رشته آزاد مارشال آرت تریکینگ فاقد فدراسیون جهانی بوده و کشور روسیه در حال تلاش برای ورود این رشته به رقابت‌های المپیک ۲۰۲۸ است. سایر کشورها این رشته را به صورت شرکتی ثبت کرده‌اند. تریکینگ دارای چهار شاخه آکروبات، سلاح سرد، فرم بی سلاح و شکستن تخته است و اصلی‌ترین رقابت این رشته، مبارزه رو در رو بدون درگیری بوده و در لغت تریک به معنای ترفند انجام دادن است.
رشته تریکینگ در ایران، تلفیقی از هنرهای رزمی غربی، کاپوئرا، ووشو و ژیمناستیک است و به عنوان اولین رشته فری‌استایل در جهان شناخته می‌شود. انجام آکروبات در تریکینگ با یک پا و یک دست انجام می‌شود، که از لحاظ سختی و دقت در انجام حرکات، همتراز با رشته ژیمناستیک و حتی فراتر از آن است.
این رشته شامل اجرای انواعی از حرکات رزمی- نمایشی بوده و از اوایل قرن جدید میلادی طرفداران بسیاری در دنیا پیدا کرده است، یادگیری تریکینگ محدود به آموزش‌های آکادمیک نبوده و بسیاری از دانش‌آموختگان تریکینگ از طریق تماشای ویدئوهای منتشر شده در صفحات مجازی به این رشته علاقه‌مند شدند.
سید مرتضی موسوی در آستانه ۳۰ سالگی، موفق به کسب مدال طلای بازی‌های KARDO در روسیه شد. این ورزشکار از سنین کودکی و در ۱۰ سالگی با ژیمناستیک شروع کرد. او در ۱۴ سالگی وارد رشته پارکور شد و از سال ۱۳۸۸ با رشته آزاد تریکینگ آشنا شد و تا به الان در این رشته مشغول فعالیت است.
فیلم‌های رزمی، عامل جذابیت ورزش
سید مرتضی موسوی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: از کودکی علاقه شدیدی به فیلم‌های رزمی داشتم و پس از دیدن این فیلم‌ها، سعی بر اجرا و تقلید حرکات آنها داشتم و برای ادامه مسیر مشوق من، علاقه‌ام بود. خودم خواستم که وارد رشته‌های رزمی شوم و در سراسر این مسیر، خودم حامی خودم بودم.
وی افزود: ژیمناستیک ایران در رقابت با جهان ضعیف عمل کرده، ولی امکانات مرتبط با این رشته در کشور تقریبا کامل است. آن زمان که من شروع به فعالیت کردم، دو یا سه باشگاه تخصصی برای ژیمناستیک در مشهد وجود داشت، اما تا به الان برای رشته‌های آزاد، هیچ ابزار تخصصی و حتی مکانی ویژه در نظر گرفته نشده است.
این قهرمان تریکینگ ادامه داد: حدودا سال ۱۳۸۷ از طریق تماشای فیلم یاماکاسی با رشته پارکور آشنا شدم. حرکاتی که در فیلم دیده بودم را با تمرینات ژیمناسیک تلفیق کرده و در بوستان‌ها اجرا می‌کردم و پس از آن با تماشای فیلم بلوک ۱۳ که بازیگر نقش اول آن، بنیان‌گذار رشته پارکور است، علاقه من نسبت به این رشته افزایش یافت و پس از آن، بر روی رشته پارکور متمرکز شدم.
موسوی اضافه کرد: پس از یک سال با گروه‌های دیگر در بوستان‌های سطح شهر آشنا شدیم و سپس با سایر پارکورکاران شهرستان‌های کشور ارتباط گرفتیم و به طور کلی می‌توان گفت ما نسل اول پارکور در ایران بودیم. در حقیقت آغاز محبوبیت و گرایش افراد به پارکور در سالهای ۲۰۰۹- ۲۰۰۸ اتفاق افتاد.
وی افزود: پس از حدود ۴؛ سال که به صورت حرفه‌ای در رشته پارکور فعالیت کردم، در مسابقات کرج، مقام اول و در تهران، به مقام سوم کشوری دست یافتم. در سال ۱۳۸۸ ویدئویی از انیس چورفا را در گوشی کوچک دکمه‌ای دیدم که در آن ویدئو، هنرهای رزمی و نمایشی تریکینگ، ترکیبی از ضرب پا و آکروبات ژیمناستیک توسط چورفا اجرا می‌شد. پس از آن با خود گفتم این همان رشته‌ای است که من دوستش دارم.
این قهرمان تریکینگ گفت: پس از یک سال فعالیت فردی و بدون مربی در رشته تریکینگ، متوجه شدم که به جز من و دو نفر از دوستانم در مشهد، گروهی در ارومیه نیز مشغول به فعالیت در این رشته هستند. سال ۱۳۸۹ در سن حدودا ۱۷ سالگی سفری به ارومیه داشتم و طی این سفر، صحبت‌ها و تجربیات بسیاری در جمع تریکرهای ایران به اشتراک گذاشته شد و به نظرم فعالیت حرفه‌ای من، پس از برگزاری مسابقه‌ای در آنجا و کسب مقام اول در ارومیه، آغاز شد.
محدودیت‌های کشوری مانع تریک زدن او نشد
موسوی اظهار کرد: سال ۱۳۹۱ نیز دوباره برای به اشتراک گذاشتن تجربیات و فنون تریکرها، سفری به ارومیه داشتم و در سال ۱۳۹۳ در تهران اقداماتی برای ثبت این رشته شد. سالهای ۱۳۹۳ تا ۱۳۹۵ در مسابقات تهران موفق به کسب مقام اول شدم. سال ۱۳۹۵ این رشته، زیر مجموعه فدراسیون کیک‌بوکسینگ ثبت شد و تنها ۲ سال رشته تریکینگ در فدراسیون ثبت ماند و پس از خروج از فدراسیون، من از شرکت و حضور در مسابقات رسمی کشوری منصرف شدم و تمام تمرکزم را بر روی مهارتم گذاشتم زیرا که عاشق تریکینگ هستم و از تریک زدن لذت می‌برم. در واقع محدودیت‌های ایجاد شده، مانع راه من نشد.
موسوی اضافه کرد: برای آمادگی پیش از تمرین این رشته هیجانی، فضای ذهنم را مانند کتابخانه‌ای ساکت و آرام می‌کنم تا تمام تمرکزم فقط بر روی انجام حرکت باشد. در حال حاضر شاگردان زیادی در سه رشته ژیمناستیک، پارکور و تریکینگ در باشگاه من مشغول به تمرین و مهارت آموزی هستند، حجم سوالات و ارتباطات من به قدری بالاست، که پیش از تمرین خودم، احساس اضطرابی درونی به دلیل شلوغ شدن فضای ذهن خود می‌کنم و پیش از تمرین، فضا را برای خود آرام می‌کنم زیرا که آرامش و حفظ تمرکز مهم‌ترین نکته در تریک زدن است.
وی عنوان کرد: تمرین‌های سخت و پیوسته‌ای را در طول ۱۳ سال انجام دادم تا بتوانم یکی از بهترین رکوردهای جهان در حرکت سوئینگ چئن را در چند ماه گذشته ثبت کنم. تلاش‌های بسیاری برای شرکت در مسابقات جهانی کردم اما متاسفانه با وجود مشکلات مختلف امکان حضور در این مسابقات را نداشتم تا اینکه در ۲۳ آگوست سال جاری به مسابقات المپیک ورزش‌های خیابانی (KARDO) که در شهر استاوروپول روسیه برگزار شد، در بخش سوئینگ چائن، موفق به کسب مقام اول شدم. ورزشکاران اعزامی برای شرکت در مسابقات KARDO بورسیه شدند و تمام هزینه‌های رفت و برگشت برعهده برگزارکنندگان این مسابقات بود.
موسوی اظهار کرد: برای شرکت در مسابقات روسیه در دو مرحله برای برگزارکنندگان این مسابقات ویدئو ارسال کردیم. در مرحله اول ۴۸ نفر پذیرفته و در مرحله دوم، ۱۶ نفر برای مسابقات حضوری به روسیه دعوت شدند. ۴۰۰۰ شرکت‌کننده از ۱۱۱ کشور مختلف مانند آمریکا، ژاپن، چین، روسیه، کشورهای اروپایی و... برای شرکت در ۱۱ رشته مختلف در المپیک ورزش‌های خیابانی حاضر شده بودند که ۱۱۰ نفر به مقام اول دست یافتند و من در بخش سوئینگ چئن تریکینگ مقام اول را کسب کردم. سوئینگ چئن یکی از حرکات نمایشی تک پا است و پیش از مسابقات نیز رکورد این حرکت را زده بودم.
این قهرمان تریکینگ اظهار کرد: سختیهای فعالیت در این رشته زیاد بوده و از تریکینیگ به عنوان ورزشی سخت یاد می‌شود؛ اما اصلی‌ترین سختی راه یک ورزشکار آزاد و بدون حامی مالی ایرانی، وضعیت اقتصادی بد کشور است. احتمال ایجاد آسیب‌های جسمانی و از کارافتادگی حین انجام حرکات برای ورزشکار زیاد بوده و وضعیت اقتصادی، زندگی بسیاری از ورزشکاران آزاد را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.
ورزش پناهی برای قهرمان تریکینگ
موسوی اظهار کرد: پدر من عراقی بود و با وجود اینکه من و خواهرانم در ایران به دنیا آمده بودم، همچنان مهاجر عراقی محسوب می‌شدیم. در سال ۱۳۶۰ پدرم به ایران مهاجرت کرد و از طریق یکی از دوستانش با مادرم آشنا شده و ازدواج کردند. من پس از سن ۱۸ سالگی اجازه گرفتن شناسنامه را داشتم و پیش از آن، سالانه برگه حضور موقت در ایران برای ما صادر می‌شد.
وی ادامه داد: حدود ۱۰ سال داشتم که راه عراق برای ایرانیان باز شد و پدرم پس از ۱۶ سال برای دیدار خانواده خود به عراق سفر کرد و پس از ۳ سال، در آخرین سفر، سال ۱۳۸۵، پدرم در وطن خود فوت کرد. من در آن زمان ۱۱ سال داشتم و حدود ۲۱ سالگی، مادر خود را از دست دادم، در تمام این مدت من ورزش حرفه‌ای خود را رها نکردم و از زمان فوت مادرم، تا برگشتن من سر تمرین، ۴۰ روز زمان برد.
این تریکر حرفه‌ای بیان کرد: پس از فوت پدرم، در سن ۱۱ سالگی به روستای مومن‌آباد تربت‌جام که محل زندگی خانواده مادری‌ام بود، مهاجرت کردیم. تا سن ۱۶ سالگی در روستا از ورزش دور بودم، اما همچنان خیلی فعال به صورت انفرادی حرکت‌های مختلف را انجام می‌دادم. بدون دسترسی به اینترنت و آموزش، حرکتی را برای خودم ابداع کردم، درواقع آن حرکت وجود دارد اما در آن زمان من با تمرین و خلاقیت خود به آن حرکت رسیده بودم.
موسوی گفت: از سنین ۱۱ تا ۱۶ سالگی که در روستا بودم را دوست ندارم، بار سنگینی بر دوش مادرم بود و من درکی از شرایط سخت زندگی و رنج‌هایی که مادرم می‌کشید نداشتم و عدم درک وقعیت در آن سنین برایم دردناک است. با این حال همواره در تلاش بودم که کمک حال مادرم باشم و بعد از ساعات مدرسه، سرکار می‌رفتم.
وی ادامه داد: در سن ۱۶ سالگی به مشهد بازگشتیم و در شهرک شهید رجایی ساکن شدیم و در هفته اول ورود، فورا در رشته ژیمناستیک ثبت‌نام و دوباره فعالیت ورزشی خود را استارت زدم، پس از پنج ماه، پارکور را همزمان با ژیمناستیک آغاز کردم. در سن ۲۲ سالگی موفق به گرفتن شناسنامه شدم و نداشتن شناسنامه برای انتخاب واحد و مسابقات برون مرزی مشکلات زیادی برایم ایجاد کرد.
این تریکر حرفه‌ای اضافه کرد: باعث افتخارم است که حدود ۶ سال در شهرک شهید رجایی زندگی کردم، این شهرک در منطقه‌ی کم‌برخوردار شهر ساخته شده، اما در آنجا فضایی بسیار سالم برای تمامی کودکان ایجاد شده بود. شاید اگر خارج از شهرک زندگی می‌کردم، مسیر زندگی من اندکی از سیر اصلی خود، منحرف می‌شد.
موسوی بیان کرد: در سوم دبیرستان بازه دو سالهای، ترک تحصیل کردم و مشغول برق‌کشی ساختمان شدم. پس از ۲ سال برای گرفتن مدرک مربیگری به دیپلم احتیاج داشتم و دوباره تحصیل را برای مسیر ورزشی خود از سر گرفتم. در ادامه دانشگاه آزاد در رشته تربیت بدنی ثبت‌نام کردم. ترم دو دانشگاه بودم که مادرم فوت کرد و پس از آن دانشگاه را رها کرده و به ورزش پناه آوردم.
وی عنوان کرد: شغل‌های بسیاری را تجربه کردم که علاقه چندانی به هیچ کدام نداشتم. ۳ سال کیف دوزی، حدود ۲ سال برق ساختمان و نصب در و پنجره‌های دوجداره از فعالیت‌هایی بود که از ۱۸ تا ۲۲ سالگی به آنها مشغول بودم و پس از فوت مادرم به طور جدی مربیگری را آغاز کردم و ناگفته نماند که تا به الان حدود ۵۰ کتاب علمی در حوزه ورزش را مطالعه کرده‌ام. مشکلات و سختیهای بسیاری را در مسیر حرفه‌ای خود پشت سر گذاشتم تا اینکه امروز، مدیر و مربی بزرگترین باشگاه اختصاصی رشته‌های ژیمناستیک، تریکینگ و پارکور در کشور باشم و یکی از اهداف من شرکت در مسابقات جهانی است که امیدوارم امکان حضور در مسابقات جهانی را داشته باشم.
انتهای پیام
