به گزارش خبرنگار صنایع دستی خبرگزاری برنا؛ در بین انبوه هنرهای صنایع دستی بسیاری از آن ها یا دیگر به دست فراموشی سپرده شده اند و یا تنها استادی سپید مو آن را با دستانی پر تجربه حفظ کرده است، اما آیا این هنرهایی که ما از آن با عنوان منسوخ شده یاد می‌کنیم دوباره می توانند به چرخه زندگی بازگردند؟ هنرهایی که روزگاری کاربردهای بسیار زیادی در متن زندگی مردم داشتند و امروز رایج ترین صنایع نیز تنها به یک کالای لوکس و تزیینی برای خانه ها تبدیل شده است.

نکته اینجاست که هنر صنایع دستی تا سالیان دراز تداوم پیدا می کند. درست است که نقش و سبک گذشته دیگر استفاده نمی‌شود اما سبک جدید با کاربرد جدید از دل آن بیرون می‌آید.

ایران رتبه نخست تنوع صنایع دستی در دنیا را دارد، ۳۷۰ رشته صنایع دستی در کشور وجود دارد که در ۲۴ دسته قرار می‌گیرند.

اما در خوشبینانه ترین حالت هر کدام از ما نام 10 عدد از این هنر ها را به یاد می آوریم. برای مثال نام هنرهایی همچون زری بافی، جوک کاری، ارغوان بافی، شعربافی، لاک تراشی، رشتی دوزی، چنته بافی، سیس بافی، کپو بافی، گلابتون دوزی، اشک دوزی، اسپندبافی، بخارا دوزی و... را کمتر شنیده ایم و یا حتی اصلا به گوشمان هم نخورده است!

مریم جلالی معاون صنایع دستی کشور در گفت و گو با خبرنگار صنایع دستی خبرگزاری برنا درباره صنایع بی صدا اظهار کرد: برنامه های متعددی را برای صنایع بی صدا یعنی آن دسته از صنایعی که در روستاها فعال‌اند اما دیده نمی شوند در نظر گرفته ایم.

وی افزود: رویکرد ما در این زمینه حمایتی است تا هنر دست هنرمندانی که در مناطق محروم فعالیت دارند بیشتر دیده شود.

صنایع دستی در هر بخشی باید بتواند با زندگی مدرن ارتباط برقرار کند، نمی‌توان پیشینه صنایع دستی را به طور کامل 

کنار گذاشت بلکه باید به صنایع دستی گذشته اضافه شود. ایجاد ثبات و تامین نیازهای اساسی هنرمندان بازوی متحرکه برای زنده نگه داشتن هویت صنایع دستی کشور است.

بسیاری از همین هنرهای سنتی و صنایع دستی در ایران فراموش می شوند و چون اغلب آنها هنر ظریف کاری است کسی دنباله رو احیا و یا زنده نگه داشتن آنها نیست به همین علت معرفی نمی شوند و کسی هم به سراغ آنها نمی رود. 

انتهای پیام/