یاسین خسروی در گفت و گو با خبرنگار ایسنا، با بیان اینکه رقابت‌های پاریس اولین تجربه حضورش در مسابقات پارالمپیک بود، گفت: من ۳۲ سال سن دارم و نیمی از عمرم را منتظر چنین لحظه‌ای بودم که در رقابت‌های پارالمپیک حضور پیدا کنم. 

وی افزود: پارالمپیک برای من میدان بسیار متفاوتی بود، برای همین، شب پیش از مسابقه نتوانستم بیش از سه ساعت بخوابم و استرس بسیار زیادی داشتم، اما به لطف خداوند توانستم علی‌رغم جو سنگین ورزشگاه، رکورشکنی کنم. 

خسروی که امسال در «رقابت‌های جهانی پاریس» هم با ثبت رکورد ۱۶.۰۱ متر توانسته بود ضمن کسب مدال طلای این مسابقات، رکوردشکنی کند، گفت: برای پارالمپیک پاریس می‌خواستم رکورد قبلی خود را که در این رقابت‌ها ثبت کرده بودم ارتقاء دهم، اما به دلیل آسیب‌دیدگی این اتفاق رقم نخورد، با این حال خوشحالم که توانستم چهار بار رکورد مسابقات پارالمپیک را جابجا و عنوان قهرمانی را کسب کنم. 

وی خاطرنشان کرد: از یک هفته قبل از اعزام به رقابت‌های پاریس، از ناحیه زانو دچار آسیب‌دیدگی شده بودم و تا روز مسابقه نیز درد آن ادامه داشت، اگر این آسیب‌دیدگی نبود قطعا می‌توانستم رکوردم را ارتقاء دهم. 

خسروی در ادامه به واکنش مردم و همشهریانش به قهرمانی‌اش در پارالمپیک پاریس اشاره کرد و گفت: مردم شهرم چه پیش از اعزام به مسابقات و چه پس از آن، بسیار به من انگیزه دادند و زمانی که از مسابقات بازگشتم، تمام ملت ایران، مردم استان و شهرم برایم سنگ تمام گذاشتند. 

وی تاکید کرد: مردم به من انرژی مثبت و انگیزه زیادی دادند و لذت بخش‌ترین لحظات را برایم رقم زدند. 

رکوردار مسابقات جهانی و بازی‌های آسیایی پرتاب وزنه معلولین با قدردانی از حمایت‌های مسئولین، عنوان کرد: حدود پنج روزی می‌شود که به کرمانشاه و به شهرم «بانه وره» بازگشته‌ام، اما هنوز به روال عادی زندگی برنگشته‌ام، چرا که لطف مردم همچنان ادامه دارد و افتخار می‌کنم که میزبان آنها هستم. 

وی در ادامه به سختی‌هایی که در طول رسیدن به عنوان قهرمانی پارالمپیک کشیده اشاره‌ کرد و افزود: در این مسیر سختی‌های بسیار زیادی کشیده‌ام، در جایی زندگی می‌کردم که هیچ امکاناتی برای ورزش نبود، با این وجود به خاطر علاقه‌ای که به فوتبال داشتم، اول این رشته را دنبال کردم، در هفته  سه روز را از روستایمان در بانه وره شهرستان پاوه به کرمانشاه می‌آمدم که طول زمان رفت و برگشت آن حدود هفت تا هشت ساعت می‌شد که بسیار سخت بود، ولی خسته نمی‌شدم. 

خسروی ادامه داد: سرانجام بعد از مدتی وارد رشته پرتاب وزنه شدم و توانستم در همان محل روستا تمریناتم را  ادامه دهم، روستایی به نام «آریت» در نزدیکی محل زندگی ما بود که یک زمین خالی داشت و دهیار و شورای این روستا حدود پنج سال این زمین را در اختیار من قرار دادند که در آن تمرین کنم، برای همین باید از آنها قدردانی داشته باشم. 

وی یادآورشد: از طرفی، زمانی که تمرین می‌کنم، نیاز است که یک نفر وزنه‌هایی که پرتاب می‌کنم را جمع‌آوری کند، که در این مسیر افراد زیادی بودند در سالهای گذشته در حین تمرین به من کمک می‌کردند، لذا از کسانی که حتی یک وزنه را هم برای من جمع کرده‌اند، تشکر می‌کنم. 

انتهای پیام