به گزارش سرویس اجتماعی تابناک، مطلبی درباره رفتارهای اجتماعی مردم آمریکا، در سایتی با عنوان دفتر بین المللی هاروارد، درباره اولویت های زندگی مردم آمریکا، موضوعات جالبی منتشر کرده که عنوان می کند آمریکایی ها، عموما فردگرا، رک، وقت شناس و فعال هستند. آنها اولین سئوالی که از شما می پرسند، حالتان نیست، بلکه کارتان است.

 

در گزارش دفتر بین المللی هاروارد درباره رفتارهای اجتماعی شهروندان امریا در زندگی شان آمده است:

شاید مهم‌ترین چیزی که باید در مورد آمریکایی‌ها در نظر گرفت، فردگرایی بسیار جدی آنهاست. کودکان از سنین پایین آموزش می بینند که مستقل و مسئول آینده خود باشند. چنین آموزش هایی ممکن است گاهی منجر به عدم احترام ظاهری به والدین به طور خاص و افراد مسن به طور کلی شود. در کنار ارزش گذاشتن به فردگرایی، نیاز به حریم خصوصی، برای زمان تنهایی است.

حریم خصوصی اغلب از سنین پایین شروع می شود، به طوری که کودکان در اتاق های جداگانه از والدین خود می خوابند و حتی به هر کودک یک اتاق خواب جداگانه می دهند (اگر والدین توانایی مالی آن را داشته باشند). 

بنابر این خانواده ها معمولاً کوچک هستند (به استثنای بعضی از اقوام خاص).مادر و پدرها در خانه های خود زندگی می کنند، غالباً در مسافت های بسیار زیاد از فرزندانشان. 

 

اگرچه آمریکایی ها ظاهرا مردمی خوش برخورد هستند، اما بیشتر آنها انتظار دارند که حتی دوستان قبل از ورود به خانه، ابتدا با آنها تماس بگیرند. بازدیدهای غیرمنتظره گاه به گاه نسبت به برخی فرهنگ های دیگر کمتر رایج است.

 

ایده برابری باعث می شود آمریکایی ها در رفتار و روابط خود با دیگران نسبتاً غیررسمی باشند. شما چنین غیر رسمی را در لباس پوشیدن، زبان (به ویژه در استفاده از نام کوچک و عامیانه)، وضعیت بدنی و فعالیت های کلاسی مانند غذا خوردن در کلاس، پرسیدن سؤالات زیاد و اظهار نظر و غیره مشاهده خواهید کرد.

 

شاید این جمله را شنیده باشید که «زمان پول است». اگرچه عجیب به نظر می رسد، اما آمریکایی ها زمان را به عنوان یک منبع محدود برای صرفه جویی یا صرف اهداف مفید می بینند. 

آمریکایی‌ها ممکن است نسبت به خطوطی که به آرامی در سوپرمارکت‌ها، بانک‌ها و غیره حرکت می‌کنند بی‌صبر شوند، به‌خصوص اگر شخص صندوق‌دار یا عابر بانک برای چت کردن با مشتری وقت بگذارد. از نظر عملی، این بدان معناست که آمریکایی ها معمولاً به موقع برای جلسات و تعاملات حاضر می شوند و برنامه ای از فعالیت های خود را حفظ می کنند و از دیگران نیز انتظار دارند که همین کار را انجام دهند. برای صرف غذا و قرار ملاقات با اساتید، پزشکان و سایر متخصصان باید به موقع در محل حاضر شوید. شما می توانید در هر زمانی بین ساعات مشخص شده برای مهمانی های غیررسمی و پذیرایی وارد شوید. اگر نمی توانید یک قرار ملاقات داشته باشید، باید با فرد تماس بگیرید و بگویید که دیر می آیید یا نمی توانید به آنجا برسید. در جلسات و برخوردهای حرفه ای سازماندهی بسیار ارزشمند است، در حالی که "اتلاف وقت" در گفتگوهای "بیکار" ارزش زیادی ندارد.

 

طبق تعریف، افراد موفقی که زندگی آنها عمدتاً به دستاوردهای قابل اندازه گیری مربوط می شود، مورد تحسین آمریکایی ها قرار می گیرند. انجام کاری بسیار مهم است. حتی در کارهای تفریحی آمریکایی ها برخلاف دیگرانی که از نشستن و صحبت کردن لذت می برند بسیار فعال هستند.

 آرمان های عمل و موفقیت غالب است. به همین دلیل، آمریکایی ها تمایل دارند با کارشان شناسایی شوند. هنگام ملاقات با آشنایان جدید، اولین سوالی که ممکن است از شما پرسیده شود این است: "چه کار می کنی؟" به جای هر گونه سوال در مورد خانواده یا سابقه شما.

 

آمریکایی ها عموماً خود را در برخورد با دیگران بسیار صریح و مستقیم می دانند. هنگامی که با کسی در مورد چیزی صحبت می کنید که در مورد رفتار یک فرد دوست ندارد، ممکن است آن را انتقاد "سازنده" بنامد. اکثر آمریکایی ها فکر نمی کنند لازم است احساسات خود را پنهان کنند. حتی اگر کلمات آنها باز نباشد، حالات چهره ممکن است آشکار باشد. صادق بودن اغلب مهمتر از حفظ هماهنگی در روابط بین فردی است. قاطعیت در بیان عقاید یا درخواست‌ها قابل قبول و حتی ضروری تلقی می‌شود (اهمیت فردگرایی را به خاطر بسپارید)، اما بیش از حد "تحت فشار" یا پرخاشگر بودن چنین نیست. تشخیص مرز بین این دو حتی برای آمریکایی ها دشوار است.

 

آمریکایی ها خیلی «متشکرم» می گویند. در بعضی از فرهنگها، مردم فقط برای مواقع خاص«متشکرم» می گویند. در ایالات متحده، گفتن «تشکر» حتی برای چیزهای کوچک خیلی متداول است. برای مثال، اگر کتابی به کسی بدهید، ممکن است از شما تشکر بکنند. به یاد داشته باشید که بگویید «متشکرم»، به خصوص به کسانی که دارند به شما کمک می کنند یا سعی در کمک به شما دارند.

آمریکایی ها بیشتر از مردم فرهنگهای دیگر هم «متاسفم» می گویند. برای مثال، اگر کسی در خیابان تصادفی به شما تنه بزند، با گقتن «ببخشید» یا «متاسفم» از شما عذرخواهی می کند. آمریکایی ها، به خصوص خانمهای آمریکایی، بعضی اوقات از واژه «متاسفم» برای ابراز اندوه از اتفاقی که برای شما افتاده است استفاده می کنند، حتی اگر هیچ نقشی در آن اتفاق نداشته باشند. مثلاً ممکن است به یک نفر بگویید که آخر هفته مریض بوده اید یا یکی از دوستانتان فوت کرده است. برای نشان دادن محبت و ادبشان، ممکن است به شما بگویند، «متاسفم.»