به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، یکی از اشتباهات رایج والدین، انجام تکالیف مدرسه ، پروژه‌ها و کاردستی های کودکان به جای آن‌هاست. این کار ممکن است در کوتاه‌مدت به نظر مفید برسد، اما در واقع تأثیرات منفی زیادی بر روند یادگیری کودک دارد.
حسین روزبهانی، کارشناس حوزه آموزش و روانشناس، در گفت‌وگو با رکنا تأکید کرد که کودکان باید متناسب با نیازهایشان مسئولیت‌هایی را بر عهده بگیرند.
وی توضیح داد که استقلال کودک از سنین دو تا سه سالگی شکل می‌گیرد؛ زمانی که او تلاش می‌کند یک بشقاب را بردارد یا یک بالش را جابه‌جا کند. اگر در این مرحله، والدین به بهانه کمک کردن، مانع فرزند خود شوند، بدون شک کودک در آینده با مشکل عدم استقلال مواجه خواهد شد.
این روانشناس افزود: مشکلات دوران نوجوانی و جوانی ریشه در همین سال‌های ابتدایی دارند. وقتی کودک وارد مدرسه می‌شود، چه در مقطع دبستان و چه در دوره‌های بالاتر مانند دبیرستان، معلمان تکالیف و مسئولیت‌هایی را به او می‌سپارند تا مهارت‌های لازم را در او تقویت کنند؛ اما اگر والدین در این روند دخالت کنند و اجازه ندهند فرزندشان به‌تنهایی این وظایف را انجام دهد، در واقع مانع از شکل‌گیری استقلال او می‌شوند و همچنین اعتماد به نفس او را پایین می آورند. در نتیجه، چنین کودکانی نه‌تنها مسئولیت‌پذیری را یاد نمی‌گیرند، بلکه در آینده به افرادی وابسته تبدیل خواهند شد که توانایی مدیریت شغل، روابط شخصی و زندگی خود را نخواهند داشت.
روزبهانی همچنین خاطرنشان کرد که در جامعه امروزی، شاهد کم‌رنگ شدن مسئولیت‌پذیری در میان جوانان هستیم. بسیاری از آنها توانایی برقراری روابط پایدار را ندارند و تمایلی به پذیرش مسئولیت ازدواج نشان نمی‌دهند. ریشه‌ی این مسئله را می‌توان در سال‌های مدرسه جست‌وجو کرد، جایی که والدین به فرزندانشان اجازه اشتباه کردن را نداده‌اند.
وی تأکید کرد: نوجوانی دوره‌ای است که فرد باید با چالش‌های مختلف روبه‌رو شود، آنها را تجربه کند و خودش برایشان راه‌حل بیابد. اگر چنین فرصتی از نوجوان گرفته شود، هویت او به‌درستی شکل نخواهد گرفت و ممکن است دچار هویتی زودرس، دیررس یا آشفته شود. این مسئله می‌تواند بر تصمیم‌گیری‌های آینده او تأثیر بگذارد و او را به فردی وابسته یا حتی دچار مشکلات شخصیتی تبدیل کند.
در پایان، این روانشناس کودک خاطرنشان کرد که نقش معلمان در این زمینه بسیار محدود است، زیرا آنها تنها به اندازه مسئولیت خود می‌توانند مداخله کنند. در این میان، مدارس باید نقش فعال‌تری ایفا کرده و جلساتی را با والدین برگزار کنند تا آنها را نسبت به پیامدهای این رفتارها آگاه سازند. بسیاری از والدین ناآگاهانه و بدون آنکه متوجه باشند، در مسیری اشتباه گام برمی‌دارند و ناخواسته به فرزندان خود آسیب می‌زنند.
