روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:گاهی حکمرانان در مورد مصداق «مردم» دچار اشتباه می‌شوند. آنها به مجرد اینکه اقلیتی از جمعیت کشور برایشان کف بزنند یا زنده‌باد بگویند و شعارهای مطلوبشان را بدهند تصور می‌کنند از پشتیبانی مردم برخوردارند.
این، یک اشتباه بزرگ راهبردی است که برای حکمرانی بسیار خطرآفرین است. در همین ایران خودمان دیدیم که در انتخابات مجلس دوازدهم افرادی از شهرستان‌هائی با جمعیت‌های صدها هزار نفری و گاهی میلیونی، فقط با ۸ یا ۹ هزار رأی به مجلس راه پیدا کردند.
این افراد را نمی‌توان نماینده واقعی مردم آن شهرستان دانست. نماینده کسی است که حداقل بیش از ۵۰ درصد آراء مردم حوزه انتخابیه خود را داشته باشد.
در همین مجلس دوازدهم، رئیس مجلس فقط با ۶ درصد آراء حوزه انتخابیه خود به مجلس راه یافته و بر کرسی ریاست نشسته است. به همین دلیل است که وقتی این مجلس قانون عفاف و حجاب را تصویب می‌کند و شورای نگهبان هم بر آن مهر تأیید می‌زند، در مقابل فشار افکار عمومی وادار به عقب‌نشینی می‌شود. این، از عوارض منفی عدم برخورداری از پشتوانه مردمی است، عارضه‌ای که از تعریف نادرست عنوان «مردم» ناشی شده است.
مردم، یعنی اکثریت افراد جامعه. درصد این اکثریت هرقدر بالاتر باشد، پشتوانه مردمی حکمرانی بیشتر و قوی‌تر خواهد بود.
وقتی در فروردین سال ۱۳۵۸ همه‌پرسی تغییر نظام سیاسی کشور برگزار شد، مردم با ۲ / ۹۸درصد به جمهوری اسلامی رأی دادند. این یعنی پشتوانه مستحکم حکمرانی.
اینکه عده‌ای قلیل در فلان شهر یا فلان خیابان جمع شوند و خود را نماد انقلاب و اسلام معرفی کنند و هرچه می‌خواهند بگویند و برای خود این حق را قائل باشند که خواسته آنها باید اجرا شود، این نه‌تنها یک حرکت مردمی نیست بلکه درست در جهت خلاف خواست و مصلحت مردم و در تضاد با منافع ملی است. منافع ملی را همیشه خرد جمعی تشخیص می‌دهد و تعیین می‌کند نه تعداد محدودی از افراد که خود را با اسلام و انقلاب و ملت، مساوی می‌پندارند و حاضر نیستند به قانون و اراده اکثریت احترام بگذارند.
حکمرانان باید به این نکته بسیار مهم توجه کنند که تکیه بر «اقلیت خود مردم‌پندار» کشور را به پرتگاه سوق می‌دهد. آنچه کشور را در برابر تعرض دشمنان حفظ می‌کند پای‌بندی حکمرانان به الزامات نگاه به مردم یعنی قانون و اراده اکثریت است.
