گونه شناسی یک خانه با مطالعه و درک بافت، نوع گذشته آن و ارتباط آن به عنوان یک جزء با شهر و اقلیم خوانده می شود. شبیه یک شی برون گرا مانند کلاژی از عناصر مختلف است. حال سوال اینجاست که چگونه یک ویلا می تواند با نوع سابق خود گفت و گو کند؟ آیا در یک پروژه معاصر، آیا می توان روابط فضاها را برای تعامل با گذشته خود بازطراحی کرد؟
به گزارش عصر ایران به نقل از خط معمار، موضوع این پروژه طراحی ویلا در زمینی به مساحت ۷۰۰ متر مربع می باشد. این سایت در مجتمع سیکاس در منطقه سیسنگان واقع شده است که از شمال و جنوب همسایه است و از غرب با شالیزارها مجاور است.
در مرحله اول استارتی طراحی را تعریف می کنیم و در مرحله سازمانی آن را به تفکیک در دو فضای عمومی و سه فضای خصوصی با امکانات مستقل معرفی می کنیم. فضای عمومی پروژه به دو قسمت در دو سطح تقسیم می شود و فضای خصوصی شامل سه سوئیت کلبه مانند است که به چشم انداز اطراف منشعب می شود.
آنها در دو سطح و با فاصله از یکدیگر به صورت جداگانه و مستقل قرار دارند. این پروژه از زمین جدا شده است بنابراین زمین زیر ساختمان به یک استخر با یک اتاق مهمانی مانند جزیره در وسط اختصاص داده شده است. با جداسازی فضای عمومی از واحدهای خصوصی، حیاطی در این بین ایجاد می شود.
در این مرحله استارتژی پروژه تعریف می شود. عناصر و اجزای عملکردی مانند دسترسی، ساختار و سایر امکانات در معرض دید قرار می گیرند. با همپوشانی لایه های برنامه و عناصر، گردش پروژه نیز شکل می گیرد. فواصل پروژه ناشی از مشکلاتی است که با اراضی کنار هم از شمال و جنوب داریم.
با این کار به مسائل نور و رطوبت و همچنین ایجاد حریم خصوصی پاسخ داده ایم. در واقع در این پروژه با ایده جداسازی و حل لایه های کاربردی، سعی شده است ساختار جدیدی برای تیپولوژی رایج یک ویلا ارائه شود.
