به گزارش خبرآنلاین روزنامه هم میهن نوشت: منظور از بدترین محیط، فقط ناظر به امکانات و محیط بسته زندان، بازجویی‌ها، شکنجه و اینجور چیزها نیست. طبیعی است که زندان جای خوبی نیست. منظور از محیط بد، روابط داخلی میان زندانیان بود. زندانیانی که همه آنان در مبارزه علیه شاه اشتراک‌نظر داشتند و گویا برای مردم مبارزه می‌کردند و جان و عمر خود یعنی باارزش‌ترین موجودی خود را در کف دست گذاشته بودند تا مثلاً برای مردم کاری کنند.

فضای زندان از سوی برخی زندانیان و به‌طور مشخص اعضای سازمان مجاهدین خلق چنان رعب‌آور شده بود که از نظر بسیاری از زندانیان، زندان در زندان بودند. فضای خفقان‌آور زندان ناشی از رفتار مجاهدین، حتی تحمل‌ناپذیرتر و بدتر از شکنجه‌های ساواک تلقی می‌شد. اتهام اصلی مجاهدین به دیگران این بود که آنان اهل مبارزه با آمریکا نیستند و افتخارات مبارزه ضدآمریکایی مجاهدین را ندارند و مجاهدین نوک تیز پیکان مبارزه ضدآمریکایی هستند و هرکس با آنان نیست؛ دانسته و نادانسته در اردوی آمریکایی‌هاست.

پیش از انقلاب، مصادیق تروریسم از نظر جهان غرب شناخته شده بود و اتفاقاً گروه‌های مورد اتهام نیز این موارد را قبول داشتند؛ ولی برچسب تروریسم را نمی‌پذیرفتند. یکی از مصادیق مهم آن همین سازمان مجاهدین خلق بود که به اقدامات خود افتخار و به‌طوررسمی هم اعتراف می‌کردند. پس از انقلاب هم که اقدامات تروریستی آنان اظهرمن‌الشمس بود و تا سال‌ها ادامه یافت.

اگر در سال‌های ۱۳۵۶ یا ۱۳۵۷ یا ۱۳۶۹ کسی خواب می‌دید که کار سازمان مجاهدین خلق به‌جایی خواهد رسید که رهبر آن دست‌دردست افراطی‌ترین سیاستمداران آمریکایی عکس بگیرد و راست‌ترین نیروهای سیاسی غرب نیز به نشست این گروه بروند، قطعاً خیال می‌کرد دچار توهم شده و امر غیرممکنی را خواب دیده است.

ولی اکنون می‌توانیم ببینیم که این سازمان فرتوت و فرقه‌ای چگونه از آن ادعاها به این جایگاه در غلتیده است و طرف مقابل نیز چگونه تمامی اتهامات خود را فراموش کرده و به حمایت از تروریسم در غلتیده است.

مسأله فقط وجود این حد از تغییرات نیست. بلکه مشکل این است که هر دو طرف نسبت به گذشته و حال خود هیچ نقدی ندارند. شاید تغییرات مجاهدین قابل‌تصور باشد؛ چون هیچ راهی جز به دامن آنان رفتن ندارند. ولی رفتار غربی‌ها را نمی‌توان به چیزی جز «بی‌پرنسیپی سیاسی» تعبیر کرد.

21302