به گزارش خبرگزاری صداوسیما، شراره حضرتی صداپیشه و مدیر دوبلاژ، با حضور در استودیو شبکه خبر در بخشی از سخنانش درباره تفکیک نقش‌های مختلف گفت: این بر می‌گردد به فنی که طی سال‌ها کارکردن در کنار اساتید بزرگ دوبله یاد می‌گیریم و با تمرین کردن و اجرا‌های مختلف این به دست می اید که بتوانیم تفکیک کنیم نقش‌های مثبت، شاد، نقش‌های کمدی، خشن و درام را. کلا دوبله، حرفه‌ای است که باید صبوری کنید و بیاموزید این نیست که یک شبه این اتفاق بیفتد و نیاز به عشق زیاد و تمرین زیاد دارد.
وی افزود: دوبله هنر است، اما در کنارش فن و تکنیک کاملا لازمه و نمی شود این دو را از هم جدا و تفکیک کرد.
وی درباره قیاس بین نقش‌ها و شخصیت های خشن با نقش‌های شاد و احساسی گفت: با توجه به شخصیت مشخص می‌شود که چه نقشی، نقش سختی است. مثلا در مجموعه «جواهری در قصر»، شخصیت بانو چوئی، یک زن خشن و مستبد بود در طول مجموعه، نقش گویی جای شخصیت این و دوبله اش کار سختی بود، اما در بخش پایانی زندگی بانو چوئی، زمانی که این زن از دنیا می رود آن شخصیت جدی تبدیل شد به یک زن خیلی ضعیف. بخش پایانی خیلی سخت بود. باتوجه به شخصیت کار است که آسانی و سختی کار مشخص می‌شود نه صرفا اینکه نقش جدی است یا کمدی یا درام.
وی درباره دوبله زبان انگلیسی با زبان‌های غیرانگلیسی گفت: دوبله زبان انگلیسی و برگرداندن آن به زبان فارسی، آسانتر است ولی در زبان کره‌ای و ایتالیایی سخت است، ضرب آهنگ دبالوگ گویی در زبان ایتالیایی خیلی بیشتر از زبان فارسی است، خیلی تندگویی دارند، در برگردان اینها به زبان فارسی و اجرای آن دشواری‌هایی بیشتری نسبت به زبان انگلیسی وجود دارد.
وی گفت: در سال‌های اخیر باتوجه به اینکه ما بسیاری از اساتید این کار را از دست دادیم و همه اینها دارای صداهای ویژه و خاص بودند ما الان صدای خوب خیلی داریم در واحد دوبلاژ بخصوص در واحد دوبلاژ تلویزیون، اما صداهای خیلی ویژه کم داریم، اتفاقی که در این سال‌ها افتاده همین است گوینده خوب خیلی وارد شدند ولی گوینده‌های ویژه‌ای وارد نشدند که بتوانیم جایگزین بکنیم، صداهای مسن باید جذب بشوند هستند، اما کافی نیستند. صدای بچه گو هم همین هستند الان همچنان کسانی نقش‌های کودکان را می‌گویند که از اساتید این کار هستند مثل خانم امیریان، خانم افشاری و همکار‌های دیگر که بیش از ۲۰ سال است که در این کار فعالیت می‌کنند. گویندگان جوان و مستعد آمده‌اند، اولا آن عشق و علاقه باید بوجود بیاد و دوما اینکه تجربه باید کسب شود که ما این خلاء را کمتر یا اصلا احساس نکنیم.
وی درباه استفاده از هوش مصنوعی برای تولید صدای هنرمندان برجسته گفت: نمی‌توانم بگویم که صد درصد موافقم، ما به حافظه شنیداری مردم نیاز داریم و تا زمانی جایگزین مناسبی پیدا نشود گاهی مجبور می شویم این کار را انجام بدهیم.
در مورد فیلم «اوپنهایمر»، صدای هنرپیشه «رابرت داونی جوینور» همیشه با صدای استاد «چنگیز جلیلوند» بود، زمان دوبله این فیلم ما هر چقدر فکر کردیم که می شود جایگزینی برای این صدا در نظر گرفت به نتیجه‌ای نرسیدیم، با توجه به اینکه تمام اساتید دوبله در این فیلم حضور داشتند بنابر با مشورت مهندس صدای این فیلم به این نتیجه رسیدیم که این صدا ساخته شود و بازخورد خوبی هم از مردم گرفتیم. اینکه این تبدیل شود به یک روندی که باعث شود معیشت کسانی که در این کار زحمت کشیدند و سال‌ها عمرشان گذاشتند از بین برود، موافق نیستم. در عین حال باید توجه کرد به این قضیه که استفاده از این صداها، نیازمند داشتن یک قانون مدون است اینکه بازمانده‌ها باید رضایت داشته باشند بابت اینکه آیا صدای عزیزانشان استفاده شود یا نه، باید حتما قانونی گذاشت، چون تجربه نشان داده جلوی فناوری را نمی شود گرفت. یک زمانی فکر نمی کردیم که دوبله به صورت تکی ضبط شود، چون همیشه به صورت دسته جمعی این کار صورت می‌گرفت، ولی کرونا باعث شد که کار دوبله به صورت تکی انجام بگیرد و دیگر دوبله گروهی را کسی قبول نمی کند.
وی گفت: جای تمام کسانی که رفتند خالی است در دوبله، بخصوص الان در این زمان که مشغول کار‌های نوروزی هستیم، متوجه هستیم که چه گنج گرانبهایی ما از دست دادیم، خاطراتی که همه ما را جذب کرد به این کار و مشتاق آن صداها بودیم که به این حرفه ملحق شدیم الان نیستند، و بیشتر از همه به دلیل روحیه شادی که حسین عرفانی داشت این روزها جای نبودش خیلی احساس می شود.
وی در پاسخ به این سوال که صدای خود را دوست دارید گفت: صدایم را دوست ندارم ولی بهش عادت کرده ام.
