سردبیری استانهای خبرگزاری فارس، «با رضایت از جنگل رفتند» این روایت دولتی‌ها از آخر خط جنگل‌نشینی در گیلان است دقیقا نقطه مقابل نظر بومی‌ها که می‌گویند «رضایت‌مان را گرفتند». داستان مرد یکی از آخرین خانواده‌‌های جنگل‌نشین درباره آنچه که پایان زندگی‌ جنگل‌نشینی‌‌شان را رقم زد این است که خانه، شالیزار، چایی‌کاری، باغ مرکبات‌ و دام داشتیم. دستور آمد که محله را تخلیه کنیم، قرار شد در ازای خانه و زندگی‌مان یک هکتار زمین روستایی به هر خانواده بدهند، یک زمین پرت مشکل‌‌دار دادند؛ این طور شد که «بی‌خانه و بیکار شدیم».

طرح دولتی خروج دام از جنگل از سال ۶۸ به اجرا درآمد و طی ۳۵ سال ۳۰ هزار خانوار جنگلی گیلانی را شهرنشین کرد. در سال ۹۳، اداره منابع طبیعی گیلان،  ۷ خانواده ساکن یک محله از توابع یک روستای شهرستان شفت را هم به علت دامدار بودن،‌ ملزم به خروج از جنگل کرد، سرپرست وقت منابع طبیعی گیلان رسول محمدی گفت که جنگلی‌ها به جنگل آسیب می‌زنند، چون خودشان چوب درختان را هیزم می‌کنند و دامشان جوانه درختان را می‌خورد.

ماهیت مردم روستا با تولید و فعالیت دائمی در همه عمر عجین است

در ابتدا ماهیت طرح خروج دام، تغییر محل زندگی جنگل‌نشینان نبود بلکه ساماندهی دامداری در جنگل را دنبال می‌کرد اما در نهایت آخرین جنگل‌نشینان گیلان به جای دام‌هایشان جنگل را ترک کردند. شفت امروز به تعبیر تورهای گردشگری، مقصدی بهشتی در جنگل و به گفته اتحادیه کشاورزان گیلان، محل جولان‌گاه قاچاقچیان چوب است.

انتهای پیام/