به گزارش ایسنا،با وجود اینکه شیعه پرجمعیت‌ترین و شاید حالا پرقدرت‌ترین طایفهٔ لبنان است هیچ‌گاه سلاح را از مرزهای اسرائیل به طرف هموطنش نمی‌گیرد و همین می‌شود که از بی‌حجاب تا محجبه و از مسیحی تا مارونی و شیعه و سنی در جشن‌های پیروزی حزب الله حاضر می‌شوند و سید حسن را قهرمان خود می‌دانند.
سیدحسن در مورد پیروزی در جنگ سی و سه روزه هم نقش دیگران را نادیده نگرفت و اعلام کرد که حزب‌الله به تنهایی این پیروزی را به دست نیاورده است. احزاب ملی و ترقی‌خواه مانند: بعثی‌ها، کمونیست‌ها و ملی گرایان سوری جنبش امل که امام موسی صدر آن را بنیاد نهاد در این پیروزی شریک هستند.
قصه این می‌شود که امام موسی و سید حسن، هر دو، کنار مردم بودند و در مقابل ظلم. در مورد اول مردمی بودن در مقابل فرقه گرا بودن است و به معنای تحت پوشش قرار دادن تمامی ملت است و در مورد دوم مردمی بودن در مقابل حکومتی بودن.
بیشتر بخوانید:
«خون شریک» بودن ایران و لبنان از کجا آغاز شد؟
ماجرای انهدام نخستین تانک اسرائیلی توسط چمران
مردمی بودن خاصیتی است که این دو را اسطوره‌های مقاومت و محبوبیت کرده است اعراب به عرب بودن سید حسن می‌نازند و ایرانی‌ها به فارسی بلد بودنش و تحصیلش در حوزهٔ قم و حمایت ایران از او.
سیدحسن است که در مقابل نداهای جمهوری اسلامی لبنان ایستاد و بیان کرده است: که «اجازه بدهید با صداقت و منطقی سخن بگویم. حزب‌الله در تئوری و عمل، یک حزب اعتقادی است و به برپایی نظام جمهوری اسلامی اعتقاد راسخ دارد،اما
حزب‌الله در صدد تحمیل جمهوری اسلامی با زور و قدرت بر هیچ گروهی نیست.(۱)»
۱- حسن خامه‌یار، در تکاپوی مدام، رهبر حزب‌الله از کودکی تا اوج شهرت، شاهد یاران، شمارهٔ ۱۱، مهرماه ۱۳۸۵، ص ۱۲.
انتهای پیام
