نبود تمرکز میان بازیکنان منچسترسیتی نکته منفی‌ای است که به وضوح در این تیم به چشم می‌خورد. استون ویلا دیروز توانست در پنج دقیقه ابتدایی بازی به چهار ضربه کرنر دست پیدا کند که این یعنی بازیکنان سیتی از لحاظ ذهنی و روانی در دقایق ابتدایی اصلا در بازی حضور نداشتند.

منچستر‌سیتی مانند بازی‌های قبلی از لحاظ مالکیت دست بالا را داشت و پاس‌های بیشتری داد ولی هیچ‌کدام از آنها به داد تیم گواردیولا نرسیدند. سیتی در این بازی به شکلی بازی کرد که استون ویلا می‌خواست. البته بهتر است این جمله به این گونه بیان شود که منچستر‌سیتی دقیقا همان کار‌هایی را انجام داد که استون ویلا دلش می‌خواست. شاگردان گواردیولا در نیمه اول اصرار زیادی به ایجاد اورلود در سمت راست خودشان و در جایی که برناردو سیلوا به عنوان وینگر، فیل فودن به عنوان بازیکن پست ده و ریکو لوییس هم در نقش فولبک راست بودند، داشت و مرحله بعد از آن ارسال پاس بلند به آندرلود یعنی منطقه‌ای بود که گریلیش در فضای خالی مناسبی قرار داشت.

این حرکت بار‌ها و بار‌ها تکرار شد که در همه دفعات گریلیش کاری از پیش نبرد و نتوانست موقعیت مناسبی را برای هم‌تیمی‌هایش فراهم کرد. این دقیقا همان کاری بود که بازیکنان امری دوست داشتند حریفشان انجام دهد. آنها توانسته بودند با بلاک ۴-۲-۴ فضای جلوی باکس خود را کنترل کنند و دو مدافع مرکزی این تیم یعنی تورس و کونسا توانسته بودند هالند را کنترل کنند. گل جان دوران که در دقیقه ۱۶ مسابقه به ثمر رسید حاصل یک حرکت طولی (vertical) بود. شرکت کردن امی مارتینز در فاز بیلدآپ باعث شد که یوری تیلمانس در فضای خوب و مناسبی در داخل بلاک سیتی قرار گیرد. تحت فشار نبودن دروازه‌بان آرژانتینی باعث شد که او توپ را به راحتی به داخل بلاک حریف و به تیلمانس پاس دهد و او با یک چرخش و یک پاس مورگان راجزر را در عمق دفاع سیتی صاحب توپ کند و در نهایت با پاس این بازیکن، جان دوران دروازه را باز کرد.

دفاع سیتی در این مسابقه خیلی آسیب‌پذیر بود و شاگردان اونای امری هر زمان که اراده کردند، توانستند در عمق دفاع سیتی صاحب توپ شوند و ایجاد موقعیت کنند. در نیمه دوم من‌سیتی سعی کرد به جای ایجاد اورلود و ارسال پاس به آندرلود بیشتر روی زمین بازی کند و تا جایی که می‌تواند از نیم‌فضا‌ها استفاده کند تا بازیکنانش را پشت باکس حریف صاحب توپ کند. اما در این امر هم موفق نبود و حتی کمتر از نیمه اول تاچ داخل باکس استون ویلا داشت. بازیکنان سیتی در نیمه اول ۱۶ مرتبه موفق به لمس توپ در باکس حریفشان شدند و این در حالیست که این میزان به عدد ۶ در نیمه دوم کاهش پیدا کرد.

بازیکنان منچستر‌سیتی در این بازی و به خصوص در نیمه دوم، بیشتر شبیه به موانع و کله قندی‌هایی بودند که تیم‌ها در جلسه‌های تمرینی از آنها استفاده می‌کنند. به عنوان مثال مورگان راجرز که عملکرد خوبی در این بازی داشت و توانست یک گل و یک پاس گل ثبت کند، در صحنه‌ای که منجر به گلش شد، از زمین خودی توپ را در اختیار داشت و بازیکنان سیتی را همچون کله قندی به راحتی دریبل زد، مک گین را پشت باکس صاحب توپ کرد و در نهایت روی پاس کاپیتان تیمش و با یک ضربه خوب دروازه را باز کرد.

در یک صحنه دیگر، بازیکنان میزبان با ایجاد همکاری در نیم‌فضای سمت چپ توانستند موقعیت خطرناکی ایجاد کنند که در نهایت راجرز روی پاس دوران توپ را به تیرک اورتگا زد. این موقعیت در حالی به‌دست آمد که تعداد بازیکنان سیتی در آن فضا کم نبود ولی بازیکنان استون ویلا میان آنها به سادگی پاسکاری می‌کردند.
مورگان راجرز

استون ویلا اونای امری با این پیروزی خود را به رده پنجم جدول و بالاتر از سیتی رساند تا یک قدم به جنگ سهمیه نزدیکتر شود ولی از آن طرف سیتی گواردیولا با پذیرفتن شکستی دیگر خود را بیشتر از قبل در بحران غرق شده می‌بیند و این در حالی است که سرمربی اسپانیایی تاکنون راه‌حلی برای نجات از آن پیدا نکرده است.

منبع: طرفداری