همشهری آنلاین، شقایق عرفی‌نژاد: «جان سخت» پس از «حرفه‌ای» دومین سریال مصطفی تقی زاده برای شبکه نمایش خانگی است که تا ماه گذشته کمدی «سال گربه» هم از او روی پرده سینما بود. جان سخت با بازیگران شناخته شده ای مثل مهرداد صدیقیان، الناز حبیبی، مجتبی پیرزاده، فرهاد اصلانی، مسعود کرامتی، نسرین مقانلو، علی عمرانی، بهناز جعفری و شهرام قائدی در قسمت اول یک سریال جوانانه در باره گروهی است که سال‌هاست هم‌محلی و دوست هستند و در تهران کنسرت‌های خیابانی برگزار می‌کنند. آنها حالا به یک تور کویر رفته‌اند و ماجراهای سریال از همین جا شروع می‌شود.
در قسمت اول چند شخصیت سریال معرفی می‌شوند و تمرکز بیشتر البته روی شخصیت فرزاد با بازی مهرداد صدیقیان است. از همان زمان که هر کدام از شخصیت‌ها از اتوبوس پیاده می‌شوند و می‌خندند و بعد هم با هم موسیقی می‌نوازند و می‌خوانند، کاملا می‌توان حدس زد اتفاق بدی خواهد افتاد، اما مهم این است که اتفاق درست رخ می‌دهد و آنقدر شوکه‌کننده است که بیننده را برای تماشای قسمت بعد کنجکاو می‌کند و او را منتظر نگه می‌دارد. مهم‌تر از این البته ادامه سریال است که باید دید توان جذب مخاطب و نگه داشتنش تا آخرین قسمت را دارد یا مثل بسیاری از سریال‌ها ناامیدکننده از کار در می‌آید.
سرگرم کننده و موفق
پس از پخش اولین قسمت منتقدانی آن را سریالی سرگرم کننده توصیف کردند که دست کم در قسمت اول موفق بوده است. منتقدی نوشته است: «به طور کلی قسمت اول ریتم خوبی داشت و در آن اضافه‌گویی نشده بود. در یک سری از فضاسازی‌ها مثل تور کویر و اتوبوس هم موفق بوده است. هرچند بخش موسیقی و آواز خواندن در کویر درست درنیامده است و طبیعی هم هست که به دلیل محدویت‌ها نتوان واقعیت‌ها را آنطور که هست، نمایش داد، اما نمایش نصفه و نیمه و نادرست هم توهین به تماشاگر است.» او به پایان‌بندی خوب قسمت اول هم اشاره کرده که تماشاگرش را مجاب می‌کند قسمت بعدی را حتما ببیند. هرچند پیش‌بینی کرده داستان ظرفیت و کشش ۱۹ قسمت را نخواهد داشت.
منتقد دیگری اولین قسمت را به دو بخش تقسیم کرده است. بخشی که تفریح و شادی است و بخشی که درگیری روی می‌دهد: «سکانس خروج از اتوبوس و خنده بازیگران که هر کدام مقابل دوربین قرار می‌گیرند، می‌خندند و شوخی می‌کنند، جالب نیست. اصولا سریال از رسیدن گروه به کویر تا اجرای کنسرت دلچسب و باورپذیر نیست. خود کنسرت هم بیشتر شبیه یک موزیک‌ویدئو از آب درآمده است. اما هرقدر سریال در نشان دادن صحنه‌های خنده و شادی موفق نیست، در ایجاد دلهره و اضطراب موفق است. درگیری و خشونت باورپذیر است و بازی بازیگران هم یک دفعه وارد مرحله بالاتری می‌شود و ده دقیقه انتهایی بسیار تأثیرگذار است.»
او هم معتقد است پایان‌بندی قسمت اول خوب بوده، اما معلوم نیست با گرهی که خوب افکنده شده اما بدیع نیست، بقیه سریال هم جذاب است یا خسته‌کننده.
منتقد دیگری نکته منفی سریال را در برخورد سطحی با داستان، شخصیت‌ها و دیالوگ‌ها می‌داند: «همه چیز خیلی ساده و سطحی اتفاق می‌افتد. همه آدم‌ها یک تیپ هستند و بر اساس این تیپ‌ها می‌دانیم قرار است چه کار کنند.» او البته می‌نویسد همین سطحی بودن می‌تواند یک نکته مثبت باشد: «به نظر نمی‌رسد جان سخت سریال عمیقی باشد. از اول هم تکلیفش را روشن می‌کند که با هیجا و ریتم و اتفاق‌های متعدد می‌خواهد مخاطب را سرگرم کند و این اصلا بد نیست.»
فیلمنامه هایی که در جا می‌زنند
مخاطبان سریال هم با توجه به آنچه در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرده اند، نظر مثبتی به اولین قسمت جان سخت دارند. یکی از کاربران نوشته: «خوشم اومد. از نیمه آخر سریال خیلی خوب بود واقعا مخصوصا گروه بازیگران و سکانس‌های دعوا داخل اتوبوس جوری طبیعی بود انگار خودم تو اتوبوس کنارشون بودم و دوست داشتم جداشون کنم.» بیننده دیگری آن را با گردن زنی مقایسه کرده و نوشته: «مثل قسمت اول گردن زنی نشه که قسمت اول خوب بود با قتل آغاز شد و یکدفعه از قسمت دوم همه چی خراب شد.»
مخاطبی هم نظر خوبی به سریال نداشته و نوشته: «دیالوگ‌ها خیلی معمولی بود و اصلا به آدمایی که میگفتن نمی‌اومد. این دیالوگ‌ها مال زمان سریال خط قرمز بود سلیقه مخاطب رو به جلو اومده ولی انگار فیلمنامه‌هامون تو تاریخ گم شدن.»
