به گزارش خبرنگار مهر، حمید شهبازی، بعدازظهر یک شنبه در نشست خبری با اصحاب رسانه اصفهان اظهار کرد: شهر سده لنجان در ۴۰ کیلومتری اصفهان، سومین شهرستان لنجان با جمعیت ۲۲ هزار نفری است که به عنوان یک شهر ساحلی، ۹ کیلومتر از زاینده رود را در دل خود جای داده است که عاملی برای ارتقای سطح این شهر باشد.
وی با اشاره به اینکه سده لنجان به شهر مهربانی و الفت معروف است و مردمی همراه و همدل دارد، افزود: سده لنجان به دلیل مجاورت سه صنعت فولاد، ذوب آهن و صنایع دفاعی اصفهان، یک شهر مهاجرپذیر محسوب می‌شود و قومیت‌ها و نژادهای مختلفی را در خود جای داده است که کنار یکدیگر با صلح و همگرایی زندگی می‌کنند.
شهردار سده لنجان با تاکید بر اینکه نگاه برخورداری به لنجان درست همانند استان اصفهان موجب شده در بسیاری مواقع مردم از داشته‌های طبیعی محروم باشد و حتی در مرکز شهرستان وضعیت مطلوبی وجود ندارد که کم لطفی در حق شهروندان است، بیان کرد: مردم این شهر در حوزه مدیریت شهری، آموزشی، ورزشی بهداشت و سلامت و حتی اشتغال چالش‌های مختلفی دارند و این انتظار هست که دستگاه‌های مسئول برای رفع این مشکلات تلاش خود را دو چندان کنند.
وی ادامه داد: برای مثال در حوزه مسئولیت‌های اجتماعی صنایع مجاور این شهر در سال‌های گذشته هیچ فعالیت و استراتژی در راستای بهبود زندگی و کیفیت بخشی به زندگی مردم شهر نداشته‌اند.
شهبازی در ادامه با اشاره به وضعیت کشاورزی در این منطقه به ویژه کاشت برنج بیان کرد: برنج لنجان در واقع برای شهر سده لنجان ثبت شده است و موزه تخصصی برنج در این ارتباط تشکیل شده است.
برنج لنجان مورد کم لطفی قرار گرفته است
وی ادامه داد: دشت لنجان وسیع است و برنج آن از سال‌های دور به عنوان یکی از برنج‌های مرغوب و خوش پخت کشور شناخته می‌شود اما در کنار برندهای دیگر ما نتوانستیم برند خود را به دلایل مختلف به ویژه برخی شایعات اشتباه به درستی مطرح کنیم و این در حالی است که سال‌های سال این برنج با ارقام متنوع خود، در کشور مورد استقبال مردم استان و دیگر شهرهای کشور بوده است.
شهردار سده لنجان در ادامه با اشاره به اینکه کشت برنج منوط به رهاسازی آب است و هیچ آبی با آن ترکیب نمی‌شود، ابراز کرد: بازدیدهای مکرر از زمان آغاز کشت تا برداشت در این ارتباط انجام و حتی از اداره جهاد کشاورزی استعلام شده است؛ چاه‌های آبی هم که به دلیل کم آبی و خشکی زاینده رود در سال‌هایی گذشته مورد استفاده قرار می‌گیرد از چشمه‌های آب زیرزمینی است.
برنج لنجان کم‌آب بر است و کشت جایگزین ندارد
وی اضافه کرد: باید به این نکته توجه کنیم که برنج لنجان برخلاف برخی نظرات مغرضانه و برخلاف برخی گونه‌های برنج در دیگر استان‌های کشور، از قدیم معروف به کم آب‌بری بوده است، به همین دلیل کشت جایگزینی ندارد و برای منطقه ما به نوعی بهترین کشت نیز محسوب می‌شود.
شهبازی با اشاره به اینکه سطح برداشت برنج در دشت لنجان بسیار متفاوت از شمال کشور است و توسعه‌ای نداشته است، گفت: اگر نقشه‌های سال ۶۰ تا ۷۰ سال گذشته را مشاهده کنید حتی یک متر به زمین‌های دشت لنجان برای کشت برنج اضافه نشده است و زمین‌های ما و برداشت از آنها محدود است.
وی تاکید کرد: لازم است بازارچه‌ها و میادینی در سطح شهر سده لنجان ایجاد کنیم تا هم این برنج به شکل یک جا از کشاورزان خریداری و در زمینه معرفی و برندینگ آن نیز اقداماتی انجام شود.
کشاورزان لنجان تابع سیاست‌های نظام در حوزه آبی
شهردار سده لنجان بیان کرد: مردم و کشاورزان لنجان همیشه تابع سیاست‌های نظام در حوزه آبی بوده‌اند و زمانی که کمبود بارش داشتیم اصراری برای رهاسازی آب و کشت نداشتند و زمین‌ها لم‌یزرع مانده است و حتی خسارت نکاشت نیز از صنایع دریافت و مطالبه نکردند؛ زمانی که آب در بازه‌های زمانی مشخص برای شرق اصفهان رها شد، آب از مسیر رودخانه و یا کانال‌ها رد می‌شود اما کشاورزان اجازه برداشت از این آب را نیز به خود نداده‌اند.
شهبازی در پاسخ به سوالی در ارتباط با تعادل میان صنعت و کشاورزی در این شهر گفت: صنایع معمولاً آلودگی را تا حد زیادی قبول ندارند و خود را برتر از منطقه می‌بینند، در حوزه مسئولیت‌های اجتماعی صنایع محترم به ویژه ذوب آهن و فولاد هیچ اقدامی را برای توسعه شهر انجام نداده‌اند که گلایه جدی ما را در پی داشته است که امیدواریم در ادامه این مشکلات رفع شود.
وی با این اعتقاد که شهرداری‌ها باید به دنبال درآمدهای پاک و پایدار باشند، گفت: عوارض آلایندگی را معمولاً با نام عوارض سبز عنوان می‌کنند که ما از دیماه سال گذشته دریافتی نداشتیم، اعتقاد داریم که ما باید دنبال عوارضی باشیم که به جای اینکه حاصل خروج دود سرخ از دودکش صنایع باشد، حاصل عدم آلایندگی و یا خروج گازهای تصفیه شده باشد.
گردشگری سده لنجان مغفول مانده است
شهبازی تصریح کرد: شهر ما ۹ کیلومتر ساحل زاینده رود را دارد و از نظر توپوگرافی وضعیت مطلوب و خوبی دارد، بسیاری از مناطق ما مشرف به رودخانه و دشت لنجان هستند که این قابلیت را دارند که بتوانند در حوزه گردشگری خدمان خوبی را ارائه کنند.
وی اضافه کرد: به دلیل تعدد مشکلات در سال‌های گذشته نسبت به این موضوع غفلت شده است اما اینجا منطقه نمونه گردشگری مصوب دارد و با دوستان میراث و شورای عالی سرمایه گذاری موضوع مطرح و مذاکرات اولیه در این ارتباط انجام شده است.
شهردار سده لنجان گفت: ما در این منطقه استفاده از صنعت و کشاورزی را برای اشتغالزایی تجربه کردیم که هرکدام برای ما عوارضی داشته است اما اگر به سمت و سوی گردشگری می‌رفتیم که صنعتی درآمدزا و پاک است بسیاری از مشکلات کنونی وجود نداشت.
وی تاکید کرد: اراضی غرب سده لنجان نیز مشرف به دریاچه قایقرانی زاینده رود است که متعلق به راه و شهرسازی است و با جلساتی با دوستان اداره کل راه و شهرسازی داشتیم و امیدواریم فولاد به عنوان شریک در این پروژه در کنار ما باشد چراکه سرمایه گذاری در این بخش تقریباً تنها در حد صنایع است.
شهبازی در بخش دیگری از صحبت‌های خود با اشاره به اینکه توزیع عادلانه خدمات و امکانات را مدنظر داریم، گفت: امسال بودجه‌ریزی بر مبنای ارتقای محلات را مدنظر داشتیم؛ از اول سال تاکنون ۵۲ قرارداد در شهرداری داشتیم که ۲۳ مورد عمرانی بود.
منابع آب کافی برای فضای سبز نداریم
وی با بیان اینکه سرانه فضای سبز به ازای هر شهروند ۲۰ مترمربع است، اظهار کرد: در گذشته بخشی از عوارض آلایندگی که دریافت می‌کردیم صرف توسعه فضای سبز می‌شد اما اکنون با اینکه در مجاورت زاینده رود هستیم و درباره پساب فاضلاب با فولاد قرارداد بسته شده است هنوز فضای سبز با تانکر آبرسانی می‌شود یعنی منابع آب کافی برای فضای سبز نداریم.
شهردار سده لنجان ادامه داد: اشاره به اینکه پساب فاضلاب به عنوان آب پایدار می‌توانست نقش مهمی در تأمین آب و طراوت و شادابی فضای سبز ایفا کند اما در قرارداد با فولادمبارکه برای تأمین پساب هیچ جایی برای شهرداری‌ها ندیدیم که نیازمند اصلاح است.
وی با اذعان بر این مطلب که شبکه آبیاری در شهر سده لنجان به شکل سنتی و غرقابی است و بر این اساس دو دستگاه تانکر ۲۴ ساعته کار می‌کند، گفت: اگر شبکه آبیاری ما نوین بود شاهد کاهش مصرف آب بودیم، اکنون تنها پارک ساحلی، پارک کوهستانی و ساختمان‌های شهرداری به شکل بارانی و یا نوین آبیاری می‌شود.
وی گفت: به دنبال جانمایی دو منبع ذخیره آب هستیم چراکه اکنون تمام فضای سبز ما با یک چاه مدیریت می‌شود که روز به روز دبی و کیفیت آن در حال کاهش است.
