دکتر سعید نیاکوثری؛* پرواز برای من، برای شما و هر مسافری دیگر شاید تجربه‌ای شیرین و آرام و تسریعی در کار‌ها باشد و تغییر اب و هوایی. مسافرانی که در طول سفر برخی با خوابی کوتاه و آرام تا مقصد برخی با گپی دوستانه و برای عده‌ای با مطالعه می‌گذرد و رسیدن تا مقصد به عادتی که نمی‌دانم از کجا در ما رخنه کرده شتاب و تعجیلی تا پیش‌تر از بقیه از عقاب آهنین پیاده شده و در شلوغی گرفتاری‌ها غرق شویم.
اما در قفای هر پرواز، وقتی پرنده آهنین با غرش از زمین بر می‌خیزد و قامت تنومند خود را به نیلی آسمان و دامن مخملی شب می‌رساند نیرو‌های زحمتکش و کادر پرتلاش امنیت پرواز هستند که با بدنی ورزیده و علیرغم خستگی مفرط پرواز‌های مدام تمام مدت بیدار و آماده‌اند تا در هر صورت بروز هر خطر احتمالی جان خویش را سپر امنیت مسافران نمایند.
پرواز تا ارتفاع گا‌ها بیش از سی هزار پا و زیستن مکرر در فشار هوای پایین و رقیق و بیش از آن استرس‌ها پذیرش مسئولیت هموطنان و همسر و فرزندان شهروندان تا سلامت رسیدن مسافران به مقصد و ماموریت‌های پیاپی به ویژه در شرایطی که احتمال بروز وضعیت‌های اضطراری امنیتی زیاد می‌باشد، حجم کار را بر کادر محترم امنیت و حفاظت پرواز را بیشتر می‌کند. با این وجود پرسنل محترم حفاظت پرواز در نگاه جامعه کمتر به چشم می‌آیند و امنیتی بودن فعالیت و شغل ان‌ها همواره مانع انکه مردم قدر دان ان‌ها باشند قدر دان انانی که سلامت پرواز را ضمانت میکنند.
حیات خود را در معرض خطر قرار میدهند تا حیات مردم مورد هجوم تروریست‌ها قرار نگیرد شاید به همان اندازه که در پرواز‌ها از چشم‌مسافران پنهان می‌مانند به تبع آن یادشان و سختی کارشان در خاطر مسافران محو می‌شود، اما جای تاسف است که این حجم عظیم کار پر استرسی که به قیمت ضعف مفرط توان بدنی و امنیت سلامت آنها تمام می‌شود حتی در اشل‌های حقوقی شان نیز از چشم به دور می‌ماند و معمولا تناسبی میان سختی کارشان با در آمد منظور شده در احکام حقوقی شان نیست.
با این همه هرگز گله‌مند نیستند و شوق خدمت انگیزه‌ای تا با وجود تمام سختی‌ها و ناهمخوانی درآمد با درجه سختی کار، باز همچنان قدمهایشان مصمم و گام‌های اراده شان محکم است.
شاید اوج آسمان برای آنها قدمی نزدیکتر شدن به خدا باشد. فرصت‌هایی که لحظه لحظه شکوه زندگی پر زرق و برق پیش چشم‌ها کاسته می‌شود و صفای آسمان و آبی بیکرانش بند‌های تعلق از از پای دل باز می‌کند و هر پرواز فرصتی برای ساعتی در خود نگر تا کیستی باشد.
فقط و فقط خدا میداند کادر امنیت پرواز هر صبحدم که از خانواده جدا می شود چه پندار‌ها که باز دگر بار میتواند طفل خرد سال خود را در اغوش کشد یا خیر؟ ای کاش مسئولین بیشتر از اینها قددران این جانفشانی ان‌ها باشند. حافظان سلامت مردم، اما همچنان گمنام در جامعه زیست میکنند و در پایان هر پرواز لبخندی به لب که در این پرواز هم روسفید و سربلند ماموریت خود را به فرجام رسانده‌اند.
مدیر کانون فرهنگی هنری صبا*
