به گزارش "ورزش سه"، این دردآورترین بخش روزنامه‌نگاری ورزشی است که با وجود همه تذکرات به مدیریت فوتبال ایران، از تکرار مکرر درسی نگرفته و همچنان آنها عامل اصلی نابسامانی هستند؛ کاهل و بدون دانش. بدترین انتخاب‌کننده و ضعیف‌ترین در شغلی که هیچ‌کس نمی‌داند چگونه این افراد برایش انتخاب می‌شوند و در ادامه تصمیمات اشتباه برای تیم‌ها می‌گیرند.
سرمربی فصل پیش الوحده امارات (اخراج پس از 8 هفته) و ابها عربستان ( سقوط به دسته پایین‌تر) با قیمت یک مربی بزرگ اروپایی به ایران و استقلال می‌آید و در توافقی بدون شرط و درخواست از کارفرما با دریافت بیش از نیمی از قرارداد با بهانه عدم پرداخت ۸۱ هزار دلار قراردادش را فسخ می‌کند و مسیر محاکم بین‌المللی را در پیش می‌گیرد. حاصل حضور او در بطن یک توافق 1/3 میلیون دلاری فقط دو پیروزی است و کسب ضعیف‌ترین نتایج و البته یارگیری عجیب و تلاش برای خرید بازیکنانی که اغلب کیفیتی نزدیک به خود سرمربی دارند.
در عین حال، پیتسو موسیمانه نامرتب و بی‌نظم و طلبکار در نشست‌های مطبوعاتی، آن‌هم در شرایطی که او از کشوری می‌آید که فاقد هرگونه گذشته و داستانی در فوتبال جهان است. البته از زبان آن مدیر این جمله عجیب را شنیده‌ایم: «شیر آفریقا را به ایران آورده‌ایم!» آقای شیر اما دستیارانش را با دیر آمدن و تعطیلی‌های مکرر و بی‌خیالی ذله کرده بود و جلسات تمرینی معدودش با میدانداری آن بدنساز قوی‌هیکل و بی‌شباهت با فیزیکال ترینر‌های فوتبال فاقد چیز تازه‌ای بود؛ اگرچه او کلمه بیلدآپ از دهانش نمی‌افتاد.
این‌ها موضوعاتی است که در استقلال همه از آن باخبر بودند، اما اگر کسی خودش را به خواب زده باشد، تکلیف روشن است. در واقع اگر جایی باشد که نسبت گرانی و کیفیت برعکس همه دنیا باشد، آنجا فوتبال ایران است که یک‌بار دیگر مسؤولیتی مهم با دستمزدی شگفت‌آور را به کسی سپرده که انگار دعاهایش برای میلیونر شدن مستجاب شده یا بلیت بخت‌آزمایی‌اش برده و اسمش را در برنامه مخصوص توتو می‌خوانند.
این چیزها در دنیا کم اتفاق می‌افتند، اما در ایران آنچنان که می‌دانید، سال به سال و ماه به ماه. دو تیم پرهوادار ایران وصل به منابع بی‌ربط به خود فوتبال بیش از ۵۰۰ میلیارد تومان فقط برای سرمربی و جانشین‌ها هزینه کرده و تازه این قصه ادامه دارد.
مصطفی هاشمی‌طبا، رییس سابق سازمان تربیت بدنی روزی پرسش مهمی مطرح کرد؛ اینکه ارزش محموله نفتی که کشتی سانچی به چین می‌برد، چقدر بود؟ چقدر مخاطره و سختی برای چقدر پول؟ در واقع باید این‌طور پرسید به اندازه چند نفتکش در دل فوتبال ایران و مدیریت نادان و نابلدش غرق شده و می‌شوند؟
البته که ناکامی و شکست بخشی از بازی فوتبال است، اما چه باختی و با چه شرایط و کیفیتی؟ اینکه پاسخ به این سؤال‌ها بدل به دغدغه گردانندگان فوتبال ایران بشود، یک آرزوست، اما باور کنید در این اقیانوس دیگر جایی برای لاشه کشتی نمانده است.
