حضور چند اسم تکراری و امتحان پس داده در انتخابات ریاست فدراسیون فوتبال، کمتر کسی را به آینده امیدوار می کند. با این اوصاف خبری از تحول و بهبود نخواهد بود.
به گزارش سرویس ورزشی تابناک، در شرایطی که یک هفته پیش و با اتمام مهلت ثبت‌نام کاندیداهای ریاست فدراسیون فوتبال، مدت زمان سه هفته‌ای بررسی صلاحیت آنها توسط کمیته بدوی و استیناف انتخابات آغاز شده، همچنان صحبت درباره نامزدهای تکراری و امتحان پس داده جزو مهم‌ترین و داغ‌ترین مباحث فوتبال ایران است.
علی کفاشیان، مهدی تاج، امیر عابدینی، شهاب‌الدین عزیزی‌خادم و حیدر بهاروند، تشکیل دهنده پنج ضلعی رقابتی هستند که به جرأت می‌توان گفت حضور هیچکدام‌شان بارقه‌های امید را برای بهبود اوضاع میان فوتبالدوستان، زنده نکرد!
نامزدهایی که به نظر می‌رسد هرکدام به زعم خودشان، وصلت ابدی با فوتبال ایران دارند و حاضر نیستند به سادگی میدان را برای چهره هایی جدید، مقبول و موجه خالی کنند. نکته حائز اهمیت این است که تمام این اسامی، سابقه سال‌ها فعالیت در سمت‌های مختلف را داشته‌اند و خروجی مدیریت‌شان هیچ تناسبی با آنچه خودشان متصور هستند، ندارد. واقعیت این است که بخش زیادی از اوضاع فعلی فوتبال، ماحصل مدیریت همین افراد و دوستان‌شان در فدراسیون فوتبال است و هر کدام با درصدهای مختلف، خالق چیزی هستند که در حال حاضر پیش روی مردم و فوتبالدوستان قرار دارد.
مهدی تاج به عنوان رئیس فعلی فدراسیون فوتبال، سمت‌هایی چون نایب رئیس اول فدراسیون فوتبال، رئیس کمیته داوران فدراسیون فوتبال، نایب رئیس دوم فدراسیون فوتبال، رئیس سازمان لیگ فوتبال و همچنین نایب رئیسی کنفدراسیون فوتبال آسیا را بدون هیچ دستاوردی برای فوتبال ایران در کارنامه خود دارد. علی کفاشیان که از سال ۸۶ تا ۹۵ رئیس فدراسیون فوتبال بود، علاوه بر آن نایب رئیس اول فدراسیون فوتبال، رئیس کمیته فوتسال فدراسیون و نایب رئیسی کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) را به مدت چهار سال در پرونده خود در بالاترین سطح مدیریت فوتبال ایران دارد. شهاب‌الدین عزیزی‌خادم هم علاوه بر ریاست فدراسیون، سابقهٔ عضویت در هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال در سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۵ را دارد. حیدر بهاروند که در مقطعی کوتاه به عنوان سرپرست روی صندلی ریاست فدراسیون نشست، از سابقه عضویت در هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال، ریاست سازمان لیگ فوتبال و نایب رئیس دوم فدراسیون فوتبال برخوردار است. امیر عابدینی هم علاوه بر مدیرعاملی باشگاه‌های پرسپولیس و داماش گیلان، ریاست فدراسیون فوتبال را تجربه کرده است.
مجموعه مدیریت همین افراد است که باعث شده فوتبال ایران از بسیاری جهات حتی در سطح آسیا از رقبا عقب بیفتد. در شرایطی که عربستانی‌ها میزبان سوپرجام اسپانیا می‌شوند و تیم های بزرگی چون رئال مادرید و بارسلونا با تمام ستاره‌هایشان در استادیوم‌های این کشور به مصاف هم می‌روند و نگاه تمام دنیا به آنجا معطوف می‌شود، کشوری چون قطر جام جهانی برگزار می‌کند و کمپ اسپایر آن میزبان اردوهای بزرگ‌ترین تیم‌های دنیا می‌شود، فوتبال ایران از داشتن زمین چمن مناسب برای برگزاری دیدارهای بین‌المللی ملی و باشگاهی محروم است و تیم ملی در راه آماده‌سازی خود برای جام جهانی هم امکان حتی یک بازی دوستانه با تیم‌های طراز اول فوتبال دنیا را ندارد.
بنابراین بدیهی است که نگاه خوشبینانه‌ای به آینده فوتبال ایران با این اسامی وجود نداشته باشد؛ آنها با ثبت نام و حضور دوباره و چندباره در انتخابات ریاست فدراسیون فوتبال، نقش قاتلی را ایفا می‌کنند که به صحنه جرم بازمی‌گردد. مجرمانی که آلت قتاله آنها هم تصمیمات نادرست و سوءمدیریت، قراردادهای ننگین و زیانبار چون ویلموتس، رواج فساد در فوتبال و... بوده است. مشخصاً ضربات پی‌درپی و مرگبار بر پیکر فوتبال ایران هم مختص یک سال و یک مسئول نیست.
