او می‌پرسد: «اینجا خوب سرگرم نیستید؟» و با این پرسش، به ما یادآوری می‌کند که ما در کولوسئوم حضور نداریم تا تاریخ را مطالعه کنیم، بلکه به دنبال ارضای هیجان‌های پنهان خود هستیم. نولان بر این باور است که اسکات به‌خوبی از این واقعیت آگاه است و با استفاده از تکنیک‌های سینمایی قدرتمند، مخاطب را به عمق روایت می‌کشاند. او با ایجاد صحنه‌هایی خشن و خونین، به ما نشان می‌دهد که انسان به چه میزان می‌تواند به خشونت گرایش پیدا کند و از تماشای آن لذت ببرد. نولان همچنین به استفاده هوشمندانه اسکات از نمادها و نشانه‌ها در فیلم اشاره کرده و بیان کرده است که حضور کوسه‌ها در کولوسئوم، نمادی از تمایلات پنهان و وحشیانه ماست. او معتقد است که اسکات با این نمادها، به زبان تصویری با ما گفت‌وگو می‌کند و به ما می‌گوید که چه کسی هستیم و چه می‌خواهیم.

نولان «گلادیاتور ۲» را یک دنباله هوشمندانه و پیچیده می‌داند که نه‌تنها به ریشه‌های فیلم اول وفادار است، بلکه ابعاد جدیدی را به این جهان اضافه می‌کند. او مهارت بالای اسکات در خلق صحنه‌های اکشن حیرت‌انگیز و همچنین توانایی او در روایت داستانی پیچیده و چندلایه را ستایش می‌کند. در نهایت، نولان با تاکید بر اهمیت کار ریدلی اسکات در تاریخ سینما، بیان می‌کند که نوآوری‌های بصری و روایی اسکات در دهه ۱۹۷۰، به سینما عمق و پیچیدگی جدیدی بخشیده است و متاسفانه این نوآوری‌ها همواره به اندازه کافی مورد توجه قرار نگرفته‌اند.