جزایر سه گانه (تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی) به دلیل موقعیت استراتژیک خود در خلیج فارس و نزدیکی به تنگه هرمز، اهمیت اقتصادی و تجاری بالایی برای ایران دارند. این جزایر نه تنها از نظر حاکمیت برای ایران حائز اهمیت اند، بلکه به عنوان یک بخش کلیدی از مسیرهای دریایی بین‌المللی به دلیل اهمیت تجاری و انرژی شناخته می‌شوند.
این جزایر در مسیرهای اصلی حمل‌ونقل نفت، گاز و کالا از کشورهای حاشیه خلیج فارس به بازارهای جهانی واقع شده‌اند. با عبور حدود ۲۰ درصد از کل نفت جهان از طریق تنگه هرمز، جزایر سه‌گانه نقش حیاتی در تأمین امنیت این منطقه ایفا می‌کنند. تجارت ایران در این ناحیه عمدتا به حمل‌ونقل دریایی و کنترل عبور و مرور کالاها مربوط می‌شود.
این جزایر به دلیل قرارگیری در آب‌های غنی از ماهی و منابع دریایی، اهمیت زیادی برای صنعت ماهیگیری ایران دارند. صید ماهی و سایر محصولات دریایی یکی از فعالیت‌های اقتصادی کلیدی در این منطقه است که به تجارت محلی و صادرات کمک می‌کند.
با توجه به ذخایر نفت و گاز نزدیک به جزایر سه‌گانه، ایران تلاش می‌کند تا از این منابع بهره‌برداری کند و از موقعیت استراتژیک آن‌ها برای توسعه تجارت انرژی بهره گیرد. زیرساخت‌های نفتی و گازی در اطراف این جزایر به تقویت تجارت انرژی ایران کمک کرده است.
ایران در تلاش است تا زیر ساخت های تجاری و اقتصادی این جزایر را گسترش دهد و آن ها را به پایگاه های لجستیکی و تجاری تبدیل کند. این توسعه شامل بهبود بنادر، راه‌های ارتباطی و زیرساخت‌های مرتبط با انرژی است که به تقویت تجارت خارجی ایران کمک می‌کند.
جزایر سه‌گانه همواره موضوع مناقشه‌ای بین ایران و امارات بوده‌اند. با این حال، ایران به دلیل اهمیت اقتصادی و استراتژیک این جزایر، حاکمیت خود را بر آن‌ها حفظ کرده و در حال سرمایه‌گذاری برای توسعه تجاری آن ها است.
امارات متحده عربی به عنوان یکی از کشورهای همسایه، مدعی مالکیت این جزایر است. با این حال، ایران کنترل کامل بر آن‌ها را حفظ کرده و به‌طور فعال از منابع و زیرساخت‌های موجود در این جزایر بهره‌برداری می‌کند. این وضعیت موجب بروز تنش‌های سیاسی و دیپلماتیک بین دو کشور شده و به گسترش اختلافات تاریخی می‌انجامد.
ریشه این مناقشه به تاریخ استعمار بریتانیا برمی‌گردد که در دوران استعمار، مرزها و مالکیت‌ها به‌طوری تعیین شده بود که باعث شکل‌گیری تنش‌های آتی شد. این عوامل تاریخی نه‌تنها بر حاکمیت جزایر تأثیر گذاشته بلکه بر روابط بین‌المللی ایران و امارات نیز سایه انداخته است.
حاکمیت ایران بر جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک ریشه در دوران امپراتوری‌های ایلام، ماد، هخامنشی، اشکانی و ساسانی دارد. در این دوره، نظم و امنیت ایرانی بر سر تا سر خلیج فارس و جزایر آن حاکم بود. جزایر سه‌گانه در سال ۱۹۰۸ به‌طور کامل تحت اشغال بریتانیا قرار گرفتند و این کشور به عنوان قیم رسمی امارات متصالحه شناخته شد. با این حال، تا سال ۱۹۷۱ هیچ یک از دولت‌های ایران این اشغال را به رسمیت نشناختند و ابوموسی به همراه تنب بزرگ و کوچک همچنان در تقسیمات کشوری ایران باقی ماندند.
در سال ۱۹۷۱ میلادی، پس از توافق ایران و بریتانیا و پیش از خروج نیروهای نظامی انگلیس از منطقه و تأسیس کشور امارات متحده عربی، جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک پس از نزدیک به ۷۰ سال شکایت های مداوم دولت ایران علیه اشغالگری انگلیس در نهایت به ایران بازگردانده شدند.
اگرچه مناقشات سیاسی و ادعای مالکیت بر جزایر سه‌گانه وجود دارد، اما این اختلافات تأثیر مستقیمی بر روابط تجاری کلی ایران و امارات نداشته است. تجار از هر دو کشور به‌دنبال بهره‌برداری از فرصت‌های موجود در این منطقه هستند و همکاری‌های اقتصادی همچنان ادامه دارد. بازارهای تجاری در جزایر سه‌گانه به زمینه‌ای برای تبادل کالا و خدمات تبدیل شده‌اند که به نفع هر دو طرف است.
همکاری‌های تجاری ایران و امارات در سایر حوزه‌ها نظیر انرژی، حمل‌ونقل و فناوری همچنان فعال است. این موضوع نشان می‌دهد که هر دو کشور در زمینه تجارت به دنبال منافع مشترک هستند و مسائل سیاسی نتوانسته‌اند مانع از همکاری‌های اقتصادی شوند.
با وجود چالش های سیاسی، فرصت‌های زیادی برای همکاری‌های تجاری بین ایران و امارات در این جزایر وجود دارد. سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها، توسعه بندرها و بهبود راه‌های ارتباطی می‌تواند به رشد تجارت و افزایش تعاملات اقتصادی کمک کند.
