ورزش مدیا نوشت: دقیقا بیست سال پیش در چنین روزی علی دایی با پوکر برابر لائوس به نخستین فوتبالیست تاریخ تبدیل شد که تعداد گل‌های ملی‌اش سه رقمی می‌شود؛ بی‌جشن و بزرگداشت. 

 

آن روزها این رکورد چندان جدی گرفته نمی‌شد و تازه خیلی‌ها به طعنه می‌گفتند: «حالا مگر به چه تیم‌هایی گل زده؟» یادشان رفته بود که اگر لائوس و گوام و مالدیو هستند، در عوض کره‌جنوبی و عربستان و ژاپن و بحرین و کویت و قطر و عراق هم هر کدام چهار گل از دایی خورده‌اند و البته لیست قربانیان او بلندتر از این حرف‌هاست.

 

 ارزش رکورد دایی، صرفا زمانی مشخص شد که کریس رونالدو از او عبور کرد و البته این بار کسی نگفت در کنار قدرت‌های جهان، او دروازه چه تیم‌های ضعیف پرشماری را هم باز کرده؛ از آندورا و ارمنستان و قزاقستان و جزایر فارو تا استونی و لتونی و لیتوانی.

 

امروز سایت فیفا به بهانه سالگرد صد گله شدن دایی با شناسنامه فوتبال ایران مصاحبه کرد و البته او گفت: «آن رکورد مال مردم کشورم بود.» 

 

دایی مثل هر آدم دیگری، هیچ‌وقت بی‌عیب و خطا نبوده و نیست. چه همان زمان و چه بعدتر، انتقادات به‌حق زیادی از او می‌شد، هرچند شهریار در این سال‌ها با پایمردی کنار مردمش، بین آنها جایگاه رفیع‌تری هم پیدا کرد.

 

 با همه این اوصاف، حداقل یک ویژگی همیشه در وجود او بود که با گذر زمان، تازه ارزشش را درک کردیم؛ این که بی‌ریا و بی‌منت همه توانش را برای تیم کشورش می‌گذاشت. 

 

او در مورد گلی که با آن ضربه سر شگفت‌انگیز به کویت زد و می‌توانست گردنش را بشکند، گفته بود: «با همه وجودم بازی می‌کردم و نگران مصدومیت نبودم.» حالا اما مبتلا شده‌ایم به جور مدافعی که اخراج شده و کمر تیم را شکسته، اما بعد از بازی تصویر پرش بلندش را استوری می‌کند که یعنی ترمزتان را بکشید و ببینید چه فوتبالیست خفنی هستم! این اگر سقوط نیست، پس چیست؟

 

این عکس علی دایی را برای خجالت نشان شجاع بدهید

 

 این تک‌فریم عکس تاریخی به مناسبت صد گله شدن علی دایی، با همت عکاس پیشکسوت مطبوعات، بهزاد قاضی‌پور بین دو نیمه بازی با اندونزی در تونل ورزشگاه آزادی از او گرفته شده. همین‌قدر ساده و غریبانه.