اسنوبرد
اسنوبردینگ یک ورزش تفریحی و رقابتی است که در آن فرد از یک سطح برفی پایین می‌آید در حالی که بر روی یک اسنوبرد ایستاده است. این تخته معمولاً به پاهای ورزشکار متصل است تا امکان کنترل بیشتر فراهم شود. اسنوبردینگ در بازی‌های المپیک زمستانی و پارالمپیک زمستانی حضور دارد و به یکی از ورزش‌های محبوب و شناخته‌شده در سطح جهانی تبدیل شده است.
این ورزش ابتدا در ایالات متحده توسعه یافت و الهاماتی از ورزش‌هایی مانند اسکیت‌بردینگ، سورتمه‌سواری، موج‌سواری و اسکی گرفته است. اسنوبردینگ در دهه‌های اخیر محبوبیت زیادی پیدا کرد و در سال ۱۹۹۸ به عنوان یک ورزش المپیک زمستانی در بازی‌های المپیک ناگانو معرفی شد. همچنین در سال ۲۰۱۴ در پارالمپیک زمستانی سوچی به رقابت پرداخته شد.
با این حال، پس از رسیدن به اوج خود در سال ۲۰۰۷، محبوبیت اسنوبردینگ در ایالات متحده از سال ۲۰۱۵ به بعد کاهش یافته است، که این کاهش بر اساس فروش تجهیزات این ورزش اندازه‌گیری شده است.
اسنوبرد سواری
اسنوبردها در سال 1965 توسط شرمن پاپن، مهندسی از مسکیگون، میشیگان اختراع شدند. او یک اسباب‌بازی برای دخترانش طراحی کرد که دو اسکی را به هم وصل کرده و یک طناب به یک سر آن متصل می‌شد تا بتوانند کنترل بیشتری هنگام ایستادن روی تخته و سرخوردن به سمت پایین داشته باشند. این اسباب‌بازی که "snurfer" (ترکیب کلمات برف و موج‌سوار) نامیده شد، در میان دوستان دخترانش محبوب شد و پاپن این ایده را به شرکت برونسویک داد که در دهه بعد بیش از یک میلیون "snurfer" فروخت. در سال 1966، بیش از نیم میلیون "snurfer" به فروش رسید.
اسنوبرد مدرن توسط تام سیمز و جیک برتون کارپنتر پیشگام شد که هر دو نوآوری‌های قابل توجهی داشتند و شرکت‌های تاثیرگذاری را راه‌اندازی کردند. در فوریه 1968، پاپن اولین مسابقه "snurfing" را در یک استراحتگاه اسکی در میشیگان برگزار کرد که علاقه‌مندان از سراسر کشور را جذب کرد. یکی از پیشگامان اولیه، تام سیمز بود. او در دهه 1960، در کلاس کاردستی دبیرستان، اسنوبردی ساخت که با چسباندن فرش به یک تکه چوب و اتصال ورق آلومینیوم به پایین آن، طراحی شده بود. سیمز در اواسط دهه 70 اسنوبردهای تجاری تولید کرد، از جمله اسکی‌برد که به آن "موز پرنده لونی تفت" گفته می‌شد.
در همان دوره، جیک برتون کارپنتر از ورمونت با طراحی بست‌های مخصوص برای محکم کردن پاها به تخته، اسنوبرد را به سمت تکامل برد. او در سال 1977 شرکت Burton Snowboards را تأسیس کرد. اسنوبردهای اولیه از چوب ساخته می‌شدند و تله‌های پای اسکی داشتند. در ابتدا، تعداد کمی از مردم از اسنوبرد استفاده می‌کردند زیرا قیمت بالای 38 دلار آن برای بسیاری گران بود و در بسیاری از پیست‌های اسکی اجازه استفاده داده نمی‌شد. اما در نهایت، برتون به بزرگترین شرکت اسنوبرد تبدیل شد.
اولین مسابقاتی که جایزه نقدی ارائه می‌کردند، قهرمانی ملی اسنورفینگ بود که در سال 1979 در پارک ایالتی مسکیگون در میشیگان برگزار شد. در این مسابقه، جیک برتون کارپنتر با طراحی اسنوبرد خود توانست بخش "باز" را به‌عنوان تنها شرکت‌کننده برنده شود.
در اوایل دهه 1980، اسنوبرد محبوبیت بیشتری پیدا کرد و پیشگامانی همچون دیمیتری میلویچ، جیک برتون کارپنتر، تام سیمز و دیگران با طراحی‌های جدید برای تخته‌ها و تجهیزات ظهور کردند. این دوره همچنین شاهد برگزاری اولین رقابت‌های نیمه‌لوله و جام جهانی اسنوبرد بود. در سال 1990، فدراسیون بین‌المللی اسنوبرد (ISF) تأسیس شد تا مقررات جهانی برای مسابقات اسنوبرد وضع کند.
در ابتدا، مناطق اسکی از پذیرش اسنوبردها امتناع می‌کردند و سال‌ها طول کشید تا اسنوبردسواران به‌طور رسمی مجاز به استفاده از پیست‌ها شوند. اما با پیشرفت تجهیزات و مهارت‌ها، اسنوبرد بیشتر پذیرفته شد و در سال 1990 اکثر مناطق اسکی بزرگ دارای شیب‌های جداگانه برای اسنوبردها شدند.
در بازی‌های المپیک زمستانی 1998 در ناگانو، ژاپن، اسنوبرد به‌عنوان یک رویداد رسمی المپیک معرفی شد. کارین روبی فرانسوی اولین مدال طلای اسنوبرد زنان و راس رباگلیاتی کانادایی اولین مدال طلای اسنوبرد مردان را در المپیک به دست آورد.
در سال 2004، تعداد اسنوبردسواران فعال به 6.6 میلیون نفر رسید. در فصل 2009-2010، 8.2 میلیون اسنوبردسوار در ایالات متحده و کانادا حضور داشتند. در سال 2012، کمیته بین‌المللی پارالمپیک اعلام کرد که اسنوبرد تطبیقی (پاراسنوبرد) به‌عنوان یک رویداد مدال در بازی‌های پارالمپیک زمستانی 2014 سوچی معرفی خواهد شد.
امروزه، اسنوبرد به یک ورزش رقابتی جهانی تبدیل شده است که در رویدادهای مختلفی چون بازی‌های المپیک، مسابقات جهانی، و مسابقات حرفه‌ای اسنوبرد برگزار می‌شود.
آموزش اسنوبرد
از زمانی که اسنوبرد به عنوان یک ورزش زمستانی شناخته شد، سبک‌های مختلفی با تجهیزات و تکنیک‌های تخصصی خود توسعه یافته است. رایج‌ترین سبک‌های امروز عبارتند از: فری‌رایید، فری‌استایل و فری‌کارو/مسابقه. این سبک‌ها هم برای اسنوبرد تفریحی و هم حرفه‌ای استفاده می‌شوند. در حالی که هر سبک منحصر به فرد است، بین آن‌ها همپوشانی وجود دارد.
جیبینگ سبکی از اسنوبرد است که شامل سوار شدن بر روی ویژگی‌های شهری مانند ریل‌ها، جعبه‌ها و لبه‌ها می‌شود. این سبک اغلب در اسنوبرد فری‌استایل گنجانده می‌شود و می‌تواند در پارک‌های زمستانی یا محیط‌های خیابانی انجام شود.
"جیبینگ" اصطلاحی برای سواری فنی روی سطوح غیر استاندارد است. کلمه "jib" بسته به نحوه استفاده از کلمه، هم اسم است و هم فعل. به عنوان اسم: یک jib شامل ریل‌های فلزی، جعبه‌ها، نیمکت‌ها، لبه‌های بتنی، دیوارها، وسایل نقلیه، سنگ‌ها و الوارها می‌شود. به عنوان فعل: jib به معنای پریدن، سر خوردن یا سوار شدن روی اشیاء غیر از برف است. این به طور مستقیم تحت تأثیر ساییدن اسکیت‌برد است.
فری‌رایید سبکی بدون مجموعه‌ای از قوانین حاکم یا مسیر مشخص است، معمولاً در زمین‌های طبیعی و بدون نظم و ترتیب انجام می‌شود. این سبک اساسی به سبک‌های مختلف اسنوبرد در یک حرکت روان و خودجوش در زمین ناهموار طبیعی اجازه می‌دهد. می‌تواند مانند فری‌استایل باشد با این تفاوت که از ویژگی‌های ساخته دست بشر استفاده نمی‌شود.
فری‌استایل اسنوبرد هر سواری است که شامل اجرای ترفند است. در فری‌استایل، سوارکار از ویژگی‌های طبیعی و دست‌ساز مانند ریل‌ها، پرش‌ها، جعبه‌ها و بسیاری دیگر برای انجام ترفند استفاده می‌کند. این یک مفهوم فراگیر محبوب است که جنبه‌های خلاقانه اسنوبرد را در مقابل سبکی مانند اسنوبرد آلپاین متمایز می‌کند.
یک اسنوبردسوار آلپاین در حال اجرای یک چرخش پاشنه‌ای است، که سبک معمول در اسنوبرد آلپاین است.
اسنوبرد آلپاین: رشته‌ای در ورزش اسنوبرد است که معمولاً روی پیست‌های آماده انجام می‌شود و از سال 1998 یک رویداد المپیک بوده است. این سبک روی برف سخت یا مسیرهای آماده تمرین می‌شود و بر روی پیوند زدن چرخش‌ها، بسیار شبیه به موج‌سواری یا لانگ‌برد تمرکز دارد.
اسلپ‌استایل یک رویداد داوری است و برنده شدن در یک مسابقه اسلپ‌استایل معمولاً از اجرای موفق سخت‌ترین خط در پارک زمین در حالی که دارای یک خط روان و بدون خطای ترفندهای دشوار انجام شده روی موانع است.
مسابقات بیگ ایر در آن سوارکاران پس از پرتاب از یک پرش ساخته دست بشر که مخصوص این رویداد ساخته شده است، ترفندهایی انجام می‌دهند. رقبا در هوا ترفندهایی انجام می‌دهند و هدفشان دستیابی به ارتفاع و مسافت قابل توجه در کنار فرود تمیز است.
نیم‌لوله یک کانال نیم‌دایره‌ای است که در کوه حفر شده یا رمپی است که از برف ساخته شده و دیوارهایی بین 8 تا 23 فوت دارد. رقابت‌کنندگان در حین رفتن از یک طرف به طرف دیگر و در هوا بالای دیواره‌های لوله ترفندهایی انجام می‌دهند.
اسنوبرد کراس یک رشته است که شامل چندین سوارکار است که به صورت همزمان در یک مسیر با پرش‌ها، برم‌ها و سایر موانع ساخته شده از برف مسابقه می‌دهند.
در اسنوبرد ریسینگ، سوارکاران باید یک مسیر سراشیبی ساخته شده از یک سری نشانگرهای رنگ چرخشی (دروازه‌ها) را کامل کنند.
تجهیزات اسنوبرد
مسابقات اسنوبرد در سراسر جهان برگزار می‌شود و از مسابقات مردمی تا رویدادهای حرفه‌ای در سراسر جهان متغیر است.
برخی از بزرگترین مسابقات اسنوبرد عبارتند از: Air & Style اروپا، X-Trail Jam ژاپن، سری جهانی باز برتون، شیک‌داون، مسابقات جهانی FIS، جام جهانی FIS سالانه، بازی‌های زمستانی X، تور جهانی فری‌رایید و تور زمستانی Dew.
مسابقات اسنوبرد
نحوه‌ای که یک اسنوبردسوار معمولاً بیشتر روی اسنوبرد خود سوار می‌شود که با قرار دادن پاهای خود و جهت حرکت تعیین می‌شود.
حالت گوپی:حالت یک اسنوبردسوار که معمولاً با پای راست خود سوار می‌شود.
حالت معمولی:حالت یک اسنوبردسوار که معمولاً با پای چپ خود سوار می‌شود.
حالت سوئیچ:حالت مخالف حالت معمول سوار شدن یک اسنوبردسوار.
بست: قسمتی از تخته که پاهای سوارکار را به اسنوبرد متصل می‌کند.
لبه پاشنه: لبه‌ای از اسنوبرد که پاشنه‌های سوارکار روی آن قرار می‌گیرد.
لبه بینی:لبه جلویی اسنوبرد.
لبه دم:لبه انتهایی اسنوبرد.
لبه انگشت پا: لبه‌ای که انگشتان پای سوارکار روی آن قرار می‌گیرد.
چرخش پشت: یک چرخش تخت که در آن پشت بدن فرد اولین چیزی است که با جهت حرکت تلاقی می‌کند؛ پس از 90 درجه چرخش، پشت فرد رو به جهت حرکت خواهد بود.
چرخش جلو: یک چرخش تخت که در آن جلوی بدن فرد اولین چیزی است که با جهت حرکت تلاقی می‌کند؛ پس از 90 درجه چرخش، جلوی فرد رو به جهت حرکت خواهد بود.
فلیپ پشت: یک شنای پروانه به عقب روی لبه پاشنه تخته.
فلیپ جلو: یک شنای پروانه رو به جلو (یعنی صورت اول) روی لبه انگشتان پا.
تام‌داگ:چرخ دستی روی لبه بینی تخته.
وایلدکت:چرخ دستی روی لبه دم تخته.
1. رشته ورزشی اسنوبردسواری چیست؟
رشته ورزشی اسنوبردسواری یک ورزش زمستانی است که در آن ورزشکاران بر روی یک تخته مسطح به نام اسنوبرد حرکت می‌کنند و از برف و شیب‌های کوهستانی برای انجام حرکات و پرش‌ها استفاده می‌کنند.
2. چه مهارت‌هایی برای اسنوبردسواری نیاز است؟
برای اسنوبردسواری، مهارت‌های اصلی شامل تعادل، کنترل سرعت، چرخش و پرش هستند. ورزشکاران باید توانایی مدیریت برف، باد و شرایط طبیعی را نیز داشته باشند.
3. آیا اسنوبردسواری برای مبتدیان مناسب است؟
بله، اسنوبردسواری برای مبتدیان نیز مناسب است. با استفاده از کلاس‌های آموزشی و تمرین مداوم، افراد می‌توانند به تدریج مهارت‌های لازم را کسب کنند.
4. مسابقات اسنوبردسواری در چه رویدادهایی برگزار می‌شود؟
مسابقات اسنوبردسواری در رویدادهای بزرگی مانند المپیک زمستانی، جام جهانی اسنوبرد، و تورهای مختلف جهانی برگزار می‌شود که شامل رقابت‌های بیگ ایر، نیم‌لوله و اسلپ‌استایل است.
5. چه تجهیزاتی برای اسنوبردسواری لازم است؟
برای اسنوبردسواری، اسنوبرد، چکمه‌های مخصوص، کلاه ایمنی، دستکش و لباس‌های ضد آب از جمله تجهیزات ضروری هستند. همچنین، محافظت از زانوها و آرنج‌ها نیز اهمیت دارد.
در پایان، رشته ورزشی اسنوبردسواری یکی از هیجان‌انگیزترین ورزش‌های زمستانی است که به دلیل ترکیب حرکت سریع، مهارت‌های فنی و لذت از طبیعت، محبوبیت زیادی دارد. این ورزش با توجه به چالش‌ها و ویژگی‌های خاص خود، برای کسانی که به دنبال تجربه‌ای متفاوت و هیجان‌انگیز هستند، انتخابی عالی به شمار می‌آید. از طرفی، برگزاری مسابقات معتبر جهانی و حضور در المپیک نشان‌دهنده اهمیت و جایگاه این ورزش در سطح جهانی است. در این مقاله از بیتوته تلاش شد تا اطلاعات مفیدی در مورد این رشته ورزشی ارائه شود تا علاقه‌مندان به آن بتوانند بهترین تجربه را از این ورزش جذاب بدست آورند.
گرد آوری:بخش ورزشی بیتوته
