می‌بندند و هنوز به پایان فصل نرسیده، اخراج می‌شوند و این وسط پول بسیار خوبی (نزدیک به کل مبلغ قرارداد) دریافت می‌کنند. این قبیل مربیان با علم به اینکه فلان تیم هیچ شانسی ندارد و به هیچ جا نمی‌رسد، هدایت آن تیم را قبول می‌کنند تا فقط پول بگیرند و... این‌ها درست شبیه آدم زرنگ‌هایی هستند که از قصد تصادف ساختگی انجام می‌دهند تا از بیمه پولی بگیرند و...
مربی‌ای که وسط فصل تیمی را می‌گیرد، اگر موفق نشود می‌گوید من که تیم را نبسته بودم، اما اگر نتیجه بگیرد، حرف از شوک مثبت و معجزه می‌زند و طبعاً این احتمال هست که فصل بعد هم بماند. پس او در یک بازی دوسر برد قرار دارد و بدترین حالتش این است که نتیجه نمی‌گیرد و پول خوبی می‌گیرد و می‌رود. این قبیل مربیان پیش خود می‌گویند به هر حال ۶ ماه کار کردن و پول گرفتن بهتر از بیکاری است ضمن اینکه شاید یک درصد نتیجه بگیرم و... در این ماجرا هم مثل بسیاری از ماجرا‌های دیگر فوتبال ایران می‌رسیم به ضعف مدیریت و اینکه مدیران، چون فوتبالی نیستند و بعضاً نمی‌دانند فوتبال را ۱۱ به ۱۱ بازی می‌کنند، دست به انتخاب مدیرانی می‌زنند که با هیچ متر و معیاری به درد تیم‌شان نمی‌خورند.