در این رویداد پیام بهرام بیضایی، کارگردان سینما، پخش شد که در آن آمده بود: «ایرج رامین‌فر بسیار جوان بود که به این کار درآمد - گرچه پختگی یک کار‌کُشته را از خود نشان داد. نیرو و نام تازه‌ای بود برای فیلم‌سازانی که سینما هنوز برایشان معنایی داشت. با گم شدن معنا ایرج رامین‌فر خود را گم نکرد. و هنوز نیرو و نام تازه‌ای بود با ذهن خلاق و نگاه جست‌وجوگر که این پیشه فرهنگی را جانی تازه و ارتقایی درخور بخشید. سینمای ایران نام او را با «غریبه و مه» شناخت که نخستین همکاری وی در فیلم بلندِ اصطلاحا سینمایی بود و همراه با پنجاه سالگی زندگی حرفه‌ای او این سوی و آن سوی گهگاه بر پرده است و از آن پس ایرج رامین‌فر نیاز به معرفی ندارد. در این شادمانی با شما همراهم؛ به امید فردایی بهتر؛ برای سینمایی که آرزو می‌کردیم.»
ایرج رامین‌فر نیز در این مراسم خطاب به سینماگران جوان گفت: خواهشم این است که فکر نکنید ما سینمایی نداشتیم، بنابراین از تجربه‌های نسل گذشته نگذرید. آنها عاشق این حرفه بودند و تجربه کردند و آن را به نسل جدید به ارث رساندند. بهتر است درباره این تجربیات صحبت شود. باید به سمتی برویم که هویت ملی و ایرانی را در آثار سینمایی‌مان فراموش نکنیم.
او با اشاره به ساختمان خانه هنرمندان ایران که قبلا یک پادگان نظامی بود، گفت: خوشحالم که یک پادگان نظامی به مرکز فرهنگی تبدیل شد که این باعث غرور است. امیدوارم بیشتر ساختمان‌هایی که در تهران در حال نابودی است و جایشان ساختمان‌های بلند ساخته می‌شوند، به مراکز فرهنگی و جایی که آدم‌ها همدیگر را ملاقات کنند، تبدیل شوند. مثل فیلم «غریبه و مه» که ما همدیگر را پیدا کردیم و فیلم‌های بعدی شکل کرفت.
این هنرمند در بخش پایانی سخنانش گفت: تنها مساله‌ای که آزارم می‌دهد، نبود بهرام بیضایی در ایران است. این موضوع را نمی‌توانم نادیده بگیرم. امیدوارم همیشه سلامت باشد. امیدوارم همیشه بنویسد که الان هم مشغول نوشتن است، تنها آرزوی من این است که دوباره او را ببینم.
