با وجود اینکه انتظار می‌رفت احسان حدادی به واسطه سال‌ها حضورش در دوومیدانی بتواند تعامل بهتری با ورزشکاران این رشته داشته باشد و شرایط آنها را بهتر درک کند، اما تصمیماتی که او در ماه‌های اخیر گرفته باعث نارضایتی برخی از ورزشکاران شده است.
به گزارش سرویس ورزشی تابناک، با انتخاب احسان حدادی به عنوان رئیس فدراسیون دوومیدانی ایران این تفکر ایجاد شد که او به عنوان دارنده تنها مدال این رشته در المپیک و با تجربه حضور در میادین بزرگ و مهم می‌تواند شرایط را برای این رشته و ورزشکارانش تغییر دهد. با این حال در ماه‌های اخیر حواشی زیادی ایجاد شده که برخی مربوط به مجمع انتخابات و بعضی نیز متوجه نارضایتی ورزشکاران بوده است.
سخت‌گیری نسبت به پرداخت حقوق و حضور ورزشکاران در آفتاب انقلاب یکی از موضوعاتی بود که نسبت به آن اعتراض‌هایی صورت گرفت. برخی از ورزشکاران صرفاً به این دلیل که از اردو خط نخورند یا مورد غضب فدراسیون قرار نگیرند، انتقادات خود را رسانه‌ای نمی‌کنند، اما به نظر می‌رسد شرایط برای آنها مطلوب نیست.
در این میان حسین رسولی که به همراه احسان حدادی دو مدال طلا و نقره دوومیدانی ایران را در بازی‌های آسیایی هانگژو تصاحب کرده بودند، نسبت به شرایطی که در اردوهای تیم ملی دارد معترض و از اردو خارج شده است.
مستجاب الدعوه دبیر فدراسیون دوومیدانی درباره اعتراضات رسولی گفت: «برنامه‌ریزی فدراسیون مشخص است. اگر رسولی فکر می‌کند رها شده، به این دلیل است که خودش در چارچوب فدراسیون قرار نمی‌گیرد. ما او را رها نکرده‌ایم. در حال حاضر که اردوی متمرکز در تهران نداریم، ورزشکاران در کردستان، مشهد، کهگیلویه و بویر احمد، گلستان و البرز تمرینات‌شان را انجام می‌دهند. یک ورزشکار باید شرایط اردونشینی را قبول کند و این مسئله شامل حال حسین رسولی هم می‌شود. فدراسیون وظیفه حمایت از ورزشکاران را دارد. اگر اینگونه نبود، در حد فاصل اردوی دوم و سوم، اردوهای مختلف را در شهر‌های مختلف برگزار نمی‌کردیم.»
دبیر فدراسیون دوومیدانی همچنین درباره اعتراض برخی به موضوع پرداخت حقوق اظهار داشت: «پرداخت حقوق زمان خودش را دارد. از همان ابتدا قرار بر آن شد که بعد از انتخابی تیم ملی، به کسی که وارد مرحله نهایی اردو شود، حقوق بدهیم و حتی اگر نیاز باشد، حقوق معوقه را نیز بپردازیم. واقعاً نمی‌دانم نفرات قبلی در فدراسیون چگونه با او برخورد کرده‌اند که چنین رفتاری دارد. فدراسیون موظف است که برای ورزشکاران در چارچوب مقررات، برنامه‌ریزی کند و این چارچوب را برای یک نفر بر هم نمی‌زند. او باید احترام بگذارد یا احترام دریافت کند. سعی می‌کنیم نهایت تعامل را داشته باشیم. آیا زمانی که رسولی اردو را بدون اجازه ترک کرد، برخورد کردیم؟ وظیفه ما است که حمایت کنیم، البته در این میان شیطنت‌هایی هم انجام می‌شود که پیش‌بینی نشده هستند. باید سطح انتطارات بر اساس موجودیت فرد باشد و درخواست‌ها نیز به صورت معقول مطرح شوند. در واقع نباید تعهد بی‌جهت ایجاد کنیم، وگرنه به آن چیزی که مد نظر داریم، نمی‌رسیم.»
صحبت‌های مستجاب الدعوه که نشانگر رویه فکری و کاری احسان حدادی در فدراسیون است، در حالی انجام می‌شود که حدادی در زمان فعالیتش به عنوان ورزشکار نظر متفاوت‌تری داشت. پرتابگر پیشین تیم ملی دوومیدانی و تنها دارنده مدال المپیک این رشته از ایران حتی زمانی که پیش از المپیک توکیو در کمپ حرفه‌ای چولاویستای کالیفرنیا و به مدت دو ماه تمرین کرد، شرایطش را سخت می‌دانست و حتی گفته بود برخلاف میل باطنی‌اش راهی این اردو شده است!
حدادی پیش از رفتن به کمپی که بسیاری از بزرگان دنیا در آن تمرین می‌کردند و خودش بار‌ها در آن تمرین کرده بود، گفت: «من باید به این نکته تأکید کنم که شرایط برای من در اردوی خارج از کشور بسیار سخت و طاقت‌فرسا خواهد بود، زیرا در آنجا من باید در یک اتاق کوچک آن هم با وجود یک هم اتاقی زندگی و تمریناتم را پیگیری کنم، اما در ایران می‌توانم در یک محل مناسب و با شرایط ایده‌آل‌تری زندگی و تمرین کنم.»
هنوز همه به یاد دارند که او علی رغم مخالفت فدراسیون و با اصرار و پافشاری به کمیته ملی المپیک برای درمان خارپاشنه راهی آلمان شد. در واقع در آن زمان به خاطر شیوع گسترده ویروس کرونا مشکلات مالی شدیدی گریبان فدراسیون را گرفته بود، اما حدادی در اظهارنظری گفت: «اگر پول‌های ورزش برای احسان حدادی خرج نشود، برای چه کسی خرج شود؟ بالاتر از ورزشکار هم مگر در دنیا داریم؟ چه کسی می‌تواند در آسیا، جهان و المپیک پرچم ایران را به اهتزاز در بیاورد؟ ما در ایران یک نفر را هم که در رشته سخت دوومیدانی داریم، می‌خواهیم خرابش کنیم. البته دیگر کسی نمی‌تواند مرا خراب کند. مرا قبلاً خراب کردند و من بازهم توانستم برگردم و قهرمان شوم. من "بچه پرروی" ورزش ایران هستم. نه اینکه بی ادب باشم. بلکه همه ضرر‌ها را به جان خریدم تا در ورزش موفق باشم. به خاطر ورزش هم خیلی چیز‌ها را از دست دادم. ۳۵ ساله هستم و نه ازدواج کردم و نه بیزنسی برای خودم دارم.»
حدود چهار سال از این اظهارنظر حدادی گذشته، اما به نظر می‌رسد عقیده او تغییر کرده و از نظر او «بالاتر از ورزشکار هم داریم!» احسان حدادی آیا امروز همانی است که برای درمان خارپاشنه خود توسط جراحان ایرانی ضمانت می‌خواست و با رسانه‌هایی که نسبت به درخواست اعزامش به آلمان انتقاد کرده بودند، مصاحبه نکرد؟ شاید پاسخ او و حامیانش این باشد که او افتخارات فراوانی دارد و یک بار سکوی با ارزش المپیک را تجربه کرده، اما نفراتی همچون رسولی فقط یک طلای بازی‌های آسیایی را دارند پس نباید توقع زیادی داشته باشند.
در نگاه اول شاید این یک توجیه مناسب است و قرار هم نیست ورزشکار چه مدال‌آور آسیایی باشد، چه جهانی از شرایط خود سو استفاده و تصور کند تافته جدابافته است. پس طبیعتاً این شرایط باید برای رسولی هم قابل پذیرش باشد که او نیز قرار نیست تفاوتی با سایر ملی‌پوشان رشته دوومیدانی داشته باشد، اما حدادی به خاطر دارد که در آن زمان درصد زیادی از بودجه فدراسیون برای او هزینه می‌شد و در سال بیشتر روز‌ها را در آمریکا یا کشور‌های دیگر تمرین می‌کرد.
رئیس امروز فدراسیون دوومیدانی در دوران حرفه‌ای خود که جز مدال با ارزش نقره المپیک دیگر افتخاراتش در سطح قاره آسیا بوده، همچنان توقع داشت از او حمایت و برایش هزینه شود. قطعاً هزینه‌هایی که برای او شده ارزش آن را داشت که به نقره المپیک برسد، اما چرا حالا او برای ورزشکاران فدراسیون زیر نظرش چنین عقایدی ندارد و تلاش می‌کند با نگاه بالاتری که نسبت به آنها دارد همه چیز را طبق خواسته خود جلو ببرد؟ مگر می‌شود یک ورزشکار بدون حقوق یا مربی سطح بالا در رشته‌ای به مانند دوومیدانی به افتخار جهانی و المپیکی برسد؟!
حسین رسولی که هم رشته‌ای احسان حدادی است، باید جایگاه خود را بداند و تقاضایی بیش از آن چه حقش است نداشته باشد، اما از حدادی که خودش نفر اول تاریخ دوومیدانی ایران به حساب می‌آید انتظار متفاوتی می‌رفت و توقع برآن بود که ورزشکاران را به خصوص در شرایط اقتصادی فعلی درک کند. برای مثال رسولی در گفت‌و‌گو با خبرنگار تابناک ورزشی مدعی شد که حدادی به او گفته: «فقط روزی ۱۰ ساعت تمرین کن!»
حسین رسولی در این باره به تابناک گفت: «متاسفانه در حال حاضر من نه مربی دارم و نه اسپانسر. تنها تمرین می‌کنم و همه هزینه‌ها را هم پرداخت کنم. من هر بار با آقای حدادی صحبت کردم، به من گفتند فقط باید تمرین کنی و برو روزی ۱۰ ساعت تمرین کن. صحبت‌هایی درباره آوردن مربی خارجی صورت گرفت، اما به این نتیجه رسیدند که مربی خوب به ایران نمی‌آید و من هرچه می‌گویم من را به به اردوی خارجی بفرستید، این کار را هم نمی‌کنند و می‌گویند در چارچوب نیست.»
او ادامه داد: «تصور می‌کردم حدادی به دلیل اینکه خودش در پرتاب دیسک بوده، من را درک می‌کند. درباره حضور آقای سپهرزاد به عنوان مربی من هم گفته بودند ایشان در امور دیگر فدراسیون کمک کنند. آن زمان به من گفتند مربی درجه یک دنیا برایت می‌آوریم و سپهرزاد هم به تو کمک می‌کند و نگران هیچ چیز نباش. من هم قبول کردم.»
پرتابگر دیسک ایران درباره مسئله حقوق نیز گفت: «شما فکر می‌کنید من درآمد ماهانه دارم؟ اشتباه می‌کنید. درست است که باید درآمد داشته باشی تا زنده بمانی، اما من فقط ۲ میلیون تومان از صندوق حمایت از ورزشکاران که بیست‌وهفتم هر ماه واریز می‌شود، دریافت می‌کنم.»
او درباره اظهارنظر وزیر ورزش که چندی پیش گفته بود فقط مسائل مالی اهمیت ندارد و ورزشکاران باید عاشق باشند گفت: «عاشق بودن کافی نیست و ورزش هم باید برای شما که عاشقش هستی کاری انجام دهد. عشق یک طرفه که شدنی نیست.»
رسولی در پایان صحبت‌هایش با خبرنگار تابناک گفت: «من الان ناراحت هستم چرا که می‌خواهم نتیجه بگیرم و به مدال برسم. دلم برای دوومیدانی می‌سوزد که یک مدال بازی‌ها را هم از دست بدهد. برای فدراسیونی که رئیسش پرتاب دیسک کار می‌کرده، زشت است که در این ماده مدال نگیرد.»
خبرنگار تابناک درباره صحبت‌های رسولی با مهدی مستجاب الدعوه نیز تماس گرفت تا نظراتش را جویا شود، اما دبیر فدراسیون به دلیل بیماری نتوانست پاسخگوی سؤالات باشد. با این حال به نظر می‌رسد که سیاست فدراسیون این است که ملی‌پوشان دوومیدانی همچون حدادی که در اردوهای آمریکا سختی می‌کشید، سختی نکشند و اگر هم مانند قهرمان پیشین پرتاب دیسک درخواست اردوی خارجی می‌کنند، به دلیل خارج از چارچوب بودن، این درخواست‌شان رد شود.
