در خصوص سازنده خانه تاریخی تنها چیزی که موجود است، یک مصرع شعر است که در تالاری که باقی مانده نوشته شده است: «گر خوانمش بهشت برین این سخن بجاست/ این کاخ دلفروز زحاجی حسین بپاست»؛ این خانه به سبک صفوی ساخته شده و تزییناتش مربوط به زمان قاجار است و امضای هنرمند نقاش این خانه با عبارت «راقمه زین‌العابدین ۱۲۶۸» دیده می‌شود.
مساحت این خانه درحال‌حاضر ۵۳۰ مترمربع است، اما در گذشته مساحتی بیش از ۲۰۰۰ متر مربع داشته است. خاندان اژه‌ای‌ها یکی از خانواده‌های معروف اصفهانی هستند که از منطقه اژیه اصفهان به اصفهان می‌آیند و عمدتاً در زمینه‌های دینی و مذهبی فعالیت داشتند و تعدادی از آن‌ها امام جماعت مسجدعلی در محله هارونیه بودند و این خانه تابلویی به نام خانه اژه‌ای‌ها داشته، اما طبق گفته نوادگان این خاندان، هیچ کدام از اعضای خانواده اژه‌ای در این خانه سکونت نداشتند و براساس شواهد و تزییات به صاحبان خانه و روحیات آن‌ها می‌توان پی برد و با وجود تزیینات به کار رفته در این خانه، نمی‌توان گفت به خانواده اژه‌ای تعلق داشته، چون آن‌ها امامان جماعت محله بودند و امان جماعت آن زمان زندگی ساده‌ای داشتند.
با توجه به اینکه خانواده روغنی در این خانه ساکن بودند و اصالتاً اهل منطقه اژیه بودند، ولی زمان شناسنامه گرفتن فامیل روغنی را برای خودشان انتخاب کردند، در مورد علت نامگذاری این خانه، به اسم این خاندان سند و مدرک کافی وجود ندارد، ولی احتمال می‌رود کسی که خانه را ساخته فردی از اژیه اصفهان بوده است.
عکاس: پیمان شاه‌سنایی
