داریوش فرمانی در گفت و گو با خبرنگار ایسنا، با اشاره به گذشت دو دهه از انجام آخرین کاوش‌های باستان شناسی در معبد آناهیتا، اظهار کرد: کاوش‌های باستان شناسی در معبد آناهیتا با حضور یک تیم باستان شناسی به سرپرستی دکتر مصطفی ده پهلوان رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی کشور آغاز شده است.
وی افزود: قرار است این تیم باستان‌شناسی کاوش‌های خود را در هسته مرکزی معبد آناهیتا که دارای ابهامات بسیاری است، انجام دهند.
مدیرکل میراث فرهنگی استان اضافه کرد: طی سالهای گذشته کاوش‌هایی در بخش‌های دیگری از معبدآناهیتا انجام و تا حدودی چارچوب‌های آن مشخص شده، اما در هسته مرکزی آن ابهامات زیادی وجود دارد که باید برطرف شود.
وی با بیان اینکه حدود ۱۷ میلیارد ریال اعتبار برای کاوش در معبد آناهیتا اختصاص یافته، عنوان کرد: طبق برنامه‌ریزی صورت گرفته، این کاوش‌ها بیش از یک ماه طول خواهد کشید و امیدواریم رازهای دیگری از این بنای تاریخی آشکار شود.
فرمانی در ادامه با بیان اینکه آخرین کاوش‌های باستان شناسی صورت گرفته در معبد آناهیتا مربوط به دهه ۷۰ است، عنوان کرد: از دهه ۴۰ تا ۷۰ در چهار بازه زمانی چهار تیم باستان شناسی کاوش‌هایی را در این محوطه انجام دادند که حاصل آن فضای کنونی محوطه معبد آناهیتا است.
وی افزود: تا پیش از انجام این کاوش‌های باستان شناسی، معبد آناهیتا در زیر انبوهی از واحدهای مسکونی، مغازه‌ها و نخاله‌های ساختمانی مدفون شده بود که در همان دهه ۴۰ حدود ۲۳۰ واحد مسکونی و مغازه تملک و با تخریب آنها کاوش‌های باستان‌شناسی در معبد آغاز شد.
مدیرکل میراث فرهنگی استان اظهار کرد: طبق متون تاریخی معبد آناهیتا از هزاره اول قبل از میلاد تا قرن چهارم میلادی به عنوان بنایی مذهبی مورد توجه قرار گرفته، اما علیرغم کاوش‌هایی که تاکنون در آن صورت گرفته، هنوز مشخص نیست که این بنا در چه دوره تاریخی ساخته شده و دقیقا چه کاربردی داشته که امیدواریم با کاوش‌هایی که این روزها روی آن صورت می‌گیرد، بتوانیم به جواب‌هایی برای این پرسش‌ها دست پیدا کنیم.
معبد آناهیتا، بزرگترین تک بنای سنگی ایران، در شرق استان کرمانشاه و در شهرستان کنگاور واقع شده است. هنوز قدمت این بنا به طور دقیق مشخص نیست و عده‌ای آن را متعلق به دوران اشکانی و عده‌ای هم مربوط به دوران ساسانی می‌دانند. عده‌ای این بنا را پرستشگاهی برای آناهیتا به عنوان الهه آبها و عده‌ای دیگر آن را کاخی ناتمام از خسرو پرویز ساسانی می‌دانند. این بنا سال ۱۳۱۰ به ثبت ملی رسید و سال ۱۳۸۵ هم در فهرست موقت میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید.
انتهای پیام
