خبرگزاری مهر، گروه استانها: استان چهارمحال و بختیاری با مساحت ۱۶ هزار و ۴۱۱ کیلومتر در جنوب غربی کشور در مرکز رشته کوه زاگرس قرار دارد. این استان با استان‌هایی همچون اصفهان، خوزستان، کهگیلویه و بویراحمد و لرستان همسایه است.
شهرکرد، مرکز استان چهارمحال و بختیاری به بام ایران شهرت یافته که این شهرت به دلیل ارتفاع این شهر از سطح دریا نسبت به سایر مراکز استانی است.
این استان جمعیتی نزدیک به ۹۰۰ هزار نفر دارد و همچنین دارای ۱۱ شهرستان شهرکرد، سامان، بن، اردل، فارسان، بروجن، لردگان، کوهرنگ، کیار، خانمیرزا و فلارد است.
۷۶ درصد چهارمحال و بختیاری را کوه‌ها و تپه‌ها تشکیل داده است و ۲۴ درصد دیگر آن دشت‌های آبرفتی و فلات‌ها هستند.
چهارمحال و بختیاری استانی با بارش‌های زیاد بوده و این به دلیل موقعیت جغرافیایی حاکم در این استان است، غالباً بارش‌ها در ارتفاعات این استان برف است که باعث به وجود آمدن ارتفاعات پوشیده از برف و ویژگی‌های اقلیمی و جاذبه‌های زمستانی ویژه در این استان شده است.
مهم‌ترین رشته کوه در چهارمحال و بختیاری زردکوه بختیاری است که سخاوتمندانه رودخانه‌های بزرگ کارون و زاینده‌رود را به کشور هدیه می‌کند.
در کنار جاذبه‌های متعدد تاریخی و فرهنگی، نظیر ابنیه تاریخی، محوطه‌ها و آثار باستانی فرهنگ عشایری، بزرگان و فرهنگ و هنر استان، دامنه‌های زاگرس گنجینه‌ای از طبیعت فراروی ما قرار داده است تا جایی که چهارمحال و بختیاری را بهشت طبیعت دوستان و گردشگران نامیده‌اند.
چشمه‌ها و رودخانه‌ها، دشت لاله‌های واژگون، مناطق حفاظت شده و شکار ممنوع نظیر قیصری، شیدا، هلن، سبزکوه، تنگ صیاد، جنگل‌های بلوط و وجود غریب بر ۹۲۳ گونه گیاهی و ۲۹۴ گونه جانوری، چشم‌اندازهای بدیع در چهارمحال و بختیاری هستند.
گوشه‌ای از مناطق تاریخی و مذهبی شهرکرد
شهرستان شهرکرد به مرکزیت شهرکرد مرکز چهارمحال و بختیاری با مساحت ۲ هزار و ۶ کیلومتر مربع مشتمل بر سه بخش، هشت شهر و چهار دهستان است.
امامزاده حلیمه و حکیمه خاتون، مسجد خان (جامع)، اتاق آئینه، موزه باستان‌شناسی، مجموعه فرهنگی تاریخی چالشتر، پارک و موزه فرخشهر، منطقه حفاظت‌شده تنگ صیاد، چشمه‌زنه هفشجان، چشمه مایک سورشجان، موزه شهر کیان، چشمه وقت و ساعت شمس‌آباد، پارک استخر شهرکرد، امامزاده خدیجه روستای وانان، قلعه نصیرخان بختیاری سورک، امامزاده عبدالله سورک و امامزاده محمداکبر دستگرد از جمله جاذبه‌های گردشگری، تاریخی و مذهبی این شهرستان هستند
صنایع دستی رایج در این شهر عبارتند از قالی‌بافی، کلاه‌مالی، گیوه‌دوزی، نمدمالی، زین‌سازی و نیز تولید مواد غذایی محلی نظیر کشک، دوغ و دیگر محصولات جانبی و نیز تهیه و عرضه گیاهان دارویی هستند.
شهرکرد از قدیمی‌ترین خاستگاه‌های سکونت انسان در استان است و بر اساس یافته‌های باستان‌شناسی، سابقه تاریخی این ناحیه به هزاره‌های هشتم و نهم پیش از میلاد مسیح باز می‌گردد.
در زمینه وجه تسمیه شهرکرد نقل قول‌های متفاوتی وجود دارد، برخی شیوه معیشتی دامپروری ساکنان این منطقه را اساس دانسته‌اند و این ناحیه را قلمرو چوپانان و گله‌داران برشمرده‌اند، برخی دیگر هم نوع خاص لباس چوپانان این منطقه یعنی کپنک را که امروزه هم استفاده می‌شود و در گویش محلی به آن کردینه می‌گویند، مبنای نامگذاری دهکرد و شهرکرد امروزین می‌دانند و به‌نظر می‌رسد قول اول معقول و منطقی‌تر است.
قدیمی‌ترین ابنیه تاریخی شهرکرد متعلق به دوره تسلط اتابکان و لر در قرن ششم و هفتم قمری است که هنوز آثاری از آن نظیر مسجد اتابکان و حمام دوقلوی درب امامزاده وجود دارد.
دهکرد (شهرکرد) درواقع هویت اصلی شهری خود را از قرن سیزدهم هجری به دست آورده است.
