به گزارش گروه آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد، «بندر کنگ» که به سنتورینی ایران شهرت دارد، یکی از بهترین مقاصد سفر در هوای خنک و سرد است که شاید هنوز آنچنان که باید شناخته شده نیست.
ترکیه را با استانبول، امارات را با دبی و اخیراً عربستان را با شهر نئوم در سواحل دریای سرخ در نزدیکی بندر جده می‌شناسند. هیچ یک از این شهرها، پایتخت سیاسی کشور خود نیستند اما تبدیل به برند و هویت کشور خود شده‌اند. چرا بندرکنگ نتواند؟!
اصالت کنگ از تغییرات سیر زمانی در امان مانده‌است؛«کنگ!». مورخان قدمت کنگ را نزدیک به ۳۰۰۰ سال تخمین می‌زنند و با توجه به قرارگیری در کنار شاخاب پارس (خلیج فارس کنونی) همواره مرکز تجارت و صید بوده است که بعضاً از آن به عنوان مروارید خلیج‌فارس نیز یاد میشود.
از جمله مواردی که در بازدید از کنگ، نظرم را جلب کرد هنر و دانش لنج‌سازی مردمان این بندر است. لنج‌سازی را هنر می‌دانم از آن لحاظ که ساخت سازه‌‌ای شناور روی آب با قابلیت حرکت روی این حجم از آب و حمل بار و مسافر و صید به معنی واقعه کلمه از هنر‌های بشر است.
مورد دوم بافت تاریخی فرهنگی شهر؛ هیچ کلمه‌ای نمی‌تواند حس قدم زدن با لباس بندری و زدن برقع بر چهره در کوچه‌های پر از گل و گلدان کنگ با بادگیرهای برافراشته به سمت آسمان آبی و پاک را توصیف کند.
نکته سوم، مهم‌ترین نکته و البته خوشمزه‌ترین نکتخ؛ حکایت کشتی‌بان و دانشمند نحو را با مضمون «عمرت بر فناست!» قطعاً شنیده‌اید. با الهام از این داستان می‌گویم:«کنگ اومدی و گبولی امتحان نکردی؟ عمرت بر فناست!». گبولی، غذای مختص هرمزگان، ترکیبی از پلو، گوشت مرغ و قرمز است که طعم و عطر ادویه خاص آن، جلوه بی‌نظیری به آن می‌دهد.
شهر کنگ اساساً بر اساس تجارت و صید شکل گرفته است. اما منابع و آبزیان دریا اگر درست مدیریت نشود، روزی تمام خواهد شد همان طور که نفت تمام میشود. کنگ با فرهنگ غنی آن همیشه کنگ خواهد ماند. با همین بافت و همین مردم بافرهنگ و آب‌وهوای مطبوع و پاک. لذا بهترین عامل برای توسعه کنگ، توجه به مبحث «گردشگری» است. چه داخلی و چه خارجی. اما با توجه به اقدامات فعلی، آیا از پتانسیل این بندر بهره کامل برده‌ایم؟ این شهر چه میزان بازدیدکننده در سال دارد و آیا امکان تعداد بازدیدکنندگان این شهر درخور پتانسیل و ظرفیت این شهر هست؟ از نظر نگارنده کنگ باتوجه به موارد گفته شده قابلیت مطرح شدن به عنوان یک شهر در قواره جهانی را دارد.
در حالی‌که همواره می‌گوییم نفت رو به پایان است و اقتصاد متکی به نفت شکست خواهد خورد؛ چرا نبایستی از ظرفیت گردشگری سواحل جنوب و بنادر خود استفاده کنیم؟ گردشگری یک مقوله رفاهی است و اساساً یک گردشگر با جیب پر از پول به سفر می‌رود. یعنی به عبارتی هر گردشگر، یک عابربانک است. یک گردشگر از بدو ورود به مقصد با هر وسیله نقلیه و روشی اعم از هوایی، ریلی و زمینی و آبی تا هنگام ترک مقصد گردشگری، فقط برای هزینه کردن و لذت بردن آمده است. لذا چه بهتر با برنامه‌ریزی و اجرای برنامه، بتوان اقتصاد شهری مثل کنگ را با جذاب کردن سفر و ماندگاری بیشتر گردشگر در شهر و هزینه کردن وی در شهر، بنا و استوار کرد. هر چه گردشگر بیشتر، در نتیجه اقتصاد مردم محلی و بومی قوی‌تر خواهد شد.
** تصاویر توسط «مهدی گوهری» برداشته شده است.
این گزارش جذاب و خواندنی را در روزنامه امروز دنیای اقتصاد نیز بخوانید
