ورزش مدیا: این یادگاری معصومانه روزی است که روزگار ناپرهیزی کرد و حداقل برای یک عصر، قبای یک شادی جمعی غریزی را بر تن ایرانیان دید؛ روز کمیابی که مردم به جای خشم، با لبخند به خیابان آمدند و آدم‌های هفت پشت غریبه، مثل برادران خونی همدیگر را در آغوش کشیدند. چیز غریبی است، اما حس غالب تماشای این ویدیو، امروز شاید بغض و آه و اشک باشد؛ حسرت آن رهایی بی‌نظیر، آن خوشحالی عظیم از ته قلب که تقریبا دیگر هیچ‌وقت تکرار نشد، روزی که مرد و زن، بزرگ و کوچک، از ته دل اسم دلبرانه «ایران» را فریاد می‌کشیدند و سر به طاق آسمان می‌ساییدند، بی‌رنگ و ریا، بی‌کلک و نمایش.
این تپش یک قلب بود، در سینه میلیون‌ها انسان. شادی دستوری نبود، یگان ویژه شربت و شیرینی نمی‌داد و حقوق‌بگیرها کِل نمی‌کشیدند. خود خود مردم، در اورجینال‌ترین نسخه‌شان پیروزی وطن را پای می‌کوبیدند و اشک شوق می‌ریختند. هنوز هیچ دستی برای مصادره تیم ملی از آستین جهل بیرون نیامده بود و کسی معنی «حواله خودرو» را نمی‌دانست، بی‌کفایتی و سوءمدیریت از حد نگذشته بود و عفریت فقر و تبعیض بر مردم بی‌‍پناه نمی‌تاخت، صفحه حوادث روزنامه‌ها، به طومار وحشیانه‌ترین قتل و غارت‌ها تبدیل نشده بود و آمار خودکشی جنبه محرمانه نداشت...
هشت آذر دیگر سالگرد یک صعود نیست، تقویم دلخوشی‌های از یاد رفته است، روزگار سپری شده و سرمایه‌های سوخته، داستان سرزمین خسته‌ای که سلول به سلولش تشنه شادی‌های محال از همین جنس است. قربان قامت خمیده‌ات ایران؛ چند سال است رقصی چنین میانه میدان نکرده‌ای؟
