پرده اول) ققنوس پرنده‌ای مقدس و افسانه‌ای است که بعد از حدود هزار سال زندگی، بر توده‌ای بزرگ از هیزم بال می‌گشاید، آواز می‌خواند و وقتی در اوج لذت است به منقارش آتشی می‌افروزد و زمانی که به خاکستر تبدیل شد، ققنوس دیگری از دل آن خاکستر متولد می‌شود.
پرده دوم) پیچیدن صدای کرکننده‌ی سوت اسلاوکو وینچیچ در گوش و جان آرژانتینی‌ها. بدتر از این نمی‌شد. باختی در مکان و زمان اشتباه. در آستانه‌ی رسیدن به رکورد تاریخی ۳۷ بازی بدون باخت، در بعیدترین بازی ممکن، در آغاز جام جهانی طعم گَس شکست را مزه‌مزه کردند. تیمی که سودای قهرمانی در سر می‌پروراند در راحت‌ترین بازی دور گروهی‌اش باختی استخوان‌سوز را تحمل کرد. شک و تردیدها و سوال‌های بدون جواب هجوم آوردند. آیا آنها همان تیمی هستند که می‌خواهند آرژانتین را پس از ۳۶ سال به بام جهان برسانند؟ آیا مسی قرار است در پنجمین و آخرین اجرای خود در این رویداد بزرگ، حذفی تلخ‌تر از همیشه را تجربه کند؟ همه‌ی آن تعریف و تمجیدها از اسکالونی اغراق‌شده بود؟ حذف زودهنگام از دور گروهی؟! تکرار اتفاقات سال ۲۰۰۲؟!
پرده سوم) «شکست یک ضربه سخت برای همه است و ما انتظار نداشتیم جام جهانی را این‌طور آغاز کنیم. هر اتفاقی دلیلی دارد. ما باید برای آنچه پیش‌روی ماست آماده شویم .بهانه‌ای باقی نمانده است. ما می‌خواهیم بیشتر از همیشه متحد باشیم. این تیم قوی است و آن را نشان داده است. حالا در موقعیتی هستیم که مدت زیادی در آن نبوده‌ایم. باید نشان دهیم که تیمی واقعی هستیم.»
پرده چهارم) بازهم ورزشگاه لوسیل. هوادارانی که بیشتر از قبل استادیوم را محاصره کرده‌اند. آنها برای تحقق رویای مشترک خود و فرمانده‌شان با لباس راه‌راه آبی و سفید آمده‌اند. هم‌قسم‌شده‌اند که پس از پایان بازی ورای هر نتیجه‌ای صدای‌شان باید گرفته باشد. پنج تغییر در ترکیب اصلی ایجاد شده است. سربازان آماده‌ی جان‌فشانی برای پیراهن مذکور و آقای شماره‌ی ۱۰ هستند. حریف سرسخت است و پرانگیزه. هدایت مکزیک به عهده‌ی سکاندار اسبق آرژانتین، تاتا مارتینو است. آنها برای یک امتیاز به میدان آمده‌اند و سدی سیمانی جلوی دروازه‌ی خود بنا کرده‌اند. عبور از این دیوار و رسیدن به اوچوآی کهنه‌کار، شکست‌دهنده‌ی لواندوفسکی، بعید به نظر می‌رسد. هر چه از زمان بازی می‌گذرد میزان اشتباهات بازیکنان آرژانتین بیشتر می‌شود. استرس در ساق پای جوان‌ترها با چشمان غیر فوتبالی هم قابل رویت است. پایان نیمه‌ی اول با نتیجه‌ی مساوی بدون گل.
پرده پنجم) یا حالا یا هیچوقت. یک امتیاز به درد آرژانتین نمی‌خورد و آنها را وارد سناریویی می‌کند که خودشان کارگردانش نخواهند بود. اما همه‌ی راه‌ها بسته است. مکزیک بیش از قبل در لاک دفاعی‌اش فرو رفته و قصد جلو آمدن ندارد. آنها به سبک عربستان به محض صاحب توپ شدن بازیکنان آرژانتین، روی سرشان آوار می‌شوند و آنها را تحت فشار می‌گذارند. هیچ‌کس در ورزشگاه روی صندلی‌اش ننشسته است. استرسی دیوانه‌وار همراه با کلافگی مفرط. اسکالونی نسبت به ابتدای بازی بی‌تابی بیشتری در کنار زمین حس می‌کند. قرار نبود کار به اینجا بکشد. سوالات پرده‌ی دوم با فونت درشت‌تری جلوی چشم‌ها ردیف می‌شوند. اما...
پرده ششم) دقیقه‌ی ۶۴. در سمت راست. توپ زیر پای دی‌ماریاست. دنبال یار می‌گردد. نه! او در جست‌وجوی مسی است. مانند دیگر بازیکنان آرژانتین. تمام راه‌ها و تاکتیک‌ها این است: توپ را به مسی برسانید. پشت قوس محوطه جریمه کاپیتان توسط شماره ۷ دیده شد. اگر راهی باقی مانده باشد فقط لئو راه‌گشا خواهد بود. توپ با بیشترین سرعت نزد مسی می‌رود. کاپیتان توپ را با پای چپ کنترل می‌کند. مثل همیشه گزینه‌ی اولش دادن پاس به هم‌تیمی‌هایش است اما هجوم مکزیکی‌ها و در محاصره بودن مهاجمان فکر بکری را به قلب او متبادر می‌کند. شوت بزن لئو. مثل شوتی که به بوسنی، ایران، منچستریونایتد و ... زدی. او آرژانتینی است. آنها با احساسات خود زندگی می‌کنند و غریزه‌شان به آنها دروغ نمی‌گوید. او شوت زد و توپ یک ثانیه بعد با سرعت ۶۰ کیلومتر بر ساعت در آغوش تور دروازه قرار گرفت. مرکز لرزه‌نگاری دوحه بدون شک در آن ساعت و دقیقه و ثانیه، پیغام‌های مشکوکی را از قلب ورزشگاه لوسیل دریافت کرد. بخش اعظمی از ورزشگاه روی هوا رفت. پابلو آیمار، الگوی کودکی مسی روی نیمکت اشک می‌ریزد. فرمانده شخصا وارد عمل شد؛ مانند همیشه. هشتمین گل در جام‌های جهانی، دومین گل در جام بیست و دوم. در بیست و یکمین بازی. روزی که به مارادونا رسید. چه تصادف باشگونی. عملیات احیا با موفقیت انجام شد.
پرده هفتم) مکزیک نه اما تاتا مارتینو می‌دانست تنها نبوغ مسی می‌تواند دفاع بی‌نقص تیمش را در هم بشکند. شد آنچه نباید. انگیزه‌ی آلبی‌سلسته صدچندان شده بود. سه‌رنگ‌ها توان حمله نداشتند. گویی اصلا برای این اتفاق برنامه‌ریزی نکرده بودند. مسی می‌دوید. پرس می‌کرد. درگیر می‌شد. کارهایی که به جز در آرژانتین و به جز در جام جهانی هیچوقت از او ندیدیم و نمی‌بینیم. اسکوربورد ورزشگاه دقیقه‌ی ۸۷ را نشان می‌دهد. کرنر از سمت چپ برای شاگردان اسکالونی. کوتاه آغاز می‌شود. مسی، انزو فرناندز جوان را صاحب توپ می‌کند و هافبک مستعد بنفیکا با شوتی کات‌دار از گوشه‌ی محوطه‌ی جریمه تیر خلاص را بر پیکره‌ی مکزیک وارد می‌سازد. انزو به سمت کاپیتان هجوم می‌برد و در آغوش الگوی خود زیباترین شادی گلش را به نمایش می‌گذارد.
پرده هشتم) پیچیده شدن صدای دلچسب دنیله اورساتو در گوش و جان آرژانتینی‌ها. بهتر از این نمی‌شد. بردی در مکان و زمان درست. عملیات بازگشت با موفقیت انجام شد و بازهم فرماندهی این عملیات بر عهده‌ی مسی بود. سربازان فدایی او همه‌کار برای موفقیت‌اش انجام دادند. آرژانتین مانند ققنوس در ورزشگاه لوسیل و در بازی برابر عربستان خاکستر شد و در دیدار مقابل مکزیک از خاکستر خودش برخواست و ققنوس‌وار شروع به آواز خواندن کرد. سوال‌های نگران‌کننده از بین نرفته‌اند اما کمرنگ شده‌اند. خورشید آلبی‌سلسته در قطر غروب نکرد و آنها همچنان در جام هستند. حریف بعد لهستان خواهد بود.
