لباس‌های رنگارنگ و رنگهای چشم نوازشان را. رقص و رنگ، ناجیانِ مردمانی بوده‌اند که تراژدی امانشان نداده. رقص و رنگ تبلورِ امیدی هستند که انسانِ فاجعه دیدهٔ کرد در خود زنده نگه داشته. امید به زندگی. امید به آینده. امید به پایانِ تراژدی.
هیچ چشم پزشکی یارای درمانِ آنانی را ندارد که می‌گویند این مردم زبان ندارند. این مردم وجود ندارند. این مردم حقوق ندارند. رنگ و رقص، جاودانه بودنِ مردمانی را به تصویر می‌کشند که غیر از مرگ و نیستی، غیر از بردگی و تسلیم، سرنوشتِ دیگری برایشان متصور نبوده‌اند.
رقص و رنگ، عطش مردمانی را روایت می‌کنند که تشنه زندگی و تشنه آزادی و تشنه شادی هستند. مردمانی که مثل خانه‌هایشان، صاف و ساده هستند. خانه‌هایی که حس خوش اعتماد و حس خوش امنیت را تداعی می‌کنند.
سامان رسول پور
منبع خبر "
پارسینه" است و موتور جستجوگر خبر تیترآنلاین در قبال محتوای آن هیچ مسئولیتی ندارد.
(ادامه)
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت تیترآنلاین مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویری است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هرگونه محتوای خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
