به گزارش اقتصادنیوز، وورد پالتیکس ریویو با انتشار یادداشتی مدعی شد، سقوط ناگهانی دولت بشار اسد، رئیس‌جمهور سوریه در پی حمله برق آسای نیروهای شورشی به رهبری حیات تحریر الشام، ممکن است روابط منطقه‌ای در سراسر خاورمیانه را در چهار سال گذشته به آزمون بگذارد.این امر به ویژه در مورد شورای همکاری خلیج فارس و ترکیه که مواضع آنها در مورد سوریه، با یکدیگر تفاوت هایی دارد صادق است. درست است که سوریه در سال 2011 جنگ داخلی هولناکی را تجربه کرد، اما رویارویی آن بازه زمانی در شام، نوعی مبارزه ژئوپلیتیکی بین ترکیه و شورای همکاری خلیج فارس از یک سو و ایران از سوی دیگر قلمداد می شد. اما اختلاف بین آنکارا و برخی از کشورهای خلیج فارس، سوریه را به موضوعی برای جنگ قدرت منطقه ای تبدیل کرد. این تنش ها با محاصره قطر به رهبری عربستان و امارات در سال 2017 تشدید شد.
این یادداشت در ادامه آورد، شدت جنگ در سوریه در مارس 2020 به دنبال روند آستانه میان ترکیه، روسیه و ایران کاهش یافت. توافق میان سه بازیگر، درگیری ها رد سوریه را متوقف کرد و موجب شد تا شورشی های تحت حمایت ترکیه کنترل ارضی بر استان ادلب را در اختیار بگیرند. از آن زمان، تلاش ها برای نزدیک شدن آنکارا، امارات متحده عربی و عربستان سعودی، به ویژه با پایان بحران خلیج فارس در سال 2021 شتاب بیشتری گرفت.اکنون، تحولات سوریه ممکن است نوعی آزمون باشد تا نشان دهد که آیا این قدرت‌های منطقه‌ای می‌توانند همزمان در کنار تقسیم‌بندی اختلافات ژئوپلیتیکی همکاری شان را ادامه دهند یا منافع متفاوت شان، تعاملاتشان را به خطر خواهد انداخت.سه کشور با وزن ژئوپلیتیک در شورای همکاری خلیج فارس عنی- امارات متحده عربی، عربستان سعودی و قطر - همگی به تحولات دمشق واکنش های متفاوتی نشان داده اند که نشان از اختلاف نظرشان است.
به نظر می‌رسد ابوظبی در میان سایر بازیگران حاشیه خلیج فارس نگران‌ترین بازیگر است، زیرا به طور ضمنی از اسد حمایت کرده و تلاش‌ها برای بازگرداندن رهبر پیشین سوریه به گروه عرب در سال‌های اخیر را رهبری کرده است. در واقع، امارات متحده عربی از مداخله نظامی روسیه در حمایت از اسد در سال 2015 - شکستن صفوف ترکیه و شورای همکاری خلیج فارس در آن بازه زمانی - حمایت کرد. علاوه بر این، امارات متحده عربی اولین کشور عربی بود که از زمان تعلیق عضویت سوریه در اتحادیه عرب در سال 2011، به صورت دیپلماتیک با این کشور تعامل داشت.به ادعای این رسانه، بلافاصله پس از سقوط دولت اسد، انور قرقاش، مشاور دیپلماتیک محمد بن زاید، رئیس جمهور امارات، نسبت به یک دولت شورشی تحت رهبری تحری الشام ابراز نگرانی کرد و در باب بازیگران غیردولتی که از خلاء قدرت فعلی در دمشق سوء استفاده می کنند، هشدار داد و از احتمال ریشه‌گیری «آشوب» و «افراطی‌گری» در سوریه گفت.
خصومت سنتی امارات متحده عربی با جنبش‌های اسلام گرا - عامل اصلی تنش‌های پیشین این بازیگر با قطر و ترکیه - چشم‌انداز دولت تحت رهبری تحریر الشام در سوریه را نگران‌کننده کرده است. اولویت ابوظبی برای رهبران اقتدارگرا باعث شده که این کشور به واسطه رضایت سوری ها از برکناری اسد در سوریه ترسیده و محتاط باشد، زیرا رویکرد احتمالی اش می تواند باعث تحریک جنبش های ضد استبدادی در سایر نقاط منطقه شود. با این حال، بسیار مهم است که قدرت گرفتن تحریر الشام موجب شده تا امارات قمار حمایت از اسد را باخته و حالا اهرمش برای نفوذ در شام کم رنگ شود.عربستان سعودی در ترس امارات از شکل گیری دولتی تحتت رهبری تحریر الشام شریک است و پیشتر نیز از الگوی ابوظبی برای عادی سازی روابطش با دمشق پیروی کرد. اما پادشاهی نسبت به تحولات اخیر در دمشق رویکرد سنجیده تری اتخاذ کرده و بر گفتگو و آینده سیاسی فراگیر برای این کشور تاکید دارد. قابل ذکر است، ریاض برقراری ارتباط با همه ذینفعان منطقه به ویژه ترکیه را تایید کرده که بر تمایل سعودی ها جهت به حداقل رساندن پیامدهای منطقه ای و اولویت دادن به همکاری ها تاکید دارد.
در همین حال، قطر تمایل خود را برای تعامل فعالانه با دولت تحت رهبری تحریر الشام نشان داده و به عنوان یک کانال حمایتی بین مقامات جدید در دمشق و ترکیه، روسیه، ایران و غرب عمل می‌کند و بنا بر گزارش‌ها مستقیماً با محمد البشیر، نخست‌وزیر موقت ارتباط دارد . اگر قطر به ایفای این نقش ادامه دهد، اعتبار دیپلماتیک منطقه‌ای اش که از 7 اکتبر 2023 در جریان مذاکرات بین اسرائیل و حماس نشان داده ، افزایش خواهد یافت. اما این روابط، همراه با منابع مالی دوحه، قطر را نیز تحت تأثیر قرار خواهد داد و موجب می شود قطر در قیاس با سایر برادران در موقعیت برتری قرار بگیرد.در واقع، قطر اعلام کرد که سفارت خود را در دمشق برای اولین بار از زمان حمله وفاداران اسد به آن در ژوئیه 2011 بازگشایی خواهد کرد و نشان داد که چگونه حمایتش از مخالفان سوری در سوریه پس از اسد نتیجه داده است.
در عین حال، ترکیه که مشتاق بازگشت میلیون‌ها پناهجوی سوری که در حال حاضر میزبانشان است،می باشد، می‌خواهد از افزایش مجدد پناهجویان به سوی مرزهایش جلوگیری کند. بنابراین انگیزه های بیشتری برای حمایت از تلاش ها برای ایجاد ثبات در سوریه دارد.از همین رو همه بازیگران منطقه ممکن است در برخی اهداف مشترک باشند، اما اختلاف هایشان بر سر آینده بلندمدت سوریه منعکس کننده واگرایی طولانی مدت در رویکردشان در امور منطقه ای است.علاوه بر سوریه و بحران خلیج فارس در سال 2017، عربستان سعودی و امارات از یک سو و ترکیه از سوی دیگر در لیبی و شاخ و افریقا روی در روی هم قرار گرفتند. در همان بازه زمانی نیز ریاض و ابوظبی اسد را به عنوان وزنه‌ای در سوریه برای نفوذ ترکیه از طریق گروه‌های شورشی تحت حمایت اش در ادلب و شمال شرق می‌دانستند.به ادعای ناظران، حداقل در کوتاه مدت، هر گونه اختلاف نظر در مورد سوریه به احتمال زیاد باعث ایجاد اختلال در گرم شدن روابط نخواهد شد. از زمان نشست العلا در ژانویه 2021، همه بازیگران منطقه ای به دنبال پنهان کردن اختلافات خود و اولویت دادن به همکاری بوده اند. از زمانی که رقابت ها فروکش کرد، آنکارا و کشورهای خلیج فارس نیز روابط اقتصادی خود را ارتقا دادند، از جمله دنبال کردن توافقنامه تجارت آزاد ترکیه و شورای همکاری خلیج فارس، که به طور بالقوه می تواند یکی از بزرگترین مناطق تجارت آزاد جهان را با ارزش ترکیبی 2.4 تریلیون دلار ایجاد کند. علاوه بر این، فروش هواپیماهای بدون سرنشین آنکارا به امارات متحده عربی، عربستان سعودی و کویت نشان دهنده تلاش همه طرف ها برای تقویت روابط امنیتی در دنیای چندقطبی است. در مجموع، این گزاره نشان می دهد که مسیر بلندمدت روابط این گروه از بازیگران، که ظاهرا تمایلی به برهم زدن شان ندارند، می تواند انگیزه هایی برای همکاری در سوریه ایجاد کند.
این نشریه در ادامه ادعا کرد، در مورد ایران، هیچ یک از کشورهای خلیج فارس به دلیل تلاش برای تنش‌زدایی از سال 2023 و تمایل برای جلوگیری از این که ترکش های رویارویی تهران و تل آویو منطقه را درگیر کند، سکوت اختیار کرده اند. اما اعراب و ترکیه - ممکن است بی سر و صدا از تحت تاثیر قرار گرفتن منافع تهران در لبنان و اکنون سوریه خوشحال باشند. حملات اسرائیل به مواضع حزب‌الله ، بالاخص ترور حسن نصر الله، دبیر کل این حزب همراه با سقوط دولت بشاراسد، عملاً فعل و انفعال های منطقه ای ایران را تحت تاثیر قرار دارد.به ادعای این نشریه، مجموعه تحولات فوق موجب شد تا عربستان سعودی فرصتی برای تقویت مجدد نفوذ خود در شام، به ویژه در لبنان بیابد؛ پیشتر پادشاهی به واسطه حزب الله در لبان فاقد اهرمی برای نفوذ بود.عربستان سعودی همچنین در باب منطقه حائل تعریف شده توسط اسرائیل در خاک سوریه فراتر از بلندی‌های جولان و همچنین حملات این بازیگر به دارایی‌های نظامی و انبارهای تسلیحاتی سوریه، با قطر و ترکیه هم صدا شده است. کشورهای حاشیه خلیج فارس طرح های اسرائیل برای دو برابر کردن جمعیت خود در بلندی های جولان را به عنوان اقدامی "خرابکاری" علیه حاکمیت و ثبات سوریه می دادند. اسرائیل آشکارا نگران است که تسلیحات دولت اسد به در اختیار رادیکال ها قرار بگیرد، اما ریاض، دوحه و آنکارا در مورد خطر بی ثبات کردن سوریه در مسیر انتقال قدرت هشدار داده ااند.
همزمان روابط نزدیک قطر با ترکیه ممکن است به هر دو طرف اجازه دهد تا منافع خود را هماهنگ کنند. آنکارا مانند دوحه از مخالفان دولت اسد بود. حمایت ترکیه از ارتش ملی سوریه یا SNA که قبلا در ادلب مستقر شده، که در سرنگونی اسد نیز نقش داشت، اهرم این بازیگر در تحولات آتی دمشق را قدرتمندتر کرده است.در همین حال، عناصر ارتش ملی سوریه، با حمایت ترکیه، در حال حاضر یک کمپین نظامی در شمال شرق سوریه علیه نیروهای سوریه دموکراتیک تحت حمایت آمریکا یاتعریف کرده اند. آنکارا نیروهای دموکراتیک سوریه، گروه شبه نظامی کرد سوری - را شاخه‌ای از حزب کارگران کردستان یا پ‌ک‌ک می‌بیند، همان هایی که برای آنکارا تهدیدی بالقوه هستند. در نهایت، کشورهای حاشیه خلیج فارس ممکن است امیدوار باشند که نفوذ ترکیه با حمایت از مشوق های غرب بتواند تحریر الشام و دولت انتقالی سوریه را به سمت میانه روی سوق دهد. در چنین شرایطی اگر رقبای پیشین خاورمیانه در همکاری برای ایجاد یک سوریه باثبات هم صدا شوند، این گزاره می تواند نقش مهمی در اتحاد این کشور ایفا کند. با این حال، اگر تلاش‌های گسترده‌تر برای حمایت از ثبات سوریه با شکست مواجه شود، یا اگر چشم‌انداز پس از اسد بدتر شود، کشورهای منطقه ممکن است بار دیگر به حمایت از بازیگران رقیب سوری متوسل شوند که با اهدافشان همسو است و احتمال اصطکاک بین آنها را افزایش خواهد داد.با این حال، در حال حاضر، هنوز این امید وجود دارد که عربستان سعودی، امارات متحده عربی، قطر و ترکیه بتوانند با حمایت ایالات متحده و سایر کشورهای غربی به همکاری با یکدیگر برای کمک به شکل دادن به آینده ای باثبات و متحد برای سوریه ادامه دهند.
