هفدهم دیماه ۱۳۴۶ روز مهمی در تقویم ورزش، پهلوانی و جوانمردی ایران است. روزی که سرآمد نامداران و پهلوانان آن روز‌های ایران و یکی از اساطیر تاریخ این سرزمین، چشم از دنیا و همه تلخ و شیرین‌هایش بسته و به جاودانگی سلام کرد.
تختی رفت، اما نه سردی خاک او را از یاد‌ها برد و نه سیاست‌های متفاوت و متناقض حکومت‌ها، نامش را از خاطر دوست دارانش زدود.
از جهان پهلوان تختی بسیار گفته و نوشته‌اند. فیلم‌های بلند و کوتاه و شعر و قصه‌های حماسی و صد‌ها خاطره واقعی و یا ساختگی برایش نقل شده و صد‌ها استادیوم و سالن و کوچه و میدان و خیابان که به نامش مزین شده، اما دریغ که با تمام این تفاصیل نزدیک به ۶۰ سال است که راه او بی رهرو مانده و نو خاسته‌ای نبوده تا قد برافراشته، کمربند همت بسته تا در مسیر واقعی او قدم بگذارد چرخ گردون برای پهلوانان قبل و بعد از تختی به گونه‌ای گردیده است که کمتر شباهتی به جز یال و‌کوپال ورزشکاری با او داشته باشند. قهرمانانی که دنیا را همواره از زاویه دید‌خود نگریسته و اعتبارشان را به امتیازات فروخته‌اند!
قهرمانان معاصر اگر چه صد‌ها بلکه هزاران بار بیشتر از تختی و همدوره‌های او فرصت دیده شدن داشته‌اند، اما آنچه آیندگان از آنها خواهند دانست بسیار متفاوت از درکی‌ست که نسل امروز از جهان پهلوان تختی دارد. جهان پهلوانان امروز یا بر سر میز ریاست و پست و منصب با یکدیگر در ستیز و جدل هستند، یا در صفحات مجازی سرگرم خود نمایی و جذب دنبال کننده شده‌اند. ورزشکاران مدال‌آوری که بهای قهرمانی‌هایشان را با جوایز نفیس و سکه و ملک و ماشین گرفته و برای سفیر برند کمپانی‌های اقتصادی شدن مبالغ میلیاردی دریافت می‌کنند.
در حالی که ۶۰ سال پیش قهرمانی بود که پست مهم شهرداری تهران و وکالت مجلس را هم رد کرد. قهرمانی که به بالا‌ترین پیشنهاد‌های فیلم سازان نه گفت، اما برای حل مشکلات مردم پله‌های ادارات و سازمان‌ها را بالا پایین رفته و اتاق به اتاق مقابل متصدی امر کرنش می‌کرد بلکه گره‌ای از کار گرفتاری گشوده شود.
او مدیر برنامه نداشت تا برای جمع‌آوری هدایا و امتیازات اعطایی دسیسه چینی کند. یکی بود شبیه همه مردم. یکی که مرگ هم نتوانست میان او و دلبستگی‌هایش جدایی اندازد. یکی که پیش از زمینی شدن ما، آسمانی شده، اما هرگز رنگ پیری و کهنه‌گی به خود نگرفته است.
تصویر نقش بسته در ذهن ما از جهان پهلوان تا سال‌ها و قرن‌ها بعد هم در چشم و دل مردمان باقی خواهد ماند، اما شاید سال‌ها بعد کسی یادی از آن قهرمان معاصر که روزی سنگین‌ترین وزنه‌های دنیا را به آسمان می‌برد نکند.
پنجاه و هفتمین سال روز جاودانگی‌ات مبارک جهان پهلوان!
