روزنامه گاردین در مطلبی با بیان اینکه « دونالد ترامپ » نباید با وجود پرونده‌ها و کیفرخواست‌های متعدد، جایی در نظام سیاسی آمریکا پیدا می‌کرد، به چگونگی رسوخ این نامزد حزب جمهوری‌خواه به نظام سیاسی آمریکا پرداخت.
سابقه ترامپ در امتناع از قبول شکست پس از انتخابات ۲۰۲۰ آمریکا باید او را از نامزدی در این انتخابات محروم می‌کرد و پرونده‌های تشکیل شده برای وی و صدور کیفرخواست باید در نهایت به اخراجش از جریان سیاسی می‌انجامید. اما وی نه تنها نامزدی حزب را در دست گرفت، بلکه با لفاظی‌های مملو از خشم و کینه‌توزی جریان مبارزات انتخاباتی خود را پیش برد. هرچند که نمی‌شد فراتر از این چیزی انتظار داشت.
این گزارش سپس با بیان اینکه هیچ یک از پرونده‌های قانونی نتوانست مانع ورود ترامپ به انتخابات شود، می‌افزاید: اساسا کاربرد واژه باید و نباید در برابر هجوم بی رحمانه قدرت چیست؟ آیا برای آمریکایی‌ها در یک دموکراسی مبتنی بر قانون اساسی همه چیز روشن و بدیهی نبود؟ آیا واقعا لزومی داشت که برای داشتن فرهنگی قوی‌تر علیه استبداد منتظر شمارش تمامی آرا باشیم؟
به اعتقاد نویسنده این مطلب، یک بدنه سیاسی سالم اساسا نباید با نامزدی ترامپ آلوده می‌شد. اما اینکه چگونه سیستم ایمنی یک نظام دموکراتیک در برابر ترامپ کوتاه آمد و شکست خورد، باید گفت: این نامزد جمهوری خواه دارای نوعی کاریزمای بدخیم است و برای ریشه دواندن این ویژگی، آن را با رکود اقتصادی، قطبی شدن فرهنگی و انقلاب تکنولوژیک گره زد و حامیانی برای خود پیدا کرد.
نگارنده سپس آورده است: کارزار انتخاباتی ترامپ هرگز رای گیری را بر اساس انتخاب مدنی، با بیش از یک نتیجه بالقوه مشروع تفسیر نکرده است. به باور ترامپ و اطرافیانش، نتیجه انتخابات یا با بازگشت قهرمانانه یک رئیس جمهوری برحق مشخص می‌شود و یا تکرار یک توطئه دولتی دیگر علیه او. هیچ جایی برای شکست وجود ندارد، او همیشه پیروز است. این همان شیوه مبارزات انتخاباتی است که با فرض اصلی رای گیری دموکراتیک، خصومت دارد.
ستون نویس گاردین همچنین با اشاره به اظهارات اخیر برخی مقامات آمریکایی در خصوص فاشیست بودن ترامپ و هشدار آنها نسبت به قدرت گرفتن دوباره اش خاطرنشان می‌کند: تنها هشدار نسبت به ظهور فاشیسم در آمریکا کارساز نیست. شکی نیست که خلق و خوی و جاه طلبی ترامپ فاشیستی است. او دیکتاتور‌ها را تحسین می‌کند، هوس قدرت مطلق دارد و منتقدان سیاسی را دشمن می‌داند و به تمایلش برای سرکوب آنها از طریق ارتش می‌بالد. اما شاهد بودیم که این شیوه و نگرش هیچ ابهام و تردیدی در دل حامیان ترامپ ایجاد نکرده است.
به اعتقاد نگارنده، دلیل عدم تردید طرفداران ترامپ، در استفاده بیش از حد از واژه دیکتاتور برای مقایسه سیاستمداران است. به عنوان مثال واژه فاشیست بیش از ۱۰۰ سال پس از ابداع آن، در حال حاضر بیش از حد مورد استفاده قرار می‌گیرد و شاید از همین رو دیگر به اندازه دهه‌های نخست قرن بیستم با انزجار از آن یاد نمی‌شود.
نویسنده در همین راستا به طرفداران و مقامات دموکرات یادآوری می‌کند که برای نشان دادن وضعیت بدخیم سیاست در کشور، نباید بیش از اندازه به داستان‌های هشدارآمیز تاریخی تکیه کنند و راهی جدید برای دفاع از دموکراسی بیابند.
در پایان گزارش، با تاکید بر اینکه که امروز در دفاع از لیبرال دموکراسی از زمان اوج خود در پایان قرن گذشته، هیچ تجدید آشکاری صورت نگرفته، تاکید شده است: ما باید با به روز رسانی، خود را در برابر ویروس فاشیسم و ملی گرایی ایمن گردانیم.
