به گزارش ''ورزش سه''، درست شصت و یک سال بعد از برگزاری اولین جام جهانی مردان که در سال ۱۹۳۰ به میزبانی اروگوئه برپا شد، در سال ۱۹۹۱، سرانجام اولین دوره جام جهانی زنان با حضور فقط ۱۲ تیم و به میزبانی چین برگزار شد. مسابقاتی که به دلیل آنچه ورزشکاران آن را «عدم باور توانایی‌های زنان» عنوان می‌کردند، ۱۰ دقیقه کمتر از مسابقات رسمی و به مدت هشتاد دقیقه برگزار میشد. حتی ابعاد زمین‌ها استاندارد نبود اما به هرحال زنان با امیدواری به پیشرفت از برگزاری رسمی این مسابقات زیر نظر فیفا استقبال می‌کردند.
درست مطابق آنچه انتظار می‌رفت، توسعه و پیشرفت فوتبال زنان بعد از نخستین دوره برگزاری جام جهانی زنان شدت گرفت؛ دو دوره بعد یعنی در جام جهانی ۱۹۹۹، تعداد تیم‌های حاضر به عدد ۱۶ ارتقا یافت و میزبانی آمریکا سبب شد که رکورد حضور ۳۷ هزار نفر به طور میانگین برای تماشای هر مسابقه ثبت شود. چهار دوره بعد در سال ۲۰۱۵ بار دیگر میزبانی این رقابت‌ها را به قاره آمریکا و کشور کانادا رفت و با تحولی عظیم و مهم تعداد کشورهای حاضر در جام جهانی زنان به عدد ۲۴ رسید. در جام جهانی ۲۰۱۹ این عدد ثابت ماند اما در سال ۲۰۲۳ با هدف برابری فوتبال زنان و مردان، تعداد تیم‌های حاضر در این دوره از جام جهانی زنان به عدد ۳۲ رسید.
اما بعد از برگزاری جام جهانی ۲۰۲۳ به میزبانی مشترک استرالیا و نیوزلند که با قهرمانی سزاوارانه اسپانیا همراه بود، زمزمه‌هایی در خصوص امکان افزایش تعداد تیم‌های حاضر در جام جهانی زنان به گوش می‌رسید، تغییراتی که شاید شامل دوره بعدی این رقابت‌ها که در سال ۲۰۲۷ و به میزبانی برزیل برگزار خواهد شد، نشود. اما با این وجود رئيس فیفا در اخرین اظهارات خود گفته است که افزایش تعداد تیم‌های حاضر در جام جهانی زنان را از ۳۲ به ۴۸، درست عین جام جهانی مردان، در دست بررسی قرار داده است.
با بررسی روند ۳۶ سال گذشته و زیر نظر گرفتن ۹ دوره گذشته از ادوار برگزاری جام جهانی زنان، آنچه مشهود است، رشد و پیشرفت سریع این تورنمنت مهم و تلاش برای نشان دادن برابری در فوتبال زنان و مردان بوده است. جام جهانی ۲۰۲۶ مردان به میزبانی آمریکا – مکزیک و کانادا، نخستین دوره‌ای خواهد بود که قرار است با حضور ۴۸ تیم برگزار شود و همین موضوع موجب مطالبه زنان فوتبالدوست در سراسر جهان شده که هرچه سریع‌تر تعداد تیم‌های حاضر در جام جهانی زنان هم افزایش پیدا کند.
در جام جهانی ۲۰۲۳، قاره آسیا چهار به علاوه یک سهمیه برای حضور در جام جهانی داشت که البته با حضور استرالیا به عنوان میزبان، تعداد به عدد پنج می‌رسید. آفریقا، چهار سهمیه، کونکاکاف چهار سهمیه، آمریکای جنوبی سه سهمیه، اقیانوسیه یک سهمیه، قاره اروپا ۱۱ سهمیه و پلی آف سه سهمیه داشت که در نهایت و با برگزاری مسابقات در دور مقدماتی، به جز استرالیای میزبان، کره جنوبی، فیلیپین، ژاپن، چین و ویتنام حضور داشتند. با افزایش تعداد تیمها به عدد ۴۸، احتمالا سهمیه قاره آسیا ۸ به علاوه ۲ خواهد بود و در این صورت ۱۰ کشور آسیایی شانس حضور در جام جهانی زنان را خواهند داشت.
تیم ملی زنان ایران هم‌اکنون در جایگاه دوازدهم قاره آسیا قرار دارد. ژاپن، کره شمالی، استرالیا، چین، کره جنوبی، ویتنام، فیلیپین، چین تایپه، ازبکستان، تایلند و میانمار، یازده کشوری هستند که در رنکینگ برترین تیم‌های زنان آسیا در جایگاه بالاتر نسبت به ایران قرار دارند اما تیم ملی زنان ایران پیش از این برای مثال در جریان مسابقات مقدماتی المپیک با شکست میانمار در خاک این کشور، جواز صعود به دور بعدی را کسب کرد و نشان داده است که امکان برتری مقابل تعدادی از این تیمها را دارد. بدین صورت و در صورت تصویب این قانون و افزایش تعداد تیم‌های حاضر در جام جهانی زنان، حضور دختران فوتبال ایران در این مسابقات دور از ذهن نخواهد بود. البته در این مسیر پیش از قطعی شدن این قانون نیاز به توجه بیشتر و فراهم کردن امکانات لازم برای فوتبال زنان است. بطوریکه تیم ملی کشور ما در یک سال و نیم گذشته تنها با دو کشور مسابقه دوستانه داشته است و قطعا با این روند، حضور زنان ایران در تورنمنت‌های مهمی مثل جام جهانی میسر نخواهد بود.
