در تفلیس با یاری کارمندان محترم سفارت در هتلی اسکان داده شدم. در یکی از برنامه ها با دوستان سفارت ایران دیداری با شادروان پروفسور «ماگالی تو دو آ» ایران شناس گرجی داشتیم. از هر دری سخنی می رفت. ایشان به فارسی سخن می گفت. در بین گفت و گو ها از شهریار شاعر نامی ایران یاد کردند و از دیدار خود با شهریار خاطره ای تعریف کردند. ایشان دستنوشته ای از شادروان شهریار نشان دادند که شهریار غزل سروده خود را به پروفسور تقدیم و در پایین برگه امضاء کرده بود. من از پروفسور ماگالی تودو آ خواستم که آن دست نوشته را به من بدهد تا آن را در ایران منتشر کنیم. تودو آ گفتند که شهریار از ایشان خواسته بود تا پیش از مرگ او این غزل منتشر نشود. غزل در سال ۱۳۵۱ سروده شده بود و شهریار در سال ۱۳۶۷ (۱۹۸۸) چشم از جهان فروبسته بود. من به ایشان گفتم حالا که حدود هفت سال از مرگ شهریار می گذرد این غزل را بدهند تا چاپ شود. ایشان طفره رفتند.
سالها از این موضوع گذشت. من موضوع را از سال ۱۳۹۰ پیگیری کردم و از سفارت ایران در تفلیس تقاضا کردم از ماگالی تو دو آ بخواهند که نسخه ای یا عکسی از آن غزل را در اختیار قرار دهند تا منتشر کنیم. ماگالی تو دو آ حاضر به همکاری نشد. در سال ۱۳۹۰ در دیداری که از موزه خانه شهریار در محله مقصودیه شهر تبریز داشتم این موضوع را در دفتر یادبود آنجا نگاشتم. از سوی آنها هم تقاضا شد که موضوع دنبال شود. از سفیر وقت ایران در تفلیس جناب آقای مجتبی دمیرچی در خواست کردم که موضوع را دنبال کنند. پیگیری بسیاری کردند و کوشش فراوان، ولی نتیجه بخش نبود. از رایزن فرهنگی ایران در تفلیس هم درخواست کردم که موضوع را دنبال کند. سرانجامی نداشت.
ماگالی تو دو آ مدتی در دانشگاه گیلان به عنوان استاد مهمان همکاری و در رشت زندگی می کرد. در این دوره او به دکتر محمد کاظم یوسف پور از اساتید ادبیات دانشگاه گیلان در ترجمه حماسه گرجی «پلنگینه پوش» اثر «شوتا روستاولی» شاعر دربار ملکه تامار در قرن ۱۲ میلادی، مساعدت کرد تا این اثر منظوم به صورت نثر به فارسی ترجمه و منتشر شود. همین کتاب برنده جایزه ارزشمند دولتی گرجستان شد.
برای همایش بین المللی خیام من ماموریت پیدا کردم که به رشت بروم و در دانشگاه گیلان در ملاقات با «تو دو آ » از ایشان دعوت کنم که در کنفرانس شرکت کند و در باره ترجمه رباعیات خیام از فارسی به گرجی در گرجستان سخنرانی داشته باشد. او از من پرسید آیا از گرجستان شرکت کننده ای خواهد بود؟ گفتم بلی پرسید کیست؟ من نام آن استاد گرجی را یاد آور شدم. ایشان سخت برآشفت و گفت شما پیش از او باید مرا دعوت می کردید او دانشجوی من بوده و من استاد او هستم. حالا که او را مقدم بر من دانسته اید من مشارکت نخواهم داشت. هر چه اصرار کردم اثر نبخشید. بدون نتیجه به تهران بازگشتم.
ماگالی تو دو آ در ۲۷ اردیبهشت سال ۱۳۹۵ چشم از جهان فروبست. از دوست گرجی خود سعید مولیانی که دوره دکترای زبان گرجی را در دانشگاه تفلیس می گذراند تقاضای کمک کردم موضع را پیگیری کنند. سرانجام ایشان موفق شد در بین یادداشتهای شادروان ماگالی تو دوآ، این غزل را یافته و عکسی از آن را برایم بفرستد. از سال ۱۹۹۵ تا سال ۲۰۱۶ حدود ۲۰ سال گذشت تا این خواسته من جامه عمل بپوشد. اینک نسخه ای از آن یادداشت تقدیم می شود. عاقبت جوینده یابنده بود.
۳۱۱۳۱۱
