به گزارش خبرگزاری فارس از ساری، این روزها که عطر خوشبوی محرم مشامِ جانِ مازندران را در بر گرفته، سیاه و سبزپوشی سقانفارها بیش از هر چیز دیگری خودنمایی می‌کند و دلِ هر عزادار حسینی برای بالا رفتن از پله‌های سقانفار پَر می‌کشد.
ستون‌های کنار هم چیده شده (۶ ستون در قسمت پایین و ۱۲ ستون در قسمت بالایی) چوبی و برخی فلزی که پس از بازسازی صورت گرفته نظم خاصی دارد و سوژه بینظیری برای عکس انداختن است.
سقانفارها گونه‌ای از معماری بومی شمال کشور هستند که با تاثیرپذیری از قیام کربلا به معماری دینی مذهبی تبدیل شدند و البته در گذشته بیشتر در کنار حسینیه‌ها، تکایا و مساجد ساخته می‌شدند، تا نشانگر وفای حضرت ابوالفضل (ع) به امام حسین (ع) باشند.
استان مازندران ۸۰ سقانفار دارد که ۵۵ سقانفارِ آن در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است، از معروف‌ترین سقانفارهای مازندران می‌توان به "کیجا تکیه" ، "شیاده و کبریاکلا" در اطراف بابل و "آهنگرکلا"، "زرین‌کلا" و "هندوکلا" در آمل اشاره کرد، سقانفار "انارمرز" جویبار نیز یک قرن سابقه دارد.
به گفته کارشناسان؛ نقش شیر با انسان و نقاشی‌های هک شده روی سقانفارها متعلق به دوره اوج تمثیل‌های مذهبی و نگاره‌ها یعنی دوره صفویه است اما مهمترین نمود مذهبی مردم ایران پس از دوره صفویه در دوران قاجار به منصه ظهور رسید.
هنر نقاشی و منبت‌کاری روی ستون‌ها و سقف سقانفارها که شامل؛ نقوش مذهبی، طرحی از زندگی روزمره، حیوانی و گیاهی و... می‌شود، برجسته است.
قسمت بالای سقانفارها محل قرارگیری نوحه‌خوان، نشست جوانان و قسمت پایین آن محلِ پذیرایی از عزاداران است، برخی از این سقاخانه‌ها خرجی جدا دارند و مکانی برای دریافت نذورات هستند.
این روزها به‌ویژه ایام تاسوعا و عاشورای حسینی زمانِ اوجِ حضور دلدادگان اهل بیت (ع) در سقانفارهاست.
پایان پیام/۸۶۰۴۸/غ
