پس از مرگ جیمی کارتر رییس‌جمهور وقت آمریکا در زمان رخداد انقلاب اسلامی، سلطنت‌طلب‌ها او را به باد انتقاد گرفته‌اند که چرا پشت شاه را خالی کرد، چرا ایران را جزیره ثبات خواند(چرا نسبت به شکل گیری انقلاب بی‌اعتنا یا بی‌خبر بوده است) و چرا با طرح حقوق بشری، شاه را تضعیف کرد. آنها برای اثبات وابستگی شاه به آمریکا و وابستگی سقوط آن به تصمیم کارتر یا تصمیم نگرفتن کارتر، از رونالد ریگان رییس جمهور بعد از کارتر نقل قول می کنند!
باید تأسف خورد به حال سلطنت‌طلب‌هایی که مدعی میهن پرستی هستند اما چنین همه احوال و آینده و گذشته خود را وابسته به آمریکا می دانند و در یک نقض غرض و تناقض آشکار، ناخواسته شاه محبوب خود را تحقیر کرده و ضعیف و وابسته و عارضی می انگارند!
قابل اشاره است کارتر تا لحظه انقلاب دست از حمایت از رژیم شاه برنداشت. او حتی حامی تمام قد شاپور بختیار بود و امید داشت اقدامات او انقلاب را خنثی کند.
افزون بر جریان سلطنت طلب، بخش بزرگی از مخالفان انقلاب اسلامی که قصد تنزل و توطئه انگاری آن را دارند، بی آن که علاقه ای به خاندان پهلوی داشته باشند، از ملامت کارتر استقبال کرده و می کوشند انقلاب مردمی ۵۷ که رکورد دار بلامنازع تاریخ انقلاب از حیث تعداد و تعدد حضور مردم علیه رژیم حاکم بوده را به عامل خارجی تقلیل دهند.
باید از مخالفان نظام پرسید اگر پهلوی آنقدر مذبذب و متزلزل بوده که ادامه حیاتش وابسته به یک رییس جمهور مذبدب و دمدمی بوده (برای مثال علیرضا نوری زاده در گفت وگو با بی بی سی امروز سه شنبه ۱۱ دی ماه در برنامه ای به مناسبت مرگ کارتر، او را مذبدب و دمدمی مزاج خواند) چرا باید از رفتن او ناله کرد و چرا باید برای بازگشت ربع پهلوی (رضا پهلوی) آرزو به دل بود.
وانگهی، انقلاب اسلامی افزون بر دلایل اقتصادی و عدالت خواهانه و آزادی داخلی(استقلال فرد از دخالت حکومت)، در پی آزادی از دخالت خارجی (استقلال) بوده و امروز به اندازه دولت های دارای حق وتو و حتی بیشتر، در تصمیم گیری مستقل است.
ایران امروز حتی اگر کشوری تنها باشد، اما عزت و اقتدار سیاسی و هویتی دارد و درست در برابر وابستگی پهلوی به غرب به پیروی رسیده است. حتی آغاز نهضت امام راحل در خرداد ۱۳۴۲ در واکنش به تحقیر ملی ایرانیان توسط کاپیتولاسیون بوده است.
همه اینها نشان از ملی بودن جمهوری اسلامی در برابر عارضی و خارجی بودن پهلوی دارد. اعتراف ضمنی و ناخواسته سلطنت طلب ها نیز موید همین حقیقت است. هرچند چنانکه اشاره شد، غرب هرگز در حمایت از رژیم پهلوی کوتاهی نکرد و این قدرت انقلاب الهی و مردمی ایران بود که تاریخ ایران در مسیر غیرغربی گذاشت.
