کاربردهای درمانی انجبار
انجبار در شبه جزیره ایبری و بریتانیا در غرب، پیرنه و آلپ، اروپای مرکزی، همچنین در قفقاز، ترکیه، روسیه و بیشتر شرق در شمال چین، ژاپن، سیبری، ایالت آلاسکا ایالات متحده و یوکان یافت می شود.
این گیاه را می توان به تعداد زیاد در چمنزارها، مزارع و کنار رودخانه ها و جاده ها یافت. ارتفاعات بالاتر را ترجیح می دهد و در خاک مرطوب و غنی از اسید سیلیسیک بهترین رشد را دارد.
این گیاه چند ساله از خانواده Polygonaceae می تواند تا ارتفاع 1 متر (3 فوت) رشد کند. ریشه ها گوشتی و استوانه ای شکل هستند. برگهای اولیه بیضی شکل یا نوک تیز و سبز تیره در بالا و خاکستری مایل به سبز در زیر هستند. دانه های انجبار براق، قهوه ای تیره و مثلثی شکل هستند.
انجبار در ژوئن و جولای رشد می کنند. طعم برگ ها ترش است، در حالی که ریشه ها یا ریزوم ها طعمی تلخ و بسیار گس دارند. ریشه آن حاوی مقدار زیادی نشاسته است که این گیاه را به منبع غذایی مفید در مواقع قحطی تبدیل کرده است. تمام قسمت های گیاه به عنوان گیاه دارویی استفاده می شود.
فواید درمانی ریشه انجبار
مواد فعال اصلی در انجبار تانن ها (پروانتوسیانیدین های الیگومری، گالویل و تانن های کاتکول) هستند که به مقدار بسیار زیادی در پایه وجود دارند (15 تا 36 درصد).
علاوه بر این، حاوی فلاونوئیدها، فلوبافن (رنگدانه قهوه ای مایل به قرمز)، نشاسته (حدود 30 درصد)، کلسیم (1 درصد)، شکر و پروتئین است.
آنتراکینون های ملین، که اغلب در بسیاری از گیاهان خانواده Polygonaceae یافت می شوند، به مقدار کم در انجبار وجود دارند.
از این گیاه به عنوان خوراکی برای درمان اسهال (به ویژه در کودکان) استفاده شده است. درمان‌های خانگی طبیعی برای اسهال معمولاً برای موارد خفیف بهترین هستند. اگر علائم پس از درمان باقی ماند، با پزشک خود تماس بگیرید.
از این گیاه همچنین برای درمان اسهال خونی، وبا، گاستریت، سیستیت و خونریزی شدید قاعدگی نیز استفاده شده است.
مصارف موضعی و خارجی گیاه انجبار شامل درمان غشاهای مخاطی ملتهب و اختلالات پوستی، سوختگی ، درد نوک سینه، التهاب لثه ، خونریزی لثه، التهاب حلق (فارنژیت)، ترشحات واژن، بواسیر و شقاق مقعدی است.
انجبار به طور سنتی برای درمان بیماری های عفونی، برای جلوگیری از خونریزی و برای درمان نیش مار استفاده می شد. این گیاه هنوز هم به عنوان یک داروی گیاهی محبوب به ویژه برای اسهال و التهاب دهان و گلو است.
به دلیل محتوای بالای تانن موجود در گیاه انجبار، خاصیت قابض (منقبض کننده) و ضد التهابی قوی دارد.
انجبار در واقع یکی از قابض ترین گیاهان موجود است. انجبار علاوه بر داشتن خاصیت قابض، اثر ضد باکتریایی نیز دارد. بنابراین استفاده از این گیاه می تواند به کاهش نیاز به آنتی بیوتیک کمک کند.
از گیاه خشک شده انجبار که به صورت عصاره، جوشانده یا پودر استفاده می شود، برای جلوگیری از خونریزی داخلی و خارجی استفاده می شود. این گیاه ممکن است به عنوان یک داروی گیاهی برای زخم، ورم معده، التهاب روده و سندرم روده تحریک پذیر مفید باشد.
انجبار همچنین برای درمان اختلالات دستگاه ادراری مانند سیستیت و بی اختیاری استفاده می شود.
از برگ های جوان آن می توان در سالاد استفاده کرد یا مانند اسفناج پخته و تهیه کرد. آنها منبع خوبی از ویتامین A و C هستند.
نحوه مصرف گیاه انجبار
برای درمان عفونت در دهان و گلو، می توان با استفاده از یک یا دو گرم ریزوم خشک شده در یک فنجان آب گرم، غرغره کرد. سپس باید پنج ساعت بماند و دم بکشد.
دوز معمول توصیه شده برای استفاده از تنتور تجاری انجبار، 1 تا 3 میلی لیتر سه بار در روز است یا دستورالعمل های سازنده را دنبال کنید.
هنگامی که انجبار به درستی و در دوزهای کم استفاده شود، هیچ گونه منع مصرف یا عوارض جانبی گزارش نشده است.
دوزهای زیاد این گیاه ممکن است باعث تحریک دستگاه گوارش، یبوست، حالت تهوع و استفراغ شود.
گردآوری:بخش سلامت بیتوته
