به نوشته‌ی تفرشی، مشابه این مکاتبات از طرف حاکم وقت راس‌الخیمه هم وجود دارد. با وجود آزادسازی چند هزار برگ از اسناد اعاده‌ی حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه در سال ۱۹۷۱/۱۳۵۰ که طی سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۲ میلادی از طبقه‌بندی آزاد شده‌اند و تلاش‌های حقوقی – اداری مستمر و بی‌وقفه و بعضا موفق نگارنده برای آزادسازی بقیه‌ی اسناد بلوکه‌شده براساس قانون دسترسی آزادانه به اطلاعات (Freedom of information Act)، هنوز بسیاری از اسناد (به شکل پرونده‌ی کامل، اوراق مجزا و حتی پاراگراف‌ها و جملات حساس تاثیرگذار مکاتبات) از دسترس محققان به دور مانده است.

 

دولت بریتانیا علنا و عملا در حمایت از ادعاهای بی‌اساس و جدید دولت امارات عربی متحده و متحدانش، مانع دسترسی به برخی از این پرونده‌ها است و پس از تمدید بسته بودن بخش‌هایی از پرونده‌ها تا آغاز سال ۲۰۱۲، اکنون وعده‌ی آزادسازی اغلب موارد بلوکه‌شده تا آغاز سال ۲۰۱۲ داده شده بود، ولی همچنان پرونده‌های مهمی آزاد نشده‌اند.

 

این دو نامه به کسانی تقدیم می‌شود که از سر غرض سیاسی، نادانی تاریخی و یا منافع مادی اصرار دارند وانمود کنند که ایران برخلاف میل طرف مقابل عرب و متحد بریتانیایی آن، جزایر سه‌گانه‌ی تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی را پس گرفته است.