به گزارش همشهری آنلاین، خاکپور گفته بود: من به عنوان کسی که سال‌های زیادی را در ورزش این مملکت گذراندم و در این استادیوم بازی کردم جا دارد که قدردانی کنم از شخصی که پنجاه و خورده ای سال قبل.
مجموعه ورزشی آزادی سال ۱۳۵۰ به عنوان اولین و تنها ورزشگاه استاندارد ایران برای گرفتن میزبانی مسابقات آسیایی ۱۹۷۴ ساخته شد، مجموعه‌ای که به گفته بسیاری نه برای مردم که در ادامه جشن‌های ۲۵۰۰ ساله و تلاش شاه برای ساختن چهره موجه از خودش.
روایت ورزشکارهای آن روزها هم از اوضاع امکانات ورزشی چندان جالب نبود نه تنها ورزشگاه که خبری از باشگاه‌های ورزشی هم نبود و طبق آمار برای هر ۵۰ هزار ورزشکار فقط یک باشگاه وجود داشت، حتی ورزشکاران مدال آور نه تنها باشگاهی برای تمرین نداشتند بلکه خبری از مربی هم نبود.
واقعیت این است که اغلب ورزشگاه‌ها و باشگاه‌های کشور پس از انقلاب ساخته شدند اما تمرکز اشتباه بر ورزشگاه آزادی و بازسازی نشدن به موقع آن برای برخی تصورات نادرستی از وضعیت ورزش قبل و بعد از انقلاب پدید آورده است.
از ۱۷ ورزشگاه فوتبال پیشنهادی برای میزبانی مسابقات آسیایی ۲۰۲۷، ۱۶ ورزشگاه بعد از انقلاب ساخته شدند. آن یک ورزشگاه هم که همان ورزشکار آزادی است. در حالی که رسانه‌های حامی پهلوی سعی دارند با برجسته کردن برخی پروژه‌های محدود کاری کنند که وضعیت کلی به چشم نیاید و فراموش شود، چرا که سرانه ورزشی که در سال‌های پایانی حکومت پهلوی ۲ سانتی متر برای هر نفر بود حالا ۴۲ برابر شده و به ۸۴ سانتی‌متر رسیده اما مهم‌ترین نکته‌ای که بعد از صحبت‌های خاکپور خیلی از کاربرها به آن اشاره کردند آزادی در گفتن حرف است، چیزی که اگر در دوران شاه اتفاق می‌افتاد مطمئناً ساواک بیکار نمی‌نشست. خاکپور باید این را از زبان داریوش اقبالی و بهروز وثوقی بشنود.
