به گزارش خبرآنلاین، میتسوبیشی فرایند توسعه جنگنده F-۲ را اواخر دهه ۸۰ میلادی و در پروژه‌ای به نام وایپر زیرو آغاز کرد. نام وایپر ادای احترامی به نامی بود که خدمه آمریکایی روی F-۱۶ گذاشته بودند و زیرو نیز به هواپیماهای ساخت میتسوبیشی در جنگ جهانی دوم اشاره می‌کرد. این شرکت در سال ۱۹۹۵ پروتوتایپ عملکردی F-۲ را به پرواز درآورد و اولین نمونه تولیدی نیز سال ۲۰۰۰ به دست نیروی هوایی ژاپن رسید.

میتسوبیشی F-۲ حدود ۲۵ درصد سطح بال بیشتری نسبت به F-۱۶ داشته و اولین جنگنده دنیا با رادار اسکن الکترونیکی فعال محسوب می‌شود. این سیستم باعث شده خلبان به خوبی از محیط اطراف خود آگاه شود. سطح بیشتر بال نیز سبب می‌شود فضای بیشتری برای ذخیره سوخت در مقایسه با F-۱۶ وجود داشته باشد.

همچنین میتسوبیشی F-۲ به سبب چنین طراحی‌ای از دو جایگاه اضافی برای حمل موشک‌ها یا بمب‌ها برخوردار است. این جنگنده برای نبردهای هوا به هوا و هوا به زمین مناسب بوده اما ژاپنی‌ها توانایی‌های هوا به زمین آن را بیشتر دوست دارند زیرا F-۲ به عنوان مدافع خطوط ساحلی عمل می‌کند.

به نقل از پدال، زمانی که میتسوبیشی شروع به ساخت نمونه پروتوتایپ F-۲ کرد، جنگنده F-۱۶ فالکن به مدت بیش از یک دهه بود که در نیروی هوایی آمریکا خدمت می‌کرد و به همین دلیل تیم طراحی و مهندسی F-۲ درک خوبی از توانایی‌ها و ویژگی‌های محصول نهایی خود داشت. این تیم بال‌های F-۲ را از اپوکسی گرافیت و کامپوزیت‌های گوناگون تولید کرد تا هم وزن کلی جنگنده کاهش یافته و هم استحکام آن بهبود یابد.

بدنه این هواپیما حدود ۴۳ سانتی‌متر طویل‌تر از F-۱۶ است و طول کلی آن به حدود ۱۵.۵ متر می‌رسد. میتسوبیشی همچنین در ساخت جنگنده خود از متریال جاذب امواج رادیویی استفاده کرد تا F-۲ در رادارها پنهان شود، چیزی که اولویت اصلی جنگنده‌های نسل پنجم به شمار می‌رود.

شرکت‌های آمریکایی و میتسوبیشی در توسعه F-۲ حضور داشته‌اند به گونه‌ای که ۶۰ درصد فرایند تولید آن توسط ژاپنی‌ها و باقی بخش‌ها نیز توسط آمریکایی‌ها انجام شده است. پیشرانه F-۲ تحت لیسانس جنرال داینامیکس تولید شده و همان نیروگاه F۱۱۰-GE-۱۰۰/۱۲۹ موجود در F-۱۶ فالکن است. جنگنده موردبحث با این پیشرانه توانایی دستیابی به حداکثر سرعت ماخ ۲ را دارد. از دیگر قطعات ساخته شده در ژاپن می‌توان به رادار AESA میتسوبیشی، هدآپ دیسپلی و سیستم ناوبری اشاره کرد.