به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، ابراهیم سحرخیز، معاون اسبق وزارت آموزش و پرورش در گفت و گو با رکنا گفت: در روزگاری نه چندان دور، این تفکر سالیان سال بر تاریخ فرهنگ ما حکمفرما بود که اعیان و اشراف، خداوندان نعمت و ثروت، به واسطه نواقصی که مکتب داشت و اخلاق دیگر کودکان را مناسب با شأن و شوکت خود نمی دیدند، فرزندان خود را به مکتب نمی فرستادند و برای خود، معلم سر خانه داشتند. کودکان دیگر طبقات جامعه، علی الخصوص فرودستان و بچه نوکرها، هیچ وقت اجازه نداشتند با آقازاده ها هم سفره یا هم کلام شوند تا چه رسد با هم زیر سقف یک مکتب خانه، هم درس شوند حتی اگر این بچه، «پسر کربلایی محمد قربان، آشپز دربار شاه نظر کرده قاجار باشد.»
وی در ادامه افزود: شهریه آموزش خردسالان در مکتب خانه، چه مکتب خانه های اعیانی یا عمومی به صورت نقدی یا غیر نقدی ماهیانه به مکتب خانه فرستاده می شد. بسیاری از والدین نیز به دلیل فقر شدید مالی از فرستادن کودکان خود امتناع می کردند. اما با شکل گیری ساختار نوین و پیدایش آموزش در سطح مدرسه (۶ تا ۱۸ سالگی) به صورت کنونی، آن هم مجانی و رایگان از اوایل حکومت پهلوی در ایران، کم کم بساط آموزش پولی و طبقاتی شده در مکتب خانه برچیده شد.
سحرخیز تاکید کرد: در ایران بعد از انقلاب، با پایان گرفتن جنگ هشت ساله، تحولات در آموزش و پرورش با چرخش گفتمانی در عرصه قدرت سیاسی، با ثبت نشانه های خصوصی سازی در آموزش و پرورش با مواردی مثل پیدایش و گسترش روز افزون مدارس غیردولتی به سمت و سویی هدایت شد که بی شباهت به مکتب خانه های طبقاتی شده عصر قاجاریه نبود. امروزه آشوبناکی حکمرانی در آموزش و پرورش، کار را به جایی رسانده است که با بسط و گسترش انواع و اقسامی از مدارس اعیانی، خودمختار و لاکچری ویژه آقازاده ها یا همان اعیان و اشراف امروزی، تحت برندهایی مثل غیر دولتی، شبه دولتی خاص (سمپاد، نمونه، هیات امنایی و مدارس خاص اسلامی وابسته تا...)، دیگر رمق و توانی برای مدارس عادی دولتی باقی نمانده است.
معاون اسبق وزارت آموزش و پرورش افزود: برغم رایگان اعلام شدن آموزش و پرورش برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، از آنجا که دولت خیالش از بابت آموزش طبقات اعیان و اشراف، صاحبان قدرت و مکنت آسوده و راحت است به انحای مختلف سعی دارد مدارس عادی دولتی را به مرگ گرفته تا به تب راضی سازد.
سحرخیز افزود: از واریز نشدن سرانه کافی و وافی به حساب مدارس بگیر تا متراکم شدن کلاس ها از فرط کمبود معلم، خالی شدن مدارس از سرایدار و خدمتگزار، باز گذاشتن دست مدیران برای خودگردان اداره شدن مدارس با کندن از جیب مردم یا بهره کشی از والدین فقیر به عنوان نظافت چی تا تعمیر و بنایی در مدرسه، کار را به جایی رسانده است که حتی وزیر دولت پزشکیان نیز از نبود ۷۰ هزار خدمتگزار و نظافت چی در مدرسه اظهار عجز کرده، قادر نیست سازمان برنامه و بودجه یا امور استخدامی را برای چنین ضرورتی مجاب کند. به نظر می رسد با طبقاتی شدن آموزش وپرورش در ایران، ما دچار عقب گرد تاریخی شده ایم.
ابراهیم سحرخیز تاکید کرد: امروز کار به انجا رسیده است که متمولین و پولدار ها حتی مدارس غیردولتی را نیز بر نتابیده، با ایجاد مدارس خانگی و اجیر کردن معلم سر خانه می خواهند در انتخاب سبک آموزش آقازاده های خود فعال مایشا باشند. عدالت در نظام آموزشی سال هاست که مرده است! دانشگاه های خوب و سرآمد چه با سهمیه یا بدون سهمیه، از آن گروه های خاص و شناخته شده ای است که هیچ صنمی با مردم عادی و طبقات پایین جامعه ندارند.
