به گزارش "ورزش سه"، هیچکس ظهر روز هشتم آذر 1376 را فراموش نمی‌کند. حتی کسی که تا پیش از آن اهل فوتبال و داستان‌هایش نبود، آن روز حس و حال خاصی را تجربه کرد. شیرین ترین تساوی دو بر دو تاریخ فوتبال در ملبورن رقم خورد و تیم ملی ایران با هدایت والدیر ویرا توانست برای اولین بار در دوران بعد از انقلاب مسافر جام جهانی شود.

ترکیب اصلی تیم ملی در آن بازی را این نفرات تشکیل می‌دادند:
احمدرضا عابدزاده، محمد خاکپور، نعیم سعداوی، افشین پیروانی، مهدی پاشازاده، حمید استیلی، کریم باقری، مهدی مهدوی‌کیا، رضا شاهرودی، خداداد عزیزی و علی دایی.

بازی شروع وحشتناکی داشت و حریف در جو عجیب ورزشگاه ملبورن با دو گل پیش افتاد اما ملی پوشان ما می‌دانستند که هیچ چیز غیرممکن نیست حتی برگرداندن ورق در آن بازی. همین اتفاق هم افتاد. کریم باقری روی پاس خداداد گل اول را زد و چند دقیقه بعد خداداد با فرار از کمین مدافعان استرالیا پاس علی دایی را گرفت و به گل تبدیل کرد. لحظه‌ای که یادآوری آن برای هر ایرانی با صدای خاطره‌انگیز جواد خیابانی تداعی می‌شود: "باز هم روی باز هم روی زمین دروازه استرالیا باز شد". پایان نود دقیقه، حملات بی امان استرالیا، داوری که بر خلاف عرف آن زمان هشت دقیقه وقت تلف شده اعلام کرد و در نهایت با آخرین ضربه احمدرضا عابدزاده به توپ این ما بودیم که در عین ناباوری مسافر جام جهانی شده بودیم.

حالا 27 سال از آن صعود تاریخی می‌گذرد. تیم ملی 98 هنوز سرپا مانده اما همیشه یک یار کم دارد؛ مهرداد میناوند که با وداعی تلخ بر اثر بیماری کرونا درگذشت. سرنوشت دیگر بازیکنان تا مدت‌ها با فوتبال گره خورده بود اما بعد از سپری شدن این همه سال الان فقط شش نفرشان به عنوان مدیر، مربی یا کارشناس در کنار مستطیل سبز حضور دارند.

افشین پیروانی (سرپرست پرسپولیس)، کریم باقری (مربی پرسپولیس)، مهدی مهدوی کیا (مربیگری در امارات، خداداد عزیزی (کارشناس فوتبال)، مهدی پاشازاده (سرمربی شاهین بندرعامری) و نیما نکیسا (مدیرعامل ذوب‌آهن). دیگر بازیکنانی که آن بازی را در ترکیب اصلی یا از روی نیمکت دنبال کردند این روزها خارج از فضای فوتبال به دنبال بیزینس شخصی و یا مشاغل دیگر هستند. برخی هم مثل علیرضا منصوریان و جواد زرینچه در رفت و آمد به فوتبال هستند. اینکه هنوز نام هر یک از اعضای آن تیم برای فوتبالی‌ها و حتی غیرفوتبالی‌های جامعه شناخته شده و قابل احترام است بزرگترین تفاوت آن نسل از تیم ملی با قبل و بعد خودش است. تیم ملی پس از آن چهار بار دیگر به جام جهانی صعود کرد اما هیچکدام به اندازه صعود به جام 98 به دل نچسبید و در یادها نماند.