برترین‌ها: این روزها جواد رضویان با قهوه پدری به عرصه تصویر بازگشته. بازیگری با سابقه که با خاطرات ماندگارش در ذهن مخاطبان نقش بسته و به واسطه نقش‌آفرینی‌های متعدد و متنوع خود، جایگاه ویژه‌ای در عرصه تلویزیون و سینمای ایران پیدا کرده است. اگرچه شاید نوع بازی او بیشتر مناسب نقش‌هایی با تیپ‌های خاص به نظر برسد و کارگردان‌ها می‌توانند برای او تیپ‌های خاصی بسازند، اما رضویان با توانمندی‌های خود توانسته فراتر از یک تیپ ساده، شخصیت‌های ماندگاری ایجاد کند.
چه در فیلم‌هایی مانند «شاخه گلی برای عروس» که بین تیپ و شخصیت در نوسان بود، و چه در برنامه‌های آیتمی نظیر «سیب خنده» که هنوز هم بخش‌هایی از آن در فضای مجازی دست‌به‌دست می‌شود و موفقیت بازی او در آن به خوبی مشهود است.
هنگامی که جواد رضویان وارد آثار مهران مدیری شد، توانست تیپ‌های خاصی را به شکل متمایز و به‌یادماندنی از هم‌نسلان خود اجرا کند؛ از لهجه برره‌ای در سریال «پاورچین» گرفته تا استفاده خاص از فرم بدن و چهره‌اش که به‌طور ویژه‌ای این تیپ‌ها را برای بیننده جذاب می‌کرد. اما در سال‌های اخیر، با کمی تکرار در نوع بازی و نقش‌هایش، نگرانی‌هایی در مورد کارنامه هنری او پدید آمده. این مسئله شاید از سریال «در حاشیه» شروع شد، جایی که لهجه رضویان به عنوان یکی از عناصر خنده‌دار در اکثر سکانس‌ها و پشت‌صحنه‌های این مجموعه به کار گرفته شد. در واقع، بسیاری از لحظات خنده‌دار سریال «در حاشیه» که هنوز هم در اینستاگرام و شبکه‌های اجتماعی پربازدید است، بر اساس ته‌لهجه قمی جواد رضویان ساخته شده بود و به نظر می‌رسید که سریال از نظر متن و پیچیدگی داستانی عنصر جدید و خاصی نداشت.
این روند حالا در سریال «قهوه پدری» هم به گونه‌ای تکرار می‌شود. اگرچه قضاوت قطعی درباره این سریال هنوز زود است و شاید موفقیت بیشتری نیز در قسمت‌های بعدی به دست آورد، اما به نظر می‌رسد که مهران مدیری دوباره برای خلق لحظات خنده‌دار به همان فرمول‌های تکراری متکی شده است. در این سریال، رضویان با لحنی تندتر و بعضاً نامفهوم به نوعی تعمدی به لهجه‌اش متوسل می‌شود که بار دیگر همان حس تکراری را برای بیننده ایجاد می‌کند. این تکیه بیش از حد بر ویژگی‌های ظاهری و صدایی جواد رضویان، نه‌تنها یک قدم تازه در کارنامه هنری او به شمار نمی‌آید، بلکه باعث شده است که او به نوعی در تکرار و پیش‌بینی‌پذیری گرفتار شود.
نکته جالب دیگر این است که در همین روزها، یکی از سریال‌هایی که رضویان و سیامک انصاری آن را کارگردانی کرده‌اند و مربوط به سال‌های ۹۸ و ۹۹ و دوران کرونا است، از شبکه آی‌فیلم بازپخش می‌شود. در آن سریال هم، رضویان دوباره همان لهجه و شخصیت خاص را بازتولید کرده است و این موضوع بیشتر به این نگرانی دامن می‌زند که نکند بازیگری مانند رضویان با این پتانسیل و توانایی بالا، در معرض فرسایش و تکرار قرار بگیرد و به دلیل پیش‌بینی‌پذیری از دید مخاطب کنار گذاشته شود.
جواد رضویان از بازیگرانی است که کاراکتر خاص و منحصر به فردی دارد و می‌تواند به راحتی در نقش‌های متفاوتی بدرخشد. اما تکرار مداوم تیپ‌های مشابه، او را به‌گونه‌ای در قالب‌های تکراری و پیش‌بینی‌پذیر محدود می‌کند که هم به او و هم به مخاطب ظلم خواهد بود. رضویان در سال‌های گذشته به خوبی توانسته بود شخصیت‌های مختلفی را بازی کند که هر یک به شکلی منحصربه‌فرد در ذهن مخاطب جای می‌گرفتند. بااین‌حال، این روزها او به نظر می‌رسد که از این تنوع فاصله گرفته و بیشتر به کلیشه‌هایی که برایش ایجاد شده تکیه می‌کند.
حیف است که بازیگری چون رضویان، با این سابقه و توانمندی، در دام تکرار بیفتد و جایگاه خود را در دنیای سینما و تلویزیون از دست بدهد. به‌جای آنکه مخاطب را با شخصیت‌ها و جنبه‌های جدیدی از توانایی‌های خود آشنا کند، به نقش‌هایی روی آورده که شاید در گذشته برایش موفقیت‌آمیز بوده‌اند، اما اکنون بیشتر حس یکنواختی و پیش‌بینی‌پذیری را به بیننده القا می‌کنند.
در نهایت، امیدواریم که جواد رضویان در آینده به سراغ نقش‌های متفاوت و شخصیت‌های تازه برود و از این قالب‌های تکراری فاصله بگیرد. با سابقه و توانایی‌هایی که از او سراغ داریم، می‌توان انتظار داشت که در صورت تمایل به تغییر و تحول، بار دیگر به اوج برگردد و لحظات خاطره‌انگیز و جذاب بیشتری را برای مخاطبان خود خلق کند. رضویان هنوز می‌تواند با خلاقیت و انعطاف در کارهای جدید خود به‌یادماندنی شود و این‌بار با چهره‌ای نو به میان مردم بازگردد؛ چراکه او بازیگری با توانایی‌های منحصر به فرد است و حیف است که این استعداد به دلیل تکرار و یکنواختی از دست برود.
