به گزارش مشرق، کانال تلگرامی رب الناس نوشت:
کشورهای منطقه ما مثل خود ما ساختار موزاییکی دارند با این تفاوت که ما توانستیم در ذیل یک درک دولت ملتی تا حدی از کثرت های قومی مذهبی به وحدت برسیم ولی سایرین یعنی افغانستان، عراق، لبنان، سوریه و... یا با دولت مقتدر مرکزی ثبات یافتند یا همواره در یک نزاع به سر می برند.
پیچیدگی مدیریت این کشورها بسیار است و حال اگر یکی از اقلیت ها توانست سالهای طولانی بر اکثریت حکومت کند مثل علوی های سوریه- حتی اگر وضع اقتصادی آنجا را نسبتا مطلوب کند چنانچه سوریه قبل از بحران ۲۰۱۱ بود و فرهنگ و ادب و علم را توسعه ببخشد باز هم همان فشار سیاسی مانع رضایت خواهد بود.
البته آزادی معمولا یک مطالبه نخبگانی است و اقتصاد برای عموم مهمتر است ولی دینامیک قومیت و طایفه گرایی انرژی مضاعفی با خود دارد که می‌تواند با دخالت و تحریک خارجی، به بحران بدل شود و اساسا همین «فقدان درک ملی» و «وجود رقابت ویرانگر» عامل نفوذ قدرتهای خارجی بوده و هست!
از این منظر ترکیه، نفوذ قومی در سوریه عربی ندارد ولی از منظر مذهبی با اکثریت ۷۰ درصدی اهل سنت دست داده و تاکنون خود را منجی آنان به حساب آورده است اما دو بحران اقتصادی و جماعات تندرو پیش روست که تهدید کننده ثبات در سوریه خواهد بود.
درباره این پیچیدگی خیلی باید نوشت. مثلا تقسیم ساختار سیاسی مبتنی بر مذهب-قومیت مثل آنچه در عراق و لبنان می بینیم نتوانسته به وفاق ملی منجر شود و رقابت ویرانگر همچنان پابرجاست... فتامل!
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.
