به گزارش خبرنگار گروه آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد، صاحبان خودروهای برقی (EVs) دلایل زیادی برای علاقه به این خودروها دارند. خودروهای آنها در مقایسه با همتایان بنزینی خود، بی‌صداتر، روان‌تر و چابک‌تر هستند.

هزینه‌های پایین نگهداری و تأثیرات زیست‌محیطی کمتر این خودروها نیز از دلایل جذابیت آن‌ها محسوب می‌شود. اما میزان اقتصادی و دوستدار محیط زیست بودن خودروهای برقی به طور قابل توجهی از کشوری به کشور دیگر متفاوت است.

قیمت انرژی و سهم آن که از منابع تجدیدپذیر تولید می‌شود، تعیین‌کننده این است که آیا خودروهای برقی نسبت به خودروهای استاندارد برتری دارند یا خیر. رتبه‌بندی ما از ۱۲۲ کشور در زیر نشان می‌دهد که در کدام کشورها انتخاب خودروهای برقی منطقی‌تر است.

رتبه‌بندی ما بر اساس بهره‌وری سوختی هشت مدل خودرو است که هم با موتور برقی و هم با موتور بنزینی عرضه می‌شوند (مانند هیوندای کونا، یک شاسی‌بلند کوچک، و مینی کوپر، یک خودروی شهری) یا مدل‌های معادل نزدیک دارند.

این روش تضمین می‌کند که معیارهای ما بدون هیچ‌گونه سوگیری و با مقایسه خودروهایی با اندازه‌ها و مشخصات مشابه انجام شود (هرچند نسخه‌های برقی مدل‌های معمولی ممکن است از خودروهایی که به طور خاص برای برقی بودن طراحی شده‌اند، کمتر بهره‌ور باشند).

نروژ، که ۹۸ درصد از برق خود را از منابع تجدیدپذیر تأمین می‌کند، در هر دو معیار از بهترین عملکرد برخوردار است. رانندگی با یک خودروی برقی در نروژ هزینه سوخت را حدود ۸۳ درصد و انتشار کربن را ۹۸ درصد نسبت به خودروهای بنزینی کاهش می‌دهد.

این برای یک راننده معمولی نروژی به معنای صرفه‌جویی سالانه حدود ۱,۵۰۰ دلار و کاهش انتشار کربنی معادل با یک پرواز از اسلو به سیدنی است.

نروژی‌ها بالاترین سهم خودروهای برقی در جهان را دارند؛ در سال ۲۰۲۳، ۸۳ درصد از خودروهای جدید در این کشور برقی بودند که بسیار بالاتر از میانگین ۱۵ درصدی اروپا است.

کشورهای نفت‌خیزی مانند ازبکستان، که کمتر از ۱۰ درصد از مصرف انرژی خود را از منابع تجدیدپذیر تأمین می‌کنند، صرفه‌جویی بسیار کمتری در انتشار کربن (۹ درصد) دارند. همچنین، رانندگان در اروپای غربی از نظر مالی کمترین سود را می‌برند.

قیمت بالای برق، که پس از حمله ولادیمیر پوتین به اوکراین افزایش یافته است، باعث شده که رانندگان خودروهای برقی در بریتانیا، بلژیک، ایتالیا، ایرلند و آلمان در سال ۲۰۲۳ کمتر از ۵۰ درصد به ازای هر مایل صرفه‌جویی کنند (بر اساس قیمت‌های انرژی مسکونی).

رتبه‌بندی همیشه با میزان استفاده از خودروهای برقی همخوانی ندارد. به عنوان مثال، پاراگوئه در هر دو معیار بالاتر از نروژ قرار دارد، اما ضعف زیرساخت‌ها و کمبود ایستگاه‌های شارژ مانع از خرید خودروهای برقی توسط مردم شده است.

همچنین، هزینه‌های بالاتر خودروهای برقی جدید در مقایسه با خودروهای معمولی بسیاری از افراد را از خرید آن‌ها بازمی‌دارد. از سوی دیگر، چین به‌عنوان بزرگ‌ترین تولیدکننده خودروهای برقی در جهان، بخش عمده‌ای از فروش جهانی را به خود اختصاص داده است.

این کشور از نظر صرفه‌جویی هزینه‌ها رتبه بالایی دارد، اما از نظر کاهش کربن در ربع پایین کشورهای جهان قرار دارد. (وابستگی چین به زغال‌سنگ باعث شده که رانندگی با خودروهای برقی تنها انتشار دی‌اکسید کربن را به نصف کاهش دهد.)

هزینه‌های جاری تنها عامل در انتخاب بین خودروهای برقی (EV) و خودروهای معمولی نیستند. خودروهای برقی در شاخص ما حدود ۷,۰۰۰ دلار گران‌تر از معادل‌های بنزینی خود هستند و ساخت آن‌ها به دلیل مواد مورد نیاز برای باتری‌هایشان، ۶۰ درصد بیشتر دی‌اکسید کربن تولید می‌کند.

بدون احتساب مشوق‌های دولتی، آمریکایی‌ها باید خودروهای برقی خود را تقریباً ۸۰,۰۰۰ مایل (معادل حدود شش سال رانندگی برای یک راننده معمولی) برانند تا صرفه‌جویی مالی حاصل شود. با این حال، بسیاری از آن‌ها ممکن است احساس رضایت داشته باشند، زیرا انتشار کربن خودروهای برقی تنها پس از طی ۱۲,۰۰۰ مایل جبران می‌شود.

قیمت خودروهای برقی جدید در حال کاهش است و مشوق‌های دولتی و قوانین جدید آن‌ها را جذاب‌تر خواهد کرد. با این حال، برخی کشورها نسبت به دیگران بهره بیشتری از خودروهای برقی خواهند برد.