اقتصاد آنلاین - امیرمحمد مهراد؛ امارات متحده عربی یک کشور پادشاهی در جنوب غرب آسیا و بخشی از منطقه خاورمیانه است. این کشور در قسمت شرقی شبه جزیره عربستان در سواحل جنوب شرقی خلیج فارس و ساحل شمال غربی خلیج عمان قرار گرفته است. کشور امارات از جنوب و غرب با عربستان سعودی، از شرق با عمان و از شمال با خلیج فارس همسایه است. زمانی نه چندان دور دبی، پایتخت امارات، دهکده ای کوچک با جمعیت ۸۰۰ نفری بود اما حالا به عنوان یک شهر توسعه یافته با جمعیت بیش از ۹ میلیون و ۵۰۰ هزار نفری بدل شده است.
تاریخ توسعه دبی در سال ۱۸۹۴ میلادی به رهبری آل مکتوم شکوفا شد. زمانی که تجارت تقویت شد و معافیت مالیاتی برای مهاجران اعمال گردید که منجر به نفوذ تعداد زیادی از خارجی ها به دبی و کشور امارات شد؛ بازرگانان پاکستانی و هندی نیز برای استفاده از شرایط جذاب تجاری به دبی رفتند. به همین ترتیب، این دوره به یکی از بهترین دوره های تاریخ دبی تبدیل شده است. امارات از زمان های گذشته به کشور ماهی و مروارید معروف بود و عمده تجارتش بر همین اساس شکل گرفته بود تا اینکه ژاپنی ها با مرواید مصنوعی، رقیب سنتی را از میدان به در کردند. امارات مدتی در شوک مالی این قضیه فرو رفت اما زمان زیادی طول نکشید تا در سال ۱۹۶۶ میلادی همه چیز شروع به تغییر کرد.
خدمت نفت به اقتصاد امارات
تاریخ توسعه دبی در طول دهه ۱۹۶۰ میلادی بر درآمد حاصل از امتیازات تجاری و اکتشاف نفت متکی بود.دبی به سرعت توسعه یافت تا همگام با پیشرفت های تکنولوژیکی حاکم در سراسر جهان باشد و برای توسعه زیرساخت‌های اولیه برای ساخت بیمارستان‌ها، مدارس و سایر مکان‌های عمومی و گردشگردی دست به کار شد تا حالا که امارات و شهر دبی به منطقه‌ای جذاب بدل شود.
یکی از مهم ترین اقدامات در حوزه زیرساختی، ساخت جاده ها بود. جاده شیخ زاید طولانی ترین جاده در امارات و یکی از بزرگراه هایی است که دبی و ابوظبی را به هم متصل می کند. این جاده برای اولین بار در سال ۱۹۷۱ میلادی ساخته شد و ساختش به بیش از ۹ سال به طول انجامید.
در کنار این جاده ها ساخت برج های عظیم در دستور کار قرار گرفت، یک چهارم جرثقیل های جهان مشغول ساخت سازه های عظیمی هستند که تا به امروز در دبی می بینیم. آسمان‌خراش برج خلیفه یا برج دبی یکی از این سازه هاست، این برج با ۱۶۳ طبقهٔ قابل استفاده و ۸۲۸ متر بلندی، هم‌اکنون بلندترین سازه و آسمان‌خراش ساختهٔ شده به دست انسان است.
نفت به فروش رفت، طلای سیاه برای عرب های امارات خوش یمن بود و به کارگیری هارت های نیروی انسانی و آینده نگری اماراتی ها باعث شد تا ابوظبی و دبی هرکدام به یکی از گران ترین و گردشگر پذیرترین اماکن دنیا بدل شوند، حاکمانی که سعی داشتند میراث خوبی برای آیندگانشان به جا بگذارند، شواهد اقتصادی هم گویای این حسن نیت است. بنابر آمارهای بانک جهانی در سال ۲۰۲۲ تولید ناخالص داخلی امارات بیش ۵۰۷ میلیارد دلار و درآمد سرانه در این کشور بیش از ۵۳ هزار دلار بوده است.
آمارها حاکی از آن است که ضریب جینی این کشور در سال ۲۰۱۸ برابر با ۰.۲۸ بوده که نشان از توزیع مناسب ثروت در این کشور است.
دیگر شاخص مهم، شاخص توسعه انسانی است؛ آماری مرکب از امید به زندگی، تحصیلات و شاخص‌های درآمد سرانه که برای رتبه‌بندی کشورها در چهار سطح توسعه انسانی استفاده می‌شود. زمانی که طول عمر بالاتر، سطح تحصیلات بالاتر و درآمد ناخالص ملی سرانه بالاتر باشد، یک کشور دارای سطح بالاتری از HDI است که امارات تا سال ۲۰۲۱ در جایگاه ۲۶ جهان در بین ۱۹۱ کشور قرار داشته است.
توسعه و رشد اقتصادی هدف نهایی هر حکومت خیرخواهی است، رسییدن به آن مرحله روش های مختص به خود هرکشور را دارد، هرچند که بسیاری از سیاست گذاری های لازم قبلا تست شده است، عزم جدی در سطح حاکمیت و همراهی مردم می تواند با ساز و کارهای مخصوص هرکشور به رشد و توسعه پایدار منجر شود
