به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، ایران، کشوری با اقلیم خشک و نیمه‌خشک، در سال‌های اخیر به‌طور فزاینده‌ای با چالش‌های جدی در زمینه منابع آبی مواجه شده است. وضعیت بحرانی سدها، جایی که ۱۶ سد مهم کشور کمتر از ۲۰ درصد آب دارند و ۴۵ درصد ظرفیت مخازن خالی است، نشان‌دهنده بی‌توجهی به یک بحران روزافزون است. این شرایط نه تنها تهدیدی جدی برای کشاورزی و صنایع است، بلکه زندگی روزمره مردم را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد.
کاهش ورودی آب به سدها در ۲۸ روز ابتدایی سال آبی جاری، که به ۱۱ درصد می‌رسد، نمایانگر یک وضعیت خطر است. این کاهش در زمانی رخ می‌دهد که نیاز به منابع آبی پایدار به شدت افزایش یافته است. آیا سیاست‌گذاران و مسئولان به‌خوبی به این زنگ خطر گوش می‌دهند؟
در این شرایط، وظیفه مردم نه‌تنها صرفه‌جویی در مصرف آب، بلکه فعالانه پرسش‌گری و مطالبه‌گری از مسئولان است. آگاهی از وضعیت بحرانی آب و تلاش برای کاهش هدررفت آن از طریق آموزش‌های عمومی و مشارکت در طرح‌های محلی، امری ضروری است. اما آیا کافی است که مردم به‌تنهایی بار این بحران را به دوش بکشند؟
در کنار تلاش‌های مردم، نقش وزارت نیرو و دیگر نهادهای دولتی حیاتی است. این وزارتخانه نه تنها باید برنامه‌های کارآمدی برای مدیریت منابع آبی تدوین کند، بلکه باید به‌طور مستمر وضعیت آب کشور را تحت نظر داشته باشد. آیا این نهادها واقعاً توانایی انجام این کار را دارند یا همچنان درگیر سیاست‌زدگی و بی‌توجهی به واقعیت‌ها هستند؟
علاوه بر این، وزارت نیرو باید به سمت تشویق کشاورزان برای استفاده از روش‌های آبیاری بهینه و کاشت محصولات کم‌آب‌خواه پیش برود. در غیر این صورت، ادامه‌ی این روند می‌تواند به فاجعه‌ای بزرگ‌تر منجر شود. آیا مسئولان توانایی تغییر سیاست‌ها و به‌کارگیری فناوری‌های نوین را دارند یا با کج‌فهمی به بحران دامن می‌زنند؟
سیاست‌های کلان آب‌محور باید با همکاری واقعی بین نهادهای دولتی شکل گیرد. وزارت جهاد کشاورزی و دیگر نهادها باید در یک همکاری جدی و هماهنگ، اقداماتی مؤثر برای کاهش آسیب‌ها انجام دهند. اما آیا در عمل، چنین همکاری‌ای وجود دارد یا هر نهاد به دنبال منافع خاص خود است؟
در نهایت، بحران آب در ایران نه تنها به یک مسأله زیست‌محیطی، بلکه به یک چالش اجتماعی و سیاسی تبدیل شده است. اگر مردم، دولت و نهادهای غیردولتی نتوانند به‌طور همزمان و جدی به این بحران واکنش نشان دهند، پیامدهای آن می‌تواند بسیار وخیم باشد. آگاهی و مشارکت همگانی، تنها راه‌حل نجات از این وضعیت بحرانی است، اما آیا هنوز دیر نشده است؟
