این مقامات اسرائیلی و آمریکایی در خصوص اهمیت این موضوع اظهار داشتند که حمله هوایی اخیر اسرائیل به این مکان، که پیش‌تر گمان می‌رفت غیرفعال باشد، اصابت کرده و در نتیجه «به طور قابل توجهی به تلاش ایران در یک سال گذشته برای از سرگیری تحقیقات تسلیحات هسته‌ای آسیب وارد کرده است.»
یکی از مقامات سابق اسرائیل که در جریان این حمله قرار داشت، فاش کرد که این عملیات تجهیزات پیشرفته‌ای که برای طراحی مواد منفجره پلاستیکی به منظور محصور کردن اورانیوم در دستگاه‌های هسته‌ای ضروری هستند و همچنین برای منفجر کردن آن مورد نیاز است را نابود کرده است.
این در حالی است که ایران هرگونه تلاش برای دستیابی به سلاح هسته‌ای را رد کرده است. عباس عراقچی، وزیر امور خارجه ایران، هفته گذشته در بیانیه‌ای گفت: «ایران دنبال سلاح‌های هسته‌ای نیست. تمام.»
نمایندگی ایران در سازمان ملل از اظهار نظر درباره این گزارش تا لحظه تنظیم این خبر خودداری کرده است.
دولت آینده دونالد ترامپ، رئیس جمهوری منتخب آمریکا متشکل از چندین مقام کلیدی امنیت ملی و سیاست خارجی خواهد بود که نسبت به ایران تندرو هستند و این موضوع می‌تواند منجر به افزایش فشار آمریکا بر ایران شود.
به ادعای آکسیوس عملیات اسرائیل در بامداد روز شنبه ۲۶ اکتبر (۵ آبان ۱۴۰۳) تاسیسات طالقان ۲ واقع در مجتمع نظامی پارچین در حدود ۳۰ کیلومتری جنوب شرقی تهران را هدف قرار داد.
گفته می‌شود که این تاسیسات بخشی از برنامه ادعایی تسلیحات هسته‌ای ایران تحت عنوان «پروژه آماد» بوده است تا اینکه ایران آن پروژه را در سال ۲۰۰۳ متوقف می‌کند.
به گفته موسسه آمریکایی «علوم و امنیت بین‌المللی»، ایران از آن تاسیسات برای آزمایش مواد منفجره مورد نیاز برای به کار انداختن یک دستگاه هسته‌ای استفاده می‌کرد.
تصاویر ماهواره‌ای که پس از حمله اسرائیل منتشر شد نشان داد که ساختمان طالقان ۲ به کلی تخریب شده است.
به تعبیر این منابع اسرائیلی و آمریکایی، فعالیت‌های اخیر در تاسیسات طالقان ۲ بخشی از تلاش‌های دولت ایران برای انجام تحقیقاتی بوده است که می‌تواند برای توسعه سلاح‌های هسته‌ای استفاده شود، اما در عین حال هم می‌توان آن را به عنوان تحقیقات علمی غیرنظامی نیز در نظر گرفت.
یکی از این منابع آمریکایی فاش کرد: «تحقیقات علمی که آن‌ها انجام دادند می‌تواند به عنوان پایه‌ای برای تولید تسلیحات هسته‌ای عمل کند. این یک چیز کاملاً محرمانه بود و فقط بخش کوچکی از حاکمیت ایران از این موضوع مطلع بودند، در حالی که اکثریت بدنه حاکمیت از آن بی‌اطلاع بودند.»
